Солфеж
Солфеж[1][2] — начин на учење музика составен од вежби за читање и слушање музика. Во пракса, овој начин се сосредоточува на учење на системот на нотација и ја образува основата на музичкото образование во западната музика.
Солфежот се користи за практикување на пеење или инструмент, теоретско проучување на музички дела и композиција. Интерпретацијата на партитурата особено вклучува читање со вид, внатрешно слушање, репродукција на висината и реализација на ритми, нијанси и начини на свирење. Теоретски, музичката теорија ги проучува ритмичките, мелодичните и хармонските димензии.
Историја[уреди | уреди извор]
Од средниот век, учењето да се чита музика се нарекува солфеж — од италијанскиот збор солфеџо, кој самиот потекнува од имињата на нотите сол и фа. Потеклото на музичката теорија генерално му се припишува на Гвидо д'Арецо, италијански монах од XI век, кој го измислил овој процес за да им го олесни учењето на пеењето на другите монаси од неговиот манастир.
Западна музика[уреди | уреди извор]
Западната музика генерално се подразбира како музика, научна или популарна, напишана и практикувана во европските земји или земји со европско влијание, од времето на Карло Велики до денес.
Од оваа дефиниција, сепак, препорачливо е да се исклучат - во однос на музичката теорија - одредени креации од XX век,кои отстапуваат од правилата на метриката и тоналитет и кои имаат, онаму каде што е соодветно, сопствен систем на нотација, како што се конкретната музика, случајната музика итн.
Една од особеностите на западната музика е да биде опремена со многу прецизен систем на нотација наречен теорија на музика. Овој систем е толку сложен што изучувањето на музичкото читање стана посебна и неизбежна дисциплина, на ист начин како и самото изучување на инструменталната или вокалната техника.
Западната музичка теорија е ограничена на полутонови, за разлика од музиката од Африка, Азија (особено арапски, персиски, хиндустански или карнатски индиски, турски) или Источна Европа, (особено на Балканот, барем од Стара Грција) кои содржат четвртини тонови. Затоа не е можно да се нотира оваа музика користејќи ја оваа музичка теорија. Отворањето на музичките влијанија на крајот на XX век век дозволи модерната западна музика да ги реинтегрира овие четвртини тонови и класичната музичка теорија еволуираше кон нови видови на нотација.