Долно Оризари (Битолско)
| Долно Оризари | |
  Долно Оризари | |
| Координати 41°3′1″N 21°22′45″E / 41.05028° СГШ; 21.37917° ИГДКоординати: 41°3′1″N 21°22′45″E / 41.05028° СГШ; 21.37917° ИГД | |
| Општина | Општина Битола |
| Население | 1834 жит. (поп. 2002) |
| Надм. вис. | 564 м |
|
Долно Оризари на општинската карта | |
 Долно Оризари на Ризницата
| |
Долно Оризари е село во Општина Битола, во околината на градот Битола.
 |
Оваа статија за поврзана со Македонија е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. |
Содржина
Географија[уреди | уреди извор]
Населбата се наоѓа во средишната зона на Битолското Поле, недалеку од градот, во североисточен правец, на оддалеченост од 3 километри. Селото е рамничарско, на надморска височина од 577 метри. Атарот зафаќа простор од 6,7 км2. Селото има полјоделска функција.[1]
Историja[уреди | уреди извор]
Економија[уреди | уреди извор]
Демографија[уреди | уреди извор]
Според статистиката на Васил К'нчов („Македониja, Етнографиja и статистика“) од 1900 година, во Долно Оризари живееле 440 жители, сите Македонци.[2]
Според секретарот на бугарската егзархија Димитар Мишев, („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 година во Долно Оризари имало 216 Македонци, егзархисти.[3]
Според пописот 2002 селото брои 1.834 жители од кои:
| Националност | Вкупно |
| Македонци | 1.828 |
| Роми | 4 |
| Власи | 1 |
| останати | 6 |
На табелата е прикажан бројот на населението во сите пописни години: [4]
| Година | 1900 | 1905 | 1948 | 1953 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 1994 | 2002 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 440[2] | 216[3] | 525 | 643 | 848 | 836 | 1.236 | 1.543 | 1.503 | 1.834 |
Со оглед на тоа дека селото е во близина на градот, станало имиграциско место, па бележи константен пораст на бројот на населението.
Родови[уреди | уреди извор]
Долно Оризари е македонско православно село, сите родови во селото се доселенички.
Родови во Долно Оризари се: Масларовци (5 куќи), Стајевци (3 куќи) и Враговци (1 куќа) доселени се однекаде, првите два рода потекнуваат од ист предок; Клепачовци (5 куќи) доселени се од селото Клепач, подалечно потекло од преспанско; Беличовци (1 куќа) деленици се од Клепачовци; Ѓоревци (3 куќи) доселени се од некое село во прилепско; Јаковчевци (8 куќи) и Јуруковци (1 куќа) доселени се од Карамани; Коњарци (6 куќи) доселени се од селото Коњари, не се знае дали Големо или Мало; Ќумковци (4 куќи) потекнуваат од домазет доселен од Логоварди; Равановци (1 куќа) доселени се од Породин; Демировци (1 куќа) доселени се од Логоварди, таму припаѓале на родот Станоовци; Бенџовци (3 куќи) и Спировци (4 куќи) доселени се од Добромири; Шутаковци (4 куќи) доселени се од Алинци; Крепиовци (2 куќи) доселени се од Радобор; Ночевци (2 куќи) доселени се од Свето Тодори; Чепеловци (1 куќа) доселени се од Логоварди; Моријовци (2 куќа) доселени се од Тепавци. Споменатото село е на граница со Мариово, и отука името; Српчани (3 куќи) доселени се од Долно Српци; Чарлинци (1 куќа), Карапашовци (3 куќи) и Вејкрпа (1 куќа) доселени се од Долна Чалгија; Саздо (1 куќа) доселени се од Мегленци; Штрковци (2 куќи) и Стојчевци (1 куќа) доселени се од Вирово, Железник; Ночевци (1 куќа) доселени се од Слоештица, Железник; Трпевци (2 куќи) доселени се од струшко; Гркот (1 куќа) и Петре (1 куќа) доселени се од околината на Воден; Анѓелевци (4 куќи), Бошковци (3 куќи), Босилковци (3 куќи), Кекеровци (3 куќи), Басаровци (3 куќи), Чакревци (2 куќи), Лозановци (2 куќи), Муслиовци (2 куќи), Крстевци (1 куќа) и Биртановци (1 куќа) доселени се однекаде; Поголемиот број на родови доселени се во селото уште во турско време, помлади се само доселениците од Железник, Егејска Македонија и Карапашовци, Српчани, Крепиовци, и доселениците од струшко кои се населени во селото после 1912 година.[5]
Општествени институции[уреди | уреди извор]
Во Долно Оризари работи подрачното основно училиште „Даме Груев“ од забавиште до 9-то одделение. Исто така, во Долно Оризари работи и амбулантата „Нико-Медика“, а и пошта која е близу до училиштето. Изграден е и парк и спортско игралиште во спомен на Бошко Најдовски кој храбро загина во конфликтот во 2001 година за Република Македонија.
Администрација и политика[уреди | уреди извор]
Културни и природни знаменитости[уреди | уреди извор]
- Цркви[6]
- Црква „Св. Петка“ - главната селска црква;
- Археолошки локалитети[7]
- Герамидница - населба од бронзено и доцноантичко време;
- Св. Петка - црква од средниот век;
- Север I - населба од неолитско и енеолитско време;[8]
- Север II - населба од неолитско и енеолитско време;[8]
- Домус Поле I - населба од среден век;[8]
- Сакојци - населба од неолитско време;[8]
Редовни настани[уреди | уреди извор]
Секоја година се одржува турнирот во мал фудбал во чест на Бошко Најдовски. На турнирот учествуваат екипи од цела Пелагонија и Битола и е еден од нај посетуваните и најпопуларните турнири во Пелагонија, секоја година се пријавуваат над 40 екипи. За првите три места општината доделува висока награда, исто така и за најмлад тим и за најдобар фудбалер и голман.
Личности[уреди | уреди извор]
- Бошко Најдовски (1976 – † 2001) - македонски бранител, еден од загинатите во масакрот кај Вејце
Иселеништво[уреди | уреди извор]
Австралија, САД, Германија, Шведска, Австрија и други земји.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Митко Панов, Енциклопедија на селата во Република Македонија, стр.98
- ↑ 2,0 2,1 Кънчов, Васил. „Македония. Етнография и статистика“. София, 1900, стр. 239.
- ↑ 3,0 3,1 Brancoff, D.M. "La Macédoine et sa Population Chrétienne". Paris, 1905, pp. 166-167.
- ↑ Население на Република Македонија според изјаснувањето за етничката припадност, по населени места, според пописите на население 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 1994 и 2002 година (согласно територијалната организација од 1996 година) *Државен завод за статистика http://makstat.stat.gov.mk.
- ↑ 1914-1997., Trifunoski, Jovan F., (1998). Битољско-Прилепска котлина : антропогеографска проучавања. Srpska akademija nauka i umetnosti. ISBN 8670252678. OCLC 469501519. http://worldcat.org/oclc/469501519.
- ↑ Јелена Павловска, Наташа Ниќифоровиќ и Огнен Коцевски (2011). Валентина Божиновска. уред (на македонски). Карта на верски објекти во Македонија. Менора - Скопје: Комисија за односи во верските заедници и религиозните групи. ISBN 978-608-65143-2-7.
- ↑ Коцо, Димче (1996). Археолошка карта на Република Македонија. Скопје: МАНУ. ISBN 9789989101069
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Д-р Гоце Наумов и Слободан Стојкоски, НОВИ ПРЕДИСТОРИСКИ ТУМБИ ВО ПЕЛАГОНИЈА, Национална установа Завод за заштита на спомениците на културата и музеј, Битола, 2015
