Дихлор хептоксид

Од Википедија — слободната енциклопедија

Дихлор хептоксид е хемиско соединение со формула Cl2O7. Овој хлор оксид е анхидрид на перхлорна киселина. Се добива со внимателна дестилација на перхлорна киселина во присуство на дехидрирачкиот агенс фосфор пентооксид:

2 HClO4 + P4O10 → Cl2O7 + H2P4O11

Хлор(VII) оксидот може да се дестилира од смесата.

Може да се формира и со осветлување на мешавини од хлор и озон. [1] Полека се хидролизира назад до перхлорна киселина.

Структура[уреди | уреди извор]

Cl2O7 е ендергонска молекула, што значи дека е суштински нестабилна, се распаѓа до нејзините составни елементи со ослободување на енергија: [2]

2 Cl2O7 → 2 Cl2 + 7 O2 (ΔH° = –132 kcal/mol)

Cl2O7 е свиткан со Cl−O−Cl агол од 118,6° и дава симетрија на молекулата C2. Крајните Cl−O растојанија се 1,709 Å и растојанијата Cl=O се 1,405 Å. Во ова соединение, хлорот постои во неговата највисока формална оксидациска состојба од +7, иако врската во оваа молекула е значително ковалентна.

Хемија[уреди | уреди извор]

Дихлор хептоксид реагира со примарни и секундарни амини во раствор на јаглерод тетрахлорид за да добие перхлорни амиди: [3]

2 RNH2 + Cl2O7 → 2 RNHClO3 + H2O
2 R2NH + Cl2O7 → 2 R2NClO3 + H2O

Тој, исто така, реагира со алкени за да добие алкил перхлорати. На пример, тој реагира со пропен во раствор на јаглерод тетрахлорид за да добие изопропил перхлорат и 1-хлоро-2-пропил перхлорат. [4]

Дихлор хептоксид реагира со алкохоли за да формира алкил перхлорати. [5]

Дихлор хептоксид е силно кисел оксид, а во раствор формира рамнотежа со перхлорна киселина.

Безбедност[уреди | уреди извор]

Иако е најстабилен оксид на хлор, Cl2O7 е силен оксидатор, како и експлозив што може да се активира со пламен или механички удар или со контакт со јод. [6] Сепак, тој помалку силно оксидира од другите оксиди на хлор и не напаѓа сулфур, фосфор или хартија кога е ладно. Ги има истите ефекти врз човечкото тело како елементарниот хлор и бара исти мерки на претпазливост.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Byrns, A. C.; Rollefson, G. K. (1934). „The Formation of Chlorine Heptoxide on Illumination of Mixtures of Chlorine and Ozone“. Journal of the American Chemical Society. 56 (5): 1250–1251. doi:10.1021/ja01320a506.
  2. ↑ Martin, Jan M. L (2006-10-12). „Heats of formation of perchloric acid, HClO4, and perchloric anhydride, Cl2O7. Probing the limits of W1 and W2 theory“. Journal of Molecular Structure: THEOCHEM. Modelling Structure and Reactivity: the 7th triennial conference of the World Association of Theoritical and Computational Chemists (WATOC 2005). 771 (1): 19–26. arXiv:physics/0508076. doi:10.1016/j.theochem.2006.03.035. ISSN 0166-1280.
  3. ↑ Beard, C. D.; Baum, K. (1974). „Reactions of dichlorine heptoxide with amines“. Journal of the American Chemical Society. 96 (10): 3237–3239. doi:10.1021/ja00817a034.
  4. ↑ Baum, K. . (1976). „Reactions of dichlorine heptoxide with olefins“. The Journal of Organic Chemistry. 41 (9): 1663–1665. doi:10.1021/jo00871a048.
  5. ↑ Baum, Kurt; Beard, Charles D. (1974-05-01). „Reactions of dichlorine heptoxide with alcohols“. Journal of the American Chemical Society (англиски). 96 (10): 3233–3237. doi:10.1021/ja00817a033. ISSN 0002-7863.
  6. ↑ Lewis, Robert Alan (1998). Lewis' dictionary of toxicology. CRC Press. стр. 260. ISBN 1-56670-223-2.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Дихлор_хептоксид&oldid=4938353“