Распределба на молњите

Од Википедија — слободната енциклопедија
Густина на молња – 12 часовни просеци во текот на годината (NASA OTD/LIS) Ова покажува дека молњите се многу почести во лето отколку во зима, и од пладне до полноќ во споредба со полноќ до пладне.

Распределбата на молњите на кое било одредено место многу зависна од самата местоположба, климата и годишното време. Молњата има основна просторна дистрибуција . Висококвалитетните податоци за молњите станале достапни од неодамна, но податоците покажуваат дека молњите се јавуваат во просек 44 ± 5 пати секоја секунда на целата Земја, што е вкупно околу 1,4 милијарди блесоци годишно. [1] [2]

Односи на типови на молњи[уреди | уреди извор]

Просечната стапка на блесоци на молњите над Земјата за интраоблак (ИО) + облак-облак (ОО) до облак-земја (ОЗ) е во однос: (ИО+ОО):ОЗ= 3:1. Основата на негативниот регион во облакот е приближно на висината каде што се случува замрзнување. Колку е поблиску овој регион до земјата, толку е поголема веројатноста за удари од облак до земја. Во тропските предели, каде зоната на замрзнување е повисока, односот (ИО+ОО):ОЗ е околу 9:1. [3] [4]

Распространетост[уреди | уреди извор]

Светска карта на фреквенција на молњи - удари/км 2 /год.

Картата на десната страна покажува дека молњите не се распоредени рамномерно низ планетата. [5] Околу 70% од молњите се јавуваат на копно во тропските предели, каде што се случуваат поголемиот дел од грмотевиците. Северниот и јужниот пол и областите над океаните имаат најмалку удари од гром. Местото каде што најчесто се појавуваат молњи е над реката Кататумбо, која се влева во езерото Маракаибо во Венецуела, каде таканаречените молњи Кататумбо трепкаат неколку пати во минута, а молњите се случуваат и до 300 ноќи годишно. Ова му дава на езерото Маракаибо најголем број удари на гром на квадратен километар во светот. [6] Регионот со втора најголема појава на молњи е селото Кифука, во Демократска Република Конго, [7] каде што надморската височина е околу 1,700 метарs (5,600 ст), добива 232 удари на квадратен километар годишно. [2] [8]

Малезија и Сингапур имаат една од највисоките стапки на молскавична активност во светот, по Индонезија и Колумбија. [9]

Извори на податоци за молњите[уреди | уреди извор]

Светска карта што ја прикажува фреквенцијата на удари од гром, во блесоци на квадратен километар (km²) годишно (проекција на еднаква површина). Гром удира најчесто во Демократска Република Конго .

Пред да се развие технологија за прецизно откривање и снимање на молњите, климатологијата се засновала на бројот на звучни откривања на громот. Керауничкото ниво било просечниот број на денови годишно кога се слушале громови во дадена област. Користена била картана изокераунични контури за да се даде груба проценка на релативните фреквенции на молњи. Меѓутоа, варијациите во популацијата, растојанието што го минува звукот поради теренот ги направиле таквите карти прилично неточни.

Електронските сензори за гром напредувале во текот на 20 век користејќи прекини на радио бранови. Првично, трошоците за таквите инструменти предизвикале само спорадичен развој. Сепак, мал сет на сензори во САД, употребени за време на проект од 1979 година од страна на Националната лабораторија за тешки бури на NOAA прераснала во Национална мрежа за откривање молњи (NLDN), постигнувајќи покриеност низ целата земја во 1989 година. [10] Ваисала сега е оператор и примарен дистрибутер на податоци од NLDN и ја развиле канадската мрежа за откривање молња (CLDN) од 1998 година. Мрежата EUCLID е европска заедничка мрежа, која го покрива најголемиот дел од континентот, освен некои далечни источни земји. [11] Колаборативниот аматерски развој го поттикнало формирањето на заедницата Блицортунг, која нуди податоци за удар на гром во реално време од поголемиот дел од светот (како и историски податоци кои датираат од 2008 година) под лиценцата Криејтив комонс. [12]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ John E. Oliver (2005). Encyclopedia of World Climatology. National Oceanic and Atmospheric Administration. ISBN 978-1-4020-3264-6. Посетено на February 8, 2009.
  2. ↑ 2,0 2,1 „Annual Lightning Flash Rate“. National Oceanic and Atmospheric Administration. Архивирано од изворникот на March 24, 2014. Посетено на January 15, 2013. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „NOAA freq“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  3. ↑ „Where LightningStrikes“. NASA Science. Science News. 2001-12-05. Архивирано од изворникот на 2010-07-16. Посетено на July 5, 2010.
  4. ↑ Uman, Martin A.' "All About Lightning"; Ch. 8; p. 68, Dover Publications N.Y.; 1986; ISBN 9780486252377
  5. ↑ P.R. Field; W.H. Hand; G. Cappelluti; и др. (November 2010). „Hail Threat Standardisation“ (PDF). European Aviation Safety Agency. RP EASA.2008/5. Архивирано од изворникот (PDF) на 2013-12-07.
  6. ↑ Ore, Diego (7 November 2014). „The 'Catatumbo Lightning': Venezuela's eternal storm“. Reuters (англиски). Посетено на 23 November 2022.
  7. ↑ „Kifuka – place where lightning strikes most often“. Wondermondo. 7 November 2010. Посетено на November 21, 2010.
  8. ↑ Rodrigo E. Burgesser; Maria G. Nicora; Eldo E. A´ vila. „Characterization of the lightning activity of Rela´mpago del Catatumbo“ (PDF). wwln.net. Посетено на 23 November 2022.
  9. ↑ „M'sia third highest in lightning strikes“.
  10. ↑ Orville, Richard (February 2008). „Development of the National Lightning Detection Network“. Bulletin of the American Meteorological Society. 89 (2): 180–190. Bibcode:2008BAMS...89..180O. doi:10.1175/BAMS-89-2-180.
  11. ↑ „Home“. euclid.org.
  12. ↑ „Lightning & Thunderstorms - Impress / Contact“. en.blitzortung.org.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Распределба_на_молњите&oldid=5191790“