Инквизиција: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
сНема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
| Ред 4: | Ред 4: | ||
Многу напредни умови биле жртви на инквизицијата, како на пример [[Јан Хус]], [[Џордано Бруно]] и други. Укината е во текот на 19 век. |
Многу напредни умови биле жртви на инквизицијата, како на пример [[Јан Хус]], [[Џордано Бруно]] и други. Укината е во текот на 19 век. |
||
== Начин на испитување== |
|||
Инквизиторите во почетокот делувале на начин што оделе во некое место и прво ги повикувале еретиците и осомничените на покајување, ги собирале нивните имиња. Судот од своја страна пак се состоел од нотар, советници, чувари на затворите и бранители. Оптужените или осомничените ги немале имињата на сведоците кои сведочат против нив. Тие едноставно морале да ја зборуваат вистината и имињата на соучесниците. Во прилог на истрагата се пристапувало кон мачење. Најчести казни биле: одземање на имотот и сите права не само на оптужениот туку и на неговите роднини; потоа оптужениот е ставан во затвор. Упорните еретици биле осудувани на смрт и потоа спалувани. Тие кои се покајале биле задавени и потоа спалувани. Телата на умрените еретици се откопувани и потоа спалувани. |
|||
Инквизиторот себеси се сметал за одговорен единствено пред [[папа]]та, а на суд можел да ги изведе и духовните авторитети ''поголеми од себе''. |
|||
== Види исто така == |
== Види исто така == |
||
Преработка од 16:47, 26 април 2011
Инквизицијата (латински: Inaquisittio - иследување) била установа, која во текот на средниот век во Римокатоличката црква имала за задача да иследува, суди и казнува луѓе кои што црквата ги сметала за еретици. Почетокот на работата на иквизицијата се поврзува со папа Гргур IX (1227-1241), кој со папски декрет ја основал на 29 август 1289 година. Дејствувала во средниот век во сите земји на Западна Европа, а особено крвава и немилосрдна била озлогласената шпанска инквизиција.
Во 1232 година папата ги испратил инквизиторите во Франција под изговор дека тамошните епископи имаале премногу други обврски и затоа не можеле во целост да се посветат на борбата со еретиците. Окосница на инквизицијата отсекогаш биле Доминиканците поради наводниот факт што добро знаеле како да ги убедуваат отпадниците од црквата. Иследувањето на еретиците, и воопшто осомничените, го помагала и државната власт. На почетокот, инквизицијата не била организирана по територијален принцип, туку делувала по потреба. Покасно ова судство било организирано по региони. Папа Инокентие IV на 15 мај 1252 издал папска була под наслов “Ad exstirpanda” која експлицитно дозволувала мачење при изнудување на признание од наводните еретици во текот на инквизицијата, и експлицитно простувала пракса на убивање на повредени еретици, со палење на клада. Булата отстапувала дел од имотот на државата конфискуван од осудениците.
Многу напредни умови биле жртви на инквизицијата, како на пример Јан Хус, Џордано Бруно и други. Укината е во текот на 19 век.
Начин на испитување
Инквизиторите во почетокот делувале на начин што оделе во некое место и прво ги повикувале еретиците и осомничените на покајување, ги собирале нивните имиња. Судот од своја страна пак се состоел од нотар, советници, чувари на затворите и бранители. Оптужените или осомничените ги немале имињата на сведоците кои сведочат против нив. Тие едноставно морале да ја зборуваат вистината и имињата на соучесниците. Во прилог на истрагата се пристапувало кон мачење. Најчести казни биле: одземање на имотот и сите права не само на оптужениот туку и на неговите роднини; потоа оптужениот е ставан во затвор. Упорните еретици биле осудувани на смрт и потоа спалувани. Тие кои се покајале биле задавени и потоа спалувани. Телата на умрените еретици се откопувани и потоа спалувани.
Инквизиторот себеси се сметал за одговорен единствено пред папата, а на суд можел да ги изведе и духовните авторитети поголеми од себе.