Урбани бегалци
Урбан бегалец — бегалец кој одлучил или бил обврзан да се насели во урбана област наместо во бегалски камп во земјата или територијата каде што побегнало лицето. Повеќе од 60% од светското бегалско население и 80% од внатрешно раселените лица (ВРЛ) под мандат на УНХЦР живеат во урбани средини.[1] Во 2009 година нивниот број изнесувал околу 5,5 милиони луѓе. „Урбан бегалец“ не е признат правен термин во Конвенцијата од 1951 година за статусот на бегалците. Сепак, УНХЦР усвоил „Политика за заштита на бегалците и решенија во урбаните области“ во 2009 година.[2]
Урбаните бегалци се меѓу најранливите групи во земјите со ниски приходи. Според УНХЦР, урбаната бегалска популација ширум светот е многу разновидна, опфаќајќи голем број жени, деца и постари луѓе кои имаат посебни предизвици за заштита. Урбаното бегалско население се соочува со специфични заштитни потреби поврзани со урбаните средини: тие може да немаат пристап до услуги, здравство, образование и често се соочуваат со ксенофобични ставови во нивната земја на азил.
Огромното мнозинство бегалци кои живеат во урбаните области се наоѓаат во најсиромашните и попогодени од конфликт региони во светот. Африка и Азија концентрираат најголем број урбани бегалски популации. Некои земји погодени од војна се домаќини на огромен број урбани внатрешно раселени луѓе и бегалци во главните градови (како Кампала или Картум). Урбаните раселени луѓе, исто така, живеат во главните градови на нивната земја на потекло: по долготраен егзил, многу повратници претпочитаат да се населат како ВРЛ во градовите и градовите во нивната земја по враќањето.
Од околу 2017 година, УНХЦР им дава приоритет на урбаните бегалци за преселување пред оние бегалци кои живеат во бегалски кампови. Во Кенија, на пример, само бегалците кои живеат во Најроби се поднесуваат за преселување, а не оние бегалци кои живеат во бегалскиот камп Какума или Дадааб. Сепак, националната политика за бегалци на Кенија бара од сите бегалци да живеат во кампови, иако ова барање не е строго спроведено.[3]
Причини за живеење во урбани средини[уреди | уреди извор]
Причините за живеење во урбани услови наместо во бегалски кампови би можеле да бидат специфични потреби за медицинска нега кои не можат да се обезбедат во кампови, лоши и неизвесни услови во камповите,[4] или повисоки од просечните образовни достигнувања и аспирации, бидејќи камповите не обезбедуваат многу можности за високо образование. Во некои кампови има недоволно физичко и материјално обезбедување. Одредени групи бегалци, како што се ЛГБТИ бегалците и жените со висок ризик од родово базирано насилство, особено не можат да бидат доволно заштитени од другите бегалци во камповите. Или едноставно може да биде фактот дека државата или територијата каде што избегале бегалците не управува со бегалски кампови (на пр. Сирија или Египет). Некои бегалци ги напуштаат камповите во потрага по подобри економски можности во урбаните центри и за да избегнат да бидат зависни од оброците за помош.[5] Некои дури се движат напред-назад меѓу урбаните центри и бегалските кампови за да го извлечат најдоброто од двете.
Недостаток е што УНХЦР и другите хуманитарни агенции не можат законски да ги заштитат и поддржат бегалците дисперзирани во урбаните средини колку во камповите.
Значајни урбани бегалски населби[уреди | уреди извор]
- Аман, Јордан: 162.061
- Банги, Централноафриканска Република: 496.731
- Бејрут, Либан: 26.000
- Белград, Србија: 57.542
- Каиро, Египет: околу 30.000 судански бегалци [6]
- Кејп Таун, Јужна Африка [7]
- Дамаск, Сирија: мнозинството од вкупно околу 63.000 ирачки бегалци во Сирија [8]
- Кампала, Уганда: над 57.000 бегалци и баратели на азил [9]
- Кандахар и Кабул, Авганистан: по 55.000
- Катманду, Непал: 500 бегалци од Рохинџа и Шри Ланка, како и Ахмадија од Пакистан [10]
- Куала Лумпур, Малезија: 62.200
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ United Nations High Commissioner for Refugees. „Urban Refugees“. UNHCR. Архивирано од изворникот на 2021-10-20. Посетено на 2021-10-28.
- ↑ United Nations High Commissioner for Refugees. „Refworld | UNHCR Policy on Refugee Protection and Solutions in Urban Areas“. Refworld. Архивирано од изворникот на 2019-05-14. Посетено на 2021-10-28.
- ↑ Muindi, Kanyiva; Mberu, Blessing; Sverdlik, Alice (June 2019). „Dismantling barriers to health and wellbeing for Nairobi's refugees“. IIED Briefing Papers: 4. Архивирано од изворникот на 2021-10-28. Посетено на 2019-09-04.
- ↑ Hadj-Hamdi, Elian; Lunde, Kelly Lynn (14 January 2016). „In Dunkirk refugee camp, a life of muddy uncertainty“. Al Jazeera. Архивирано од изворникот на 4 September 2019. Посетено на 4 September 2019.
- ↑ „Why most refugees do not live in camps“. The Economist. 2018-06-19. ISSN 0013-0613. Архивирано од изворникот на 2019-09-04. Посетено на 2019-09-04.
- ↑ „Архивиран примерок“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2015-11-23. Посетено на 2015-12-06.
- ↑ „FY 2015 Notice of Funding Opportunity for NGO Programs Benefiting Urban Refugees in South Africa“. United States Department of State. Архивирано од изворникот на 2021-04-18. Посетено на 2019-05-26.
- ↑ Dehghanpisheh, Babak (April 10, 2013). „Iraqi refugees in Syria feel new strains of war“. The Washington Post. Архивирано од изворникот на November 26, 2015. Посетено на December 6, 2015.
- ↑ Walnycki, Anna (March 2019). „Refugees in cities: grassroots researchers shed light on basic needs“. IIED Briefing Papers: 4. Архивирано од изворникот на 2021-10-28. Посетено на 2019-09-04.
- ↑ Adhikari, Deepak (24 November 2015). „Bleak outlook for Nepal's urban refugees“. www.aljazeera.com. Архивирано од изворникот на 24 August 2021. Посетено на 28 October 2021.