Образованието во Јужна Кореја

Од Википедија — слободната енциклопедија
Образование во Јужна Кореја
Министерство за образование (Јужна Кореја)
Национален буџет за образование
Буџет$11.3 милијарди [1]
General details
Основни јазицикорејски
Писменост
Вкупно99.9%
Мажи99.9%
Жени99.9%
Основни3.3 милиони[2]
Средни4.0 милиони
Високи3.6 милиони
Достигнување
Средна диплома99.7%[3]
Висока диплома68.0%

Образованието во Јужна Кореја го обезбедуваат јавните училишта и приватните училишта. И двата типа на училишта добиваат средства од владата, иако износот што го добиваат приватните училишта е помал од износот на државните училишта[4] Во последниве години, Инчонскиот Глобален кампус[5] започнал со работа, а Универзитетот Јонсеј отворил меѓународен колеџ за да ја прифати целосната наставна програма за англиски јазик[6].

Централизираната администрација во Јужна Кореја го надгледува процесот на едукација на децата од градинката до третата и последната година од средното училиште. Училишната година е поделена на два семестри, од кои првата почнува на почетокот на март и завршува во средината на јули, а втората започнува кон крајот на август и завршува кон средината на февруари. Распоредот не е унифицирано стандардизиран и варира од училиште до училиште. Повеќето јужнокорејски средни училишта имаат училишни униформи, моделирани според униформи во западен стил. Машките униформи обично се состојат од панталони и бели кошули, а женските носат здолништа и бели кошули (ова важи само во средните училишта). Земјата усвоила нова образовна програма за зголемување на бројот на нивните странски студенти до 2010 година. Според Министерството за образование, наука и технологија, бројот на стипендии за странски студенти во Јужна Кореја би бил (според програмата) двојно поголемм за тоа време, а бројот на странски студенти би достигнал 100.000[7].

Јужна Кореја е една од најуспешните земји на ОЕЦД во писменост, математика и науки со просечна студентска оценка 542 и има една од највисоко образовни работнички сили во светот меѓу земјите на ОЕЦД[8][9]. Земјата е позната по својата висока трескавична перспектива за образованието, каде што нејзината национална опсесија во образованието е наречена „образовна треска“[10][11][12]. Оваа опсесија со образованието ја намалила сиромашната нација која постојано се наоѓаше на врвот на глобалниот рејтинг на образование, каде што во 2014 година на националната ранг-список на учениците по математика и наука од страна на Организацијата за економска и соработка и развој (ОЕЦД), Јужна Кореја го освоила второто место низ светот по Сингапур[13].

Високото образование е сериозно прашање во општеството во Јужна Кореја, каде што се смета за едно од основните темели на животот на Јужна Кореја. Образованието се смета со висок приоритет за јужнокорејските семејства, бидејќи успехот во образованието има културен статус, како и неопходност за подобрување на социоекономската положба во јужнокорејското општество.[14][15]. Академскиот успех често е извор на гордост за семејствата и во рамките на јужнокорејското општество во целост. Јужнокорејците го сметаат образованието за главен пропелер на социјална подвижност за себе и за своето семејство како порта за јужнокорејската средна класа. Дипломирањето на врвен универзитет е крајниот маркер на престиж, висок социоекономски статус, ветувачки изгледи за брак и респектабилна кариера[16]. Просечниот живот на Јужнокорејското дете се врти околу образованието, бидејќи притисокот да се успее академски е длабоко вкоренет во јужнокорејските деца уште од рана возраст. Немање универзитетска диплома носи голема културна стигма, бидејќи оние кои немаат формално универзитетско образование се соочуваат со социјални предрасуди и често се одделуваат од другите[17].

Во 2015 година, земјата потрошила 4,7% од БДП на сите нивоа на образование - приближно еднаква на просекот на Организацијата за економска соработка и развој (ОЕЦД) од 4,7%[18]. Силната инвестиција во образованието, милитантната желба за успех, како и страста за извонредност, помогнало на сиромашната за ресурси земја бргу да ја зголеми својата економија во изминатите 60 години од воена разурната пустелија[19]. Јужнокорејската ревност за образование и желбите на учениците да влезат на престижен универзитет е една од највисоките во светот, бидејќи влезот во највисоката високообразовна институција води кон престижна, сигурна и добро платена работа како во банки, големите јужнокорејски гиганти, како што се Samsung, Hyundai или LG Electronics.[20]. Главните три универзитети во Јужна Кореја, честопати нарекувани „SKY“, се Националниот универзитет во Сеул, Корејскиот универзитет и Универзитетот Јонсеј[21][22]. Интензивната конкуренција за највисоките оценки и академскиот притисок да биде главен ученик е длабоко вкоренета во психата на учениците од Јужна Кореја во рана возраст[22]. Сепак, со само толку места на универзитетите, па дури и помалку места во врвните компании, многу млади луѓе остануваат разочарани. Постои голема културна табу тема во јужнокорејското општество во прилог на оние кои не постигнале формално универзитетско образование, каде што оние кои немаат универзитетски дипломи се соочуваат со социјални предрасуди и често се гледаат од другите како граѓани од втор ред, што резултира со помалку можности за вработување, подобрување на социоекономската позиција и изгледите за брак[23].

Меѓународниот прием на јужнокорејскиот образовен систем е поделен. Тој е пофален од различни причини, вклучувајќи ги и неговите релативно високи резултати од тестовите и неговата главна улога во воспоставувањето на економскиот развој на Јужна Кореја, создавајќи една од најобразованите работници во светот[24]. Британските министри за образование активно активно работат на реконструкција на сопствените наставни планови и испити во обид да го имитираат корејскиот модел и страст за извонредност и високи образовни постигнувања.[24]. Американскиот претседател Барак Обама, исто така, го пофалил ригорозниот училиштен систем на земјата, каде што над 80 проценти од дипломираните средношколци од Јужна Кореја одат на универзитет[25]. Високата стапка на влез на универзитетот во земјата создало висококвалификувана работна сила која ја направило Јужна Кореја меѓу најобразованите земји во светот со еден од највисоките проценти на своите граѓани кои имаат високо образование[26]. Степенот на дипломи се одржува до 68 проценти од Јужнокорејците на возраст од 25 до 34 години.[26].

Хиерархиската структура на системот е критикувана за задушување на креативноста и иновативноста[27][28], и е опишано како интензивно и „брутално“ конкурентно[29], поради кое системот често се обвинува за високата стапка на самоубиства во земјата, стапки меѓу оние на возраст од 10-19 години. Различни медиуми ја припишуваат високата стапка на самоубиства во земјата поради националната вознемиреност околу испитите во земјата, преку кои се утврдува траекторијата за целиот живот на учениците и кариерата[30][31]. Поранешниот наставник во Јужна Кореја, Се-Вонг Ку, напишал дека образовниот систем во Јужна Кореја претставува злоупотреба на децата и дека треба да се „реформира и да се реструктуира без одлагање“.[32]. Системот, исто така, бил критикуван поради вишокот на дипломирани студенти кои создаваат прекумерна и недоволна работна сила. Само во првиот квартал од 2013 година, скоро 3,3 милиони дипломирани студенти од Јужна Кореја биле без работа, оставајќи многу дипломци преквалификувани за работа што бара помало образование[33]. Понатамошната критика е произлезена од предизвикувањето на недостиг на работна сила за различни квалификувани работници и професионални занимања, каде што многумина остануваат непополнети, бидејќи негативната социјална стигма поврзана со професионална кариера и немање универзитетска диплома продолжува да останува длабоко вкоренета во јужнокорејското општество[17][34][35][36][37][38][39][40].

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Korea (Republic of)“. United Nations Development Programme. Архивирано од изворникот на November 8, 2010. Посетено на December 4, 2003.
  2. ↑ Clark, Nick; Park, Hanna (1 June 2013). „Education in South Korea“. World Education News & Reviews. Посетено на 25 June 2015.
  3. ↑ Lee, Ji-Yeon (September 26, 2014). „Vocational Education and Training in Korea: Achieving the Enhancement of National Competitiveness“ (PDF). KRIVET. KRIVET.
  4. ↑ „South Korea“. National Center On Education and The Economy. Посетено на December 4, 2013.
  5. ↑ http://www.igc.or.kr/
  6. ↑ https://uic.yonsei.ac.kr/main/about.asp?mid=m01_01_01
  7. ↑ „South Korea Now Open For Foreign Students“. Education-blog.net. August 28, 2008. Посетено на April 25, 2010.[мртва врска]
  8. ↑ „What the world can learn from the latest PISA test results“. December 10, 2016.
  9. ↑ „Education OECD Better Life“. OECD. Архивирано од изворникот на May 31, 2016. Посетено на May 29, 2016.
  10. ↑ Ripley, Amanda (September 25, 2011). „South Korea: Kids, Stop Studying So Hard!“.
  11. ↑ Habibi, Nader (December 11, 2015). „The overeducated generation“. Архивирано од изворникот на November 18, 2016.
  12. ↑ Cobbold, Trevor (November 14, 2013). „South Korea's Education Success Has a Dark Side“. Архивирано од изворникот на November 18, 2016.
  13. ↑ Diamond, Anna (November 17, 2016). „Why South Korea Is So Fixated With the College-Entrance Exam“.
  14. ↑ Lee, Ji-Yeon (September 26, 2014). „Vocational Education and Training in Korea: Achieving the Enhancement of National Competitiveness“ (PDF). KRIVET. Архивирано од изворникот (PDF) на December 20, 2016.
  15. ↑ Strother, Jason (November 10, 2012). „Drive for education drives South Korean families into the red“.
  16. ↑ „South Korean education ranks high, but it's the kids who pay“. March 30, 2015.
  17. ↑ 17,0 17,1 Na Jeong-ju (May 23, 2012). „Meister schools fight social prejudice“. The Korea Times. Архивирано од изворникот на August 17, 2016. Посетено на July 15, 2016.
  18. ↑ Tomoko Otake. „Public education spending in Japan lowest in OECD for sixth straight year“. The Japan Times. Посетено на October 28, 2016.
  19. ↑ „High performance, high pressure in South Korea's education system“. ICEF Monitor. January 23, 2014. Посетено на May 29, 2016.
  20. ↑ „South Koreans Consider The Trades Over University Education“. Public Radio International.
  21. ↑ David Santandreu Calonge (March 30, 2015). „South Korean education ranks high, but it's the kids who pay“. Посетено на July 3, 2015.
  22. ↑ 22,0 22,1 WeAreTeachers Staff. „South Korea's School Success“. WeAreTeachers. Архивирано од изворникот на July 5, 2015. Посетено на July 3, 2015.
  23. ↑ „Korea Awash with the Under-Skilled and Overeducated“. The Chosun Ilbo. December 8, 2011. Посетено на October 23, 2016.
  24. ↑ 24,0 24,1 Reeta Chakrabarti (December 2, 2013). „South Korea's schools: Long days, high results“. BBC News. Посетено на October 28, 2016.
  25. ↑ „The Pressures of the South Korean Education System“. April 20, 2013. Архивирано од изворникот на 2016-12-20. Посетено на 2018-02-10.
  26. ↑ 26,0 26,1 „OECD.Stat Education and Training > Education at a Glance > Educational attainment and labor-force status > Educational attainment of 25–64 year-olds“. OECD. Архивирано од изворникот на January 31, 2016.
  27. ↑ „South Korean students wracked with stress“. December 8, 2013.
  28. ↑ Ripley, Amanda (September 25, 2011). „Teacher, Leave Those Kids Alone“. Time. Посетено на December 4, 2013.
  29. ↑ Thomas, Tanya (April 27, 2010). „Intensely Competitive Education In South Korea Leads to Education Fever“. Medindia. Посетено на December 4, 2013.
  30. ↑ „The All-Work, No-Play Culture Of South Korean Education“. April 15, 2015.
  31. ↑ Janda, Michael (October 22, 2013). „Korea's Rigorous Education System Has Delivered Growth, but It is Literally Killing the Country's Youth“. Australian Broadcasting Corporation. Посетено на December 4, 2013.
  32. ↑ Koo, Se-Woong (August 2, 2014). „An Assault Upon Our Children“. The New York Times. Посетено на August 19, 2015.
  33. ↑ „Over 3 Million Highly Educated People Unemployed“. The Chosun Ilbo. June 27, 2013.
  34. ↑ „Lee calls for end to prejudices against non-college graduates“. Yonhap. Посетено на October 2, 2016.
  35. ↑ Na Jeong-ju (May 23, 2012). „Meister schools fight social prejudice“. The Korea Times. Архивирано од изворникот на August 17, 2016. Посетено на July 15, 2016.
  36. ↑ „S Korea's vocational education needs to tackle its shortcomings“. The Nation. January 6, 2014. Архивирано од изворникот на 2019-03-27. Посетено на 2018-02-10.
  37. ↑ Ju-min Park. „Bleak job prospects drive South Korean youth to vocational schools“. Reuters. Посетено на May 29, 2016.
  38. ↑ „Lee calls for end to prejudices against non-college graduates“. Yonhap. Посетено на October 2, 2016.
  39. ↑ Horn, Michael B. (March 14, 2014). „Meister of Korean school reform: A conversation with Lee Ju-Ho“. Архивирано од изворникот на September 24, 2016. Посетено на May 29, 2016.
  40. ↑ „South Koreans Consider The Trades Over University Education“. Global Politics. November 18, 2011. Посетено на May 29, 2016.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Образование во Азија
Независни
држави

Авганистан · Азербејџан1 · Бангладеш · Бахреин · Брунеј · Бутан · Виетнам · Грузија4 · Египет4 · Ерменија1 · Израел · Индија · Индонезија · Ирак · Иран · Источен Тимор3 · Јапонија · Јемен · Камбоџа · Јордан · Казахстан4 · Катар · Кина · Киргистан · Северна Кореја · Јужна Кореја · Кувајт · Кипар1 · Лаос · Либан · Малезија · Малдиви · Мјанмар2 · Монголија · Непал · Обединети Арапски Емирати · Оман · Пакистан · Русија4 · Саудиска Арабија · Сингапур · Сирија · Таџикистан · Тајланд · Турција4 · Туркменистан · Узбекистан · Филипини · Шри Ланка

Непризнаени држави
Зависни територии
1 Понекогаш вклучена во Европа.  2 Позната и како Бурма.  3 Понекогаш вклучена во Океанија.  4 Трансконтинентална држава. 
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Образованието_во_Јужна_Кореја&oldid=4651550“