Решенско Езеро

Од Википедија — слободната енциклопедија
Решенското Езеро со брод и кулата на црквата Граун

Решенско Езеро (германски: Reschensee, италијански: Lago di Resia) — вештачко езеро во западниот дел на Јужен Тирол, Италија, приближно 2 км јужно од Решенскиот Превој, кој ја формира границата со Австрија, и 3 км источно од планинскиот гребен што ја формира границата со Швајцарија. Со својот капацитет од 120 милиони кубни метри (97.000 ac·ft) тоа е најголемото езеро во покраината. Неговата површина го прави и најголемото езеро над 1000 метри во Алпите.[1] Се храни од Адиџе, Ројенбах и Карлинбах и се исцедува од Адиџе.

Езерото е познато по камбаната на потопената црква од 14 век; кога водата ќе замрзне, до таму може да се стигне пеш. Легендата вели дека во текот на зимата сè уште може да се слушне како ѕвонат црковните ѕвона. Во реалноста, камбаните биле отстранети од кулата на 18 јули 1950 година, една недела пред уривањето на црковниот наос и создавањето на езерото.

Потекло[уреди | уреди извор]

Плановите за помало (5 м длабоко) вештачко езеро датираат од 1920 година. Во јули 1939 година, компанијата Монтекатини (сега Едисон Енергија ) вовело нов план за 22 м -длабоко езеро, кое ќе обедини две природни езера (Решенско и Средно) и ќе потопи неколку села, вклучувајќи го Граун и дел од Решен. Создавањето на браната започна во април 1940 година според овој втор план, но поради војната и локалниот отпор не заврши дури во јули 1950 година.

Решенското Езеро

Во 1947 година Монтекатини добил 30 милиони швајцарски франци од швајцарската компанија Elektrowatt [de] за изградба на браната (во замена за 10 години сезонска електрична енергија), парадоксално откако населението во Сплуген гласало против плановите на компанијата да се изгради брана што ќе го потопи тоа швајцарско село. Населението на Граун немало таков успех, и покрај добрата волја на Антонио Сегни, кој подоцна станал премиер на Италија. Потопени се вкупно 163 домови и 523 хектари обработливо земјиште.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Schweizerischer Wasserwirtschaftsverband, Wasser- und Energiewirtschaft, Vol. 43-44, p.115

Надворешни врски[уреди | уреди извор]