Хотел Миклич
Хотелот Миклич ― поранешен хотел кој функционирал веднаш до денешниот Плоштад на Ослободителниот Фронт во Љубљана, спроти главната железничка станица во Љубљана.
Историја[уреди | уреди извор]
Главната железничка станица во Љубљана го оживеало тогашното Блатно Село, односно просторот покрај денешната улица „Колодворска“. Гостилницата на Фран Перлес се викала „Цум Морен“ (германски: Zum Mohren; во превод: До Маврите), која била прилично изолирана. Подоцна била преименувана во хотел „Цум Зудбанхоф“ (Zum Sudbahnhof; словенечки: Južni kolodvor; во превод: Јужна станица). По смртта на Фран Перлес, хотелот со ресторан и градина го наследила неговата вдовица Јосипина во 1891 година. Потоа се омажила за Антон Путрич, земјопоседник и лозар и трговец со машини во областите Крска и Литија. Угостителските простории му ги дале под закуп на Јанез Фрицер. Во тоа време, хотелот бил едно од популарните места за собирање на високи владини функционери и вработени. Постојано бил домаќин на здруженија на железници, правници и нотарски службеници, надзорници, а неколку пати и здружение на наставници. Во 1901 година, хотелот го изнајмиле Јосип Лорбер и неговата сопруга Алојзија, потоа од Иван Котник, па Јосип Шреј и Алфред Зајдел, а во 1911 година Леополдина Стелцер.
Во 1913 година, го купил прилично богат трговец со вино, Франк Миклич, и почнал да го реновира. Тој купил и соседни неизградени градежни парцели во областа и во 1928 година го изградил хотелот Миклич со 72 соби. Во следните години го проширил хотелот. Во 1936 година, изградбата била завршена и сопственикот го преименувал хотел Метропол. Имал 164 соби и бил најголем во Љубљана и Југославија во тоа време. Хотелот имал и кафуле, клубски соби, сала, тераса на покривот, куглана, ресторан градина, механичарска работилница и место за автобуси. Пред хотелот имало и трамвајска постојка. Оваа линија била една од првите, бидејќи започнала да работи на 6 септември 1901 година, поврзувајќи ја главната железничка станица со градското собрание .
Хотелот го наследил неговиот син Карел Миклич и го управувал до Втората светска војна. По неа бил национализиран. Истиот бил пуштен во употреба од ЈНА и претворен во Дом на армијата, кој постоел до 1991 година.
По 1991 година, во зградата има различни канцеларии и министерства, а во приземјето има локали.
Извори[уреди | уреди извор]
- Darinka Kladnik (2004). Preobrazbe Ljubljane. Ljubljana : ZIP - Zavod za intelektualno produkcijo. ISBN 961-91035-2-1.
- Kronika, 2002, št. 3 Iz zgodovine Ljubljane, Ljubljanski hoteli do 2. svetovne vojne