Задар

Координати: 44°6′51″N 15°13′40″E / 44.11417° СГШ; 15.22778° ИГД / 44.11417; 15.22778
Од Википедија — слободната енциклопедија
(Пренасочено од Зара)
Задар
Град
Град Задар
Grad Zadar
Panorama view
Ancient Roman ForumUniversity of Zadar
St Dominic's ChurchMonument to the Sun
People's Square
Правецот на стрелката на часовникот: Панорама од катедралата Бела кула, Црква Св. Донатус и палата на бискупите на Античко римскиот форум, Универзитет во Задар, црквата Св. Доминика, Споменик на Сонцето , Плоштад Народна.
Знаме на ЗадарГрб на Задар
Земја Хрватска
Земја Задарска жупанија
Liburni settlement9 п.н.е
Римско foundation
Colonia Iulia Iader
48 п.н.е
Управа
 • ГрадоначалникБранко Ѓукиќ (ХДЗ)
 • Општински совет
Површина
 • Град25 км2 (10 ми2)
 • Метро194 км2 (75 ми2)
Население (2011 census)
 • Град75.082
 • Густина3,000/км2 (7,800/ми2)
Часовен појасCET (UTC+1)
 • Лете (ЛСВ)CEST (UTC+2)
Postal code23000
Повик. бр.23
Рег. таб.ZD
Главни светциСвета Анастасија
Свети Крисогон
Свети Симеон
Свети Зоилус
Мреж. местоgrad-zadar.hr

Задар е град во јужна Хрватска, на Јадранско Море во областа на Северна Далмација, со население од 82 000 жители. Апсолутното мнозинство се Хрватите со 92.77% (2001). Градот е административен центар на Задарската жупанија. Недалеку од градот се наоѓаат 4 природни резервати.

Историски податоци[уреди | уреди извор]

Копнена врата со лавот на Свети Марко над неа, симбол на Венецијанска Република

Венецијанскиот дипломат Јован Ѓакон, во најстарата Венецијанска хроника (која го опфаќала времето од 980 - 1008 год., т.е. од времето на Арон и на брат му Самоил), во описот за решението на венецијанскиот дож Петар Урс (980-1009) да го испрати на заточение својот син во Византија, го соопштува следното:

"По извесно време Јован, кој бил на заточение во Зара , избегал најпрво во Славинија, а потоа отишол во Италија." [1]

Тука може да се забележи дека Јован Ѓакон ја нарекол средновековната држава Хрватска со името „Славинија“.

Поврзано[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Извори[уреди | уреди извор]

  1. ЛИБИ, 7. 2. стр. 348