Долина де лос Ингениос
| Долина де лос Ингениос | |
|---|---|
| Valley of the Sugar Mills | |
 Долина де лос Ингениос | |
| Должина | 12 км |
| Површина | 270 km2 (100 ми) |
| Географија | |
| Нас. места | Надвор од Тринидад, Куба |
| Службен назив: Тринидад и Долината де лос Ингениос | |
| Тип: | културно |
| Критериуми: | iv, v |
| Прогласено: | 1988 (12th session) |
| Број | 460 |
| Регион: | Латинска Америка и Карибите |
Долина де лос Ингениос или Долина на шеќерните мелници — серија од три меѓусебно поврзани долини на околу 12 километри надвор од Тринидад, Куба. Трите долини, Сан Луис, Санта Роса и Мајер, биле центар за производство на шеќер од крајот на 18 век до крајот на 19 век. На врвот на индустријата во Куба, во трите долини работеле над педесет мелници за шеќерна трска, со над 30.000 робови кои работеле во мелниците и на плантажите со шеќерна трска што ги опкружувале.
Во 1988 година, долината де лос Ингениос и соседниот Тринидад биле прогласени за светско наследство од УНЕСКО, поради неговото сведоштво за раната индустрија за трговија со шеќер.[1] Целата површина зафаќа 270 километри квадрати и ги вклучува локациите на над 70 поранешни мелници за шеќер.
Преглед
[уреди | уреди извор]
Производството на шеќер била важна индустрија за Куба од најраното населување од страна на Шпанците, кои донеле шеќерна трска на островот во 1512 година, а трговијата со ова растение го збогатил Тринидад и околните области. Островот станал најголем светски производител на шеќер во доцниот 18-ти и 19-тиот век, кога производството на шеќер била главната индустрија. Климата и почвата биле совршени за одгледување шеќерна трска, а добрите пристаништа и внатрешните врски го олесниле транспортот и извозот на рафинираниот шеќер. За да се спречи расипувањето на шеќерот, неопходен бил брз транспорт и за таа цел била поставена специјална железничка линија низ долината во доцните 1880-ти, поврзувајќи ја долината со Тринидад и пристаништето во Касилда, 6 километри од Тринидад, на брегот. Долините се обезбедуваат со вода од неколку реки, меѓу кои и реката Агабама, Рио Каракузеј, Рио де Ај и Рио Тајаба.
Поради виртуелното истребување на домородните Кубанци преку контакт со болести донесени од европските доселеници и изнемоштеност поради нивниот лош третман како робови, шпанските сопственици на плантажи решиле да увезат Африканци за да работат како робови на полињата со шеќерна трска и во мелниците. Укинувањето на ропството од страна на Шпанците во 1820 година ја отежнала практиката на увоз на робови; но дури во Војните за независност во 19 век, економската доминација на областа завршила, бидејќи многу од мелниците за шеќер биле напуштени или уништени.
Иако повеќето од мелниците за шеќер се во урнатини, непроменети структури опстојуваат на некои локации, вклучително и Гуачинанго, каде што останува куќата на плантажа, и плантажата на Манака Изнага, каде што куќата на сопственикот, кулата и некои баракони, оригиналните куќи за робови, сè уште стојат. Иако бараконите сега се користат како домување и се во лоша состојба, куќата (која е претворена во ресторан) и „Кулата Изнага“ се добро одржувани.
45 метарска кула била изградена некаде во 1816 година од сопственикот Алехо Марија Изнага и Борел.[2] Според експертите, камбаната што порано висела на врвот на кулата го најавувала почетокот и крајот на работниот ден за робовите, како и времето за молитви на Пресвета Богородица наутро, напладне и попладне. Се користела и за алармирање во случај на пожар или бегство на робови. Висината и величественоста на кулата служела за да се прикаже моќта на Изнага над неговите робови и неговиот раст во индустријата за шеќер и локалното општество; своевремено тоа било највисоката градба во Куба. Препознатливо обележје на регионот, кулата Изнага сведочи за процутот на материјалната култура на областа во шпанскиот колонијален период. Големото ѕвоно сега лежи во подножјето на кулата.
Галерија
[уреди | уреди извор]-
Долината -
Кулата на имотот Манака Изнага -
Жилишта за робови во имотот Манака Изнага -
Куќа на имотот Манака Изнага -
Поглед кон долината од Тринидад -
Туристичко гледање со локомотива Болдвин одТринидад до имотот Манака Изнага.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „Trinidad and the Valley de los Ingenios“. UNESCO World Heritage Centre. United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization. Посетено на 28 May 2021.
- ↑ Jorge Iznaga. ALEJO MARIA IZNAGA BORRELL Iznaga Genealogy (IZNAGA - 1420 - Present), Retrieved 5 December 2012.
Извори
[уреди | уреди извор]- „World Heritage List: Trinidad and the Valle de los Ingenios“. UNESCO. 1997. Посетено на 26 March 2007.
- Rachel Carley (2000). Cuba: 400 Years of Architectural Heritage. Watson-Guptill. стр. 224. ISBN 0823011283.
- Information from the Municipal Museum in Trinidad. Retrieved 25 March 2007
- Information from the Iznaga Manaca Estate. Retrieved 25 March 2007
- „Trindad“ (шпански). Organización de las Ciudades del Patrimonio Mundial. Посетено на 26 March 2007.
Надворешни врски
[уреди | уреди извор]
Долина де лос Ингениос на Ризницата ?
