Харолд Блум

Од Википедија — слободната енциклопедија

Харолд Блум (роден на 11 јули ,1930 ) е американски литературен критичар и првокласен професор по опшествени науки на Универзитетот Јеил .Од објавувањето на неговата прва книга во 1959 година ,Блум има напишано повеќе од 20 книги литературна критика ,неколку книги дискутирајќи ја религијата ,и роман ,Летот до Луцифер” .Тој издал стотици аналогии за издавачката куќа Челзи Хаус (анг.Chelsea House) Френк Кермоде го нарекол Блум “најверојатно најпознатиот литературен критичар во Соединетите Американски држави”;Џејмс Вуд го опиша како “најпознат Американски книжевец *”.Неговите книги биле преведени на повеќе од 40 јазици .

Ран живот и образование[уреди | уреди извор]

Харолд Блум ,син на Вилијам и Пола Блум ,е роден во Њујорк и живеел во Јужен Бронкс на 1410 Гранд Конкурс (анг .Grand Concourse ) тој бил израснат како првославен Евреин во семејсвто каде се зборувало Јидиш ,каде што научил литературно хебрејски .Тој сам учел англиски на возраст од шест години .Таткото на Блум е роден во Одеса а неговата мајка во близина на Брест Литовск.Тој имал три постари сестри и еден постар брат од кои само тој преживеал .

Религиозни критики[уреди | уреди извор]

Блум ја користел фразата на она што тој го нарекува "верска критика" почнувајќи од 1989 со Урнати Свети Виситни :Поезија и Верувања од Библијата до Денес Во Книгата од Џ ,тој и Дејвид Розенберг (кој ги превеле Библиските текстови ) портретирале еден од утврдените древни документи кој ги формирал основите на шесте книги на Библијата како дело на големите книжевни уметници кој немале намера за составување на догматска верска работа .Тие понатаму го замислуваат овој анонимен писател како жена приврзана за дворецот на наследниците на Израелските цареви Давид и Соломон –дел од шпекулациите кој привлече многу внимание .Подоцна ,Блум вели дека шпекулацииите не стигнале далеку ,а можеби тој требал да ја идентификува Џ со Библиската Вирсавија .

Во Американската Религија , Блум ги испитува основните варијанти на Протестанскате и по –Протестанскате религиозни верувања што започнуваат во САД и докажува дека , во однос на нивното психолошко држење на нивните приврзаници ,повеќето делат заедничко со гностицизмот отколку со историското христијанство .Исклучок беа Јеховините Сведоци ,кој Блум ги гледа како не Гностички.

Западниот Канон[уреди | уреди извор]

Признавајќи дека неговиот ран излез е често насочен кон неразбирливото ,Блум се свртува кон повеќе пристапни критики стремејќи се за општите читатели. Во 1994 ,Блум ја објавува Западниот Канон , преглед на главните книжевни дела во Европа и во Америка од 14-от век ,фокусирајќи се на 26 дела кој ги смета за возвишени и типични за нивната нација и за Западниот Канон .Покрај анализите на разновидни канонски типичи дела ,главниот интерес на книгата ја исправа литературата од оние што тој ја упатува на “ Училиште на незадоволство ”,повеќето академски критичари кои ја поддржуваат опшествената цел во читањето .Блум верува дека целите на читањето мора да бидат повлечено естетско задоволство и само-увид отколку ‘’силите на незадоволството ’’ цел на напредокот на едно опшество ,кој го отфрла како апсурдна цел ,пишувајќи : “Идејата дека ги користиш навредените и повредените со читање на некој од нивното потекло наместо читајќи го Шекспир е една од најчудните илузии некогаш промовирана надвор или во нашите училишта”.Неговиот став е дека политиката нема место во литературната критика :тој вели ,феминистичко или Маркистичко читање на Хамлет ќе ни каже нешто за феминизмот и Марксизмот ,но најверојатно ништо за самиот Хамлет .

И покрај големината на влијанието на еден автор што го има над подоцнежните автори ,Блум го воведува концептот на “канонска непознатост” како репер на заслугата за книжевното дело .Западниот Канон исто така вклучува листа –која буди повеќе распространети интереси отколку нешто друго во книгата -од сите Западни дела од антиката до денес што Блум ги смета и едниот и другиот за постојани членки на канонот на литературните класици,или (меѓу поновите дела ) кандидати за тој статус.Блум рекол дека тој направил список на врвни на барање на неговиот уредник и дека не преземал ништо

Работа на Шекспир[уреди | уреди извор]

Блум има длабока благодарност за Шекспир и смета дека тој е главен центар во Западниот Канон .Првото издание на Немирот од Влијанието речиси целосно го избегнува Шекспир ,кој Блум го смета ,во тоа време,едвај допрено од психолошката драма на анксиозмост.Второто издание ,објавено во 1977 , се додава долг предговор кој главно го објаснува сомневањето на Шекспир за Овидиј и Чосер,и неговaтa мака со неговиот современик Кристофер Марлоу ,кој ја постави основата со ослободување на црковниот и морализираниот призвук.

Во неговиот преглед во 1998, ,Шекспир :Изумите на човекот ,Блум спроведува анализа на секое од 38-те драми на Шекспир ,”дваесет и четири од кои се ремек дела ”. Напишано како придружник на општиот читател и на оној кој оди во театар ,Блум изјавува дека прекумерното восхитување "треба да биде уште една секуларна религија отколку што е."Тој исто така во делото тврди (како и во насловот ) дека Шекспир "го измислил" човештвото , во тоа тој ја дал и сега веќе вообичаената практика на "преслушување " на самите себеси, кој ги поттикнува нашите промени. Односно двата примерока на неговата теорија се г-дин Јован Фалстаф на Хенри IV и Хамлет ,кој Блум ги гледа како претставници на само-сатисфакцијата и само –презирот .Целосно Шекспир , ,карактерите од различни драми се замислени паралелено и взаемно едни со други ; тоа беше осудувано од страна на многу современи академици и критичари како прислушкување назад од модерната критика на карактерите од А.Ц ,Бардли и други,кој се случи да соберат експлицитни пофалби во книгата.Како во Западниот Канон ,Блум весело го напаѓа она што тој го нарекува “Училиште на отпорот ” поради неуспехот да се задоволи од предизвикот на универзалноста на Шекспир наместо балканизирачко проучување на литературата преку различните мултикултурни и историски делови .Покажувајќи ја извонредната популарност на Шекспир насекаде низ светот ,Блум го прогласува за мултикултурен автор , и наместо “социјалните енергии” историчарите го препишуваат во својство на авторството на Шекспир да ,Блум ги објавува неговите академски непријатели –и навистина ,целото опшество –да биде пародија на “енергиите на Шекспир ”

Блум започнува книга под насловот Вистински лавиринт,центрирајќи на Шекспир и Витман ,која беше објавена во 2011 година како Анатомија на Влијанието : Литература како начин на живот .