Филипо Џорџи
| Филипо Џорџи | |
|---|---|
| Роден(а) | 9 февруари 1959 Сулмона, Италија |
| Установи | Научен центар за IBM Национален центар за атмосферски истражувања Заеднички истражувачки центар Меѓународен центар за теориска физика Меѓувладин панел за климата Промени Дел за физика на Земјиниот систем |
| Образование | Универзитет во Аквила Грузиски институт за технологија |
| Поважни награди | Данте Алигиери награда |
Филипо Џорџи (роден на 9 февруари 1959 година) е италијански физичар и автор. Тој е автор на 19 поглавја и преку 250 рецензирани статии. Овие поглавја и статии ги објавил во познати списанија како што се Журнал за геофизички истражувања (Journal of Geophysical Research), Климатска динамика (Climate Dynamics) и многу други.[1]
Биографија[уреди | уреди извор]
Италијанскиот физичар и автор, Џорџи е роден во Сулмона, Италија. Дипломирал наука заедно со магистерски студии на Универзитетот во Аквила во 1982 година. Четири години подоцна го добил својот докторат од Технолошкиот институт во Џорџија. Од февруари до септември 1982 година, Џорџи работел како научен соработник во Научниот центар ИБМ во Рим, Италија. Почнувајќи од јануари 1983 до август 1984 година работел во неговиот Алма Матер како истражувачки асистент. Ја имал истата позиција во Националниот центар за атмосферски истражувања во Болдер, Колорадо од истиот месец во 1984 година до јуни 1986 година. Подоцна, Џорџи станал постдокторски соработник на истото место, каде останал до октомври 1987 година.[1]
Филипо, работел во Националниот центар за атмосферски истражувања, почнувајќи од септември 1992 до 1997 година. Помеѓу овие години, тој бил гостин професор во Заедничкиот истражувачки центар во Испра во 1993 година и од јули 1994 до април 1998 година повторно работел во неговиот Алма Матер, но овој пат како трет научник. Од таа година работел како виш научник во Меѓународниот центар за теориска физика на Абдус Саламс во Трст. Со почеток во мај 1998 година до август 2005 година, служел како шеф на Групата за физика на времето и климата на истото место и од април 2002 до септември 2008 година имал улога заменик- претседател на Меѓувладиниот панел за климатски промени (IPCC), организација која била ко-примач на Нобеловата награда за мир во 2007 година. Од септември 2005 година тој е раководител на Секцијата за физика на системот на Земјата на Меѓународниот центар за теоретска физика.[1]
Награди[уреди | уреди извор]
Во 1982 година Џорџи станал истражувачки соработник на ИБМ и десет години подоцна бил номиниран за наградата за извонредна публикација од Националниот центар за атмосферско истражување. Филипо Џорџи бил на листата на Институтот за научни информации како високо цитиран истражувач во 2004 година додека, во 2008 година, ја добил и наградата Данте Алигиери од Друштвото Данте Алигиери и истата година го освоил златниот медал за граѓански заслуги од провинцијата Л. „Акила.[1]
Џорџи го добил медалот Александар фон Хумболт од Европската унија за геонауки за извонредно истражување за моделирање на регионални климатски промени во 2018 година.[2]
Референци[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 „Filippo Giorgi“ (PDF). стр. 1–27. Архивирано од изворникот (PDF) на September 24, 2015. Посетено на December 20, 2013.
- ↑ „Alexander von Humboldt Medal 2018“. EGU. Архивирано од изворникот на 12 August 2020. Посетено на 18 September 2019.
|