Султанат на Хобио

Од Википедија — слободната енциклопедија

Султанатот на Хобио (сомалиски: Saldanadda Hobyo, арап. سلطنة هوبيو), познат и како Султанат од Обија,[1] бил сомалиски султанат од 19 век во денешна североисточна и централна Сомалија и источна Етиопија. Била основана во 1878 година од Јусуф Али Кенадид.

Администрација[уреди | уреди извор]

Како и со Маџиртин султанатот, султанатот Хобио извршил силен централизиран авторитет за време на своето постоење и ги поседувал сите органи и замки на интегрирана модерна држава: функционална бирократија, наследно благородништво, насловени аристократи, државно знаме како и професионална армија.[2][3] Како и Султанатот Маџиртин, тоа било уште еден пример за решеноста на народот Мигиуртини да одржувал традиционално и слободно општество.[4] И двата султанати воделе писмени записи за нивните активности, кои сè уште постоеле.[5]

Историја[уреди | уреди извор]

Подемот на султанатот[уреди | уреди извор]

Султанатот на Хобио потекнувал од раздорот во рамките на Маџиртин. Изборот на Јусуф Али за султан од страна на Бах Лелкасе и Бах Јакуб во Алула (кој од времето на Бокор Џавадане бил назначен како резиденција на Бах Јакубс) било потеклото на династичкиот конфликт.[6]

Првично, целта на Али Јусуф Кенадид била да ја преземела контролата врз соседниот султанат Маџиртин, со кој тогаш управувал неговиот братучед Боќор Осман Махамуд. Сепак, тој бил неуспешен во овој потфат и на крајот бил принуден на егзил во Јемен. Една деценија подоцна, во 1870-тите, Кенадид се вратил од Арапскиот Полуостров со група борци Хадрами и Мехри предводени од Хусни бин Нејмер и група посветени поручник, меѓу нив и близок стратег Али Бос и Ахмед Сајах, истакнат трговец со оружје; и двајцата од Арап Салах од Махри Потекло), со нивна помош, тој успеал да ги совладал локалните кланови Хабар Гидир и да го основал султанатот Хобио во 1878 година.[7][8][9]

Коњаницата и тврдината на Султанатот Хобио.

Кон крајот на 19 век, сите постојни сомалиски монарси склучиле договори со една од колонијалните сили, Абисинија, Британија или Италија. Кон крајот на 1888 година, султанот Кенадид склучил договор со Италијанците, правејќи го неговото царство италијански протекторат. Неговиот ривал Боќор Осман ќе потпишел сличен договор во однос на неговиот султанат следната година. И двајцата владетели ги потпишале договорите за протекторат за да ги унапредат сопствените експанзионистички цели, при што Кенадид сакал да ја искористи поддршката на Италија во неговиот спор со оманскиот султан од Занзибар околу областа што се граничила со Варшеик, покрај неговата тековна борба за моќ над Султанатот Маџиртин со Боќор Осман. При потпишувањето на договорите, владетелите исто така се надевале дека ќе ги искористиле ривалските цели на европските империјални сили за поефективно да ја осигурале континуираната независност на нивните територии.[10]

Условите на секој договор прецизирале дека Италија требало да се оддалечи од какво било мешање во соодветните администрации на султанатите.[10] Во замена за италијанско оружје и годишна субвенција, султаните прифатиле минимум надзор и економски отстапки.[11] Италијанците, исто така, се согласиле да испратиле неколку амбасадори за да ги промовирале и султанатите и нивните интереси.[10]

Сепак, односите меѓу Хобио и Италија се влошиле кога султанот Кенадид го одбил предлогот на Италијанците да дозволил британски контингент војници да се симнеле во неговиот султанат за да можеле потоа да ја продолжиле својата битка против емирот на Дирије Гуре, Мохамед Абдула Хасан и нивниот Дервиш сили.[12] Сметан како преголема закана од Италијанците, султанот Кенадид на крајот бил прогонет во Аден во Јемен, а потоа во Еритреја, како и неговиот син Али Јусуф, наследникот на неговиот престол.[13] Меѓутоа, за разлика од јужните територии, северните султанати не биле предмет на директно владеење поради претходните договори што ги потпишале со Италијанците.[14]

Бунтот на Омар Саматар[уреди | уреди извор]

Иако победил против силите на султанот, населението допрва требало да ја прифати италијанската власт без борба. Комесарот Тривулцио, назначен да го администрирал Хобио, го пријавил движењето на вооружените луѓе кон границите на султанатот пред и по анексијата. Како што биле во тек подготовките за продолжување на напредувањето на Корпо Заптие во Маџиртин, се појавила нова закана. Еден од командантите на султанот Али Јусуф, Омар Саматар, го нападнал и го зазел Ел Буур на 9 ноември 1925 година. Локалното население застанало на страната на Омар, и набргу Италијанците имала целосна револуција на рацете откако Омар го следел неговиот претходен успех со заземањето на Ел-Дере. Корпо Заптие се обидел и не успеал да го вратил Ел-Бур од Омар. До 15 ноември Италијанците побегнале во Бад Бад, по цел пат биле во заседа од партизаните и прилично намалени во силите и решителноста.

Бил планиран трет обид, но пред да бил извршен, командантот на операцијата, потполковник Сплендорели, бил нападнат од заседа и убиен меѓу Бад Бад и Була Барде. Италијанскиот морал го допрел дното, а Хобио изгледал како изгубена кауза бидејќи Омар бил подготвен повторно да го освоил самиот Хобио. Во обид да ја спасил ситуацијата, гувернерот Де Веки побарал два баталјони од Еритреја и ја презел личната команда. Бунтот наскоро се прелеал преку границите во Бенадир и Западен Сомалиленд, а Омар станувал сè помоќен.

Катастрофата во Хобио ги шокирала италијанските креатори на политиката во Рим. Вината набрзо паднала на гувернерот Де Веки, чија неспособност била обвинета за подемот на Омар. Рим му наложил на Де Веки да го примил засилувањето од Еритреја, но дека командантот на еритрејските баталјони требало да ја преземел воената команда, а Де Веки бил ограничен во Могадишу и ограничен на административна улога. Командантот требало да се пријавил директно во Рим, целосно заобиколувајќи го Де Веки.

Бидејќи ситуацијата била крајно збунета, Де Веки го зел со себе поранешниот султан Али Јусуф во Могадишу. Мусолини ветил дека повторно ќе го освоил целото Хобио и ќе продолжил кон Мајертин со сите потребни средства. Се размислувало дури и за враќање на Али Јусуф. Сепак, клановите веќе застанале на страната на Омар Саматар, така што ова не било толку остварлива опција како што изгледала.[се бара извор]</link>

Пред да пристигнеле засилувањата, Де Веки ја избрал старата тактика на раздели па владеј и понуди големи награди, пари и престиж на сите кланови кои ќе одлучиле да ги поддржат Италијанците. Со оглед на вековните ривалства на клановите кои биле пропаст на сомалиските држави од памтивек, било чудо што оваа стратегија не била испробана порано и се покажала дека била многу поуспешна од еритрејските полкови во поништување на бунтот.

Со извадена пареа од бунтот и силно засилени воени сили со баталјоните од Еритреја, Италијанците го вратиле Ел-Бур на 26 декември 1925 година и го принудиле Омар Саматар да се повлекол во Западен Сомалиленд.

Средното училиште Кумар-Саматар во центарот на Галкачио го носело името на Омар Саматар во спомен на неговите борби и жртви.[15]

Поврзано[уреди | уреди извор]

  • Јасин Осман Кенадид
  • Јусуф Али Кенадид
  • Боќор Осман Махмуд
  • Скрипта Османја
  • Список на сунитски муслимански династии

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ New International Encyclopedia, Volume 21, (Dodd, Mead: 1916), p.283.
  2. ↑ Horn of Africa, Volume 15, Issues 1-4, (Horn of Africa Journal: 1997), p.130.
  3. ↑ Michigan State University.
  4. ↑ Boahen, A. Adu; Africa, Unesco International Scientific Committee for the Drafting of a General History of (1985-01-01). Africa Under Colonial Domination 1880-1935 (англиски). UNESCO. ISBN 978-92-3-101713-1.
  5. ↑ Sub-Saharan Africa Report, Issues 57-67. Foreign Broadcast Information Service. 1986. стр. 34.
  6. ↑ Keenadiid, Yaasiin Cismaan (1984). Ina Cabdille Xasan e la sua attività letteraria (италијански). Istituto universitario orientale.
  7. ↑ Helen Chapin Metz, Somalia: a country study, (The Division: 1993), p.10.
  8. ↑ Lee V. Cassanelli, The shaping of Somali society: reconstructing the history of a pastoral people, 1600-1900, (University of Pennsylvania Press: 1982), p.75.
  9. ↑ Lea, David; Rowe, Annamarie (2001). A Political Chronology of Africa. Europa Publications. стр. 378. ISBN 1857431162.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Issa-Salwe (1996)
  11. ↑ Hess (1964)
  12. ↑ The Majeerteen Sultanates
  13. ↑ Sheik-ʻAbdi (1993)
  14. ↑ Ismail, Ismail Ali (2010). Governance: The Scourge and Hope of Somalia. Trafford Publishing. стр. xxiii. ISBN 978-1426983740.
  15. ↑ „Taariikhda Cumar samater oo kooban“. 2009-11-23.

Белешки[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Султанат_на_Хобио&oldid=5106146“