Амин флуорид
Амин флуорид е стоматолошки лек.
Историја[уреди | уреди извор]
Амино флуоридите биле развиени во 1950-тите од GABA во соработка со Институтот за стоматологија на Универзитетот во Цирих (Швајцарија).
За прв пат, во 1954 година, Вејнрајт во својата студија ја покажал високата пропустливост на забната глеѓ на органски молекули како уреа. Овој аспект го натерал да се запраша дали не е можно да се збогати содржината на емајлот со флуор со користење на органски соединенија како носители, кои биле хемиски врзани за амино флуорид.[1]
Во 1957 година, Мјулеман, Шмид и Кениг ги објавиле резултатите од нивните студии ин витро, во кои тие покажале дека некои соединенија со амино флуорид очигледно се супериорни во однос на оние со неоргански флуорид во намалувањето на растворливоста на емајлот. [2]
Истата година, Ирвин, Ливер и Волш ги објавиле резултатите од нивните експерименти ин витро, кои покажале дека моноамино-алифатичните соединенија нудат заштита на емајлот од декалцификација на киселината.[3]
Во 1967 година, Мјулеман ја покажал супериорноста на органскиот флуорид во споредба со неорганскиот флуорид во спречувањето на забното расипување. Тој забележал дека амин флуоридот има изразен афинитет во однос на глеѓта, со тоа што го зголемува количеството на флуорид во глеѓта и исто така има антиензимски ефект врз микробната активност на денталниот плак. Неговите заклучоци биле следните:
- Амино флуоридите го произведуваат најмоќното збогатување со флуорид на емајлот, дури и во мала концентрација.
- Кариозното превентивно дејство се должи на флуоридот од едната страна и на антиензимското дејство на органската фракција од другата страна и
- Исто така, со спречување на формирање на дентален плак, како резултат на тензиоактивни својства.
На овој начин во лабораторијата GABA SA-BASEL се родиле амин флуоридите.
Комерцијалните производи, кои содржат амин флуорид или соединенија кои се направени од него со калај-флуорид во својата формула, се присутни во различни форми: - гелови, - течности, - забни заби, - плакнење за уста.
Структура[уреди | уреди извор]
Уникатната позиција на амино флуоридите се заснова на нивната посебна молекуларна структура: флуоридниот јон е врзан за амино фрагмент од органска масна киселина. Ова не е случај за неорганските флуориди како што се натриум флуорид и натриум монофлуорофосфат.
Амин флуоридите имаат хидрофобна молекуларна половина, неполарна опашка, со хидрофилна компонента, поларна аминска глава. Поради оваа причина, тие дејствуваат како сурфактанти, намалувајќи го површинскиот напон на плунката и формирајќи хомогена фолија на сите орални површини.
Поради нивната површинска активност, амино флуоридите брзо се дисперзираат во усната шуплина и ги навлажнуваат сите површини. Спротивно на тоа, во случај на неоргански флуориди, контра-јонот (на пр. натриум) нема транспортна функција; флуоридот е статистички распореден во усната шуплина. Амино флуоридот ги покрива површините на забите со хомоген молекуларен слој. Овој континуиран филм го спречува брзото испирање со плунката. Така, амино флуоридите се достапни како активен агенс подолг период.
Амин флуоридите имаат малку кисела pH вредност. Поради оваа причина, флуоридните јони можат брзо да се комбинираат со калциумот во забната глеѓ за да формираат калциум флуорид. Ова делува и како складиште на флуорид во подолг период: во кариогени услови се ставаат достапни флуоридните јони, стимулирајќи ја реминерализацијата на забната глеѓ и на тој начин ги спречува напади на киселина.
Поврзано[уреди | уреди извор]
- Сребрен диамин флуорид
- Олафлур
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Wainwright, W.W. (1954). „Time Studies of the Penetration of Extracted Human Teeth by Radioactive Nicotinamide, Urea, Thiourea, and Acetamide: I. Diffuse Penetration from the Enamel Surface“. Journal of Dental Research. 33 (6): 767–779. doi:10.1177/00220345540330060501. ISSN 0022-0345. PMID 13211870.
|hdl-access=бара|hdl=(help) - ↑ Mühlemann, H.R.; Schmid, H; König, K. G. (1957). „Enamel solubility reduction studies with inorganic and organic fluoride“. Helv Dontol Acta (1): 233–7.
- ↑ Irwin, M.; Leaver, A.G.; Walsh, J.P. (1957). „Further Studies on the Influence of Surface Active Agents on Decalcification of the Enamel Surface“. Journal of Dental Research. 36 (2): 166–172. doi:10.1177/00220345570360020201. ISSN 0022-0345. PMID 13416446.