Смртна казна во Белгија
Смртната казна во Белгија била формално укината на 1 август 1996 година, за сите злосторства, и во мирно и во воено време.[1] Последната егзекуција за злосторства извршени во мир се случила во јули 1863 година, кога во Ипрес еден земјоделец бил егзекутиран поради извршено убиство. Последната егзекуција за обично злосторство се случила на 26 март 1918 година во затворот Веурн, кога воениот офицер Емил Ферфај, бил прогласен за виновен за убиството на својата бремена девојка, егзекуцијата била извршена со гилотина. Ова била прва егзекуција извршена од 1863 година. Гилотината што се користела морала да биде увезена од Франција.
Помеѓу ноември 1944 година и август 1950 година, 242 лица биле егзекутирани со стрелачки вод за злосторства извршени за време на Втората светска војна. Од нив 241 биле осудени како соработници. Вкупно 2.940 лица биле осудени на смрт во тој период, но биле извршени само 242 егзекуции. Последниот човек што некогаш бил погубен во Белгија бил германскиот воен злосторник Филип Шмит на 8 август 1950 година, командант на концентрациониот логор Форт Брендонк. Иако белгискиот Кривичен законик предвидувал смртната казна да се изврши со обезглавување, на 242-те егзекутирани по Втората светска војна им судел воен суд и затоа биле егзекутирани со стрелачки вод.
„Смртната казна е укината.
На 1 јануари 1999 година, Протокол бр. 6 кон ЕКЧП, кој забранува смртна казна во сите околности, стапил на сила и Белгија, исто така, го потпишал Вториот факултативен протокол кон МПГПП. На 2 февруари 2005 година, забраната за смртна казна била вклучена и во Уставот на Белгија со внесување на член 14bis.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „Abolition of the death penalty“. FPS Foreign Affairs - Foreign Trade and Development Cooperation (англиски). 26 January 2022. Посетено на 2023-05-11.