Мала Скитија (римска провинција)
| Провинција Мала Скитија Scythia Minor Μικρά Σκυθία | |||||
| Провинција на Римската Империја | |||||
| |||||
 | |||||
| Главен град | Томис | ||||
| Историски период | Доцна антика | ||||
| - | Реформи на Диоклецијан | околу 290 | |||
| - | Падот на дунавските тврдини (лимес) | 7 век | |||
| - | Бугарско освојување | околу 680 | |||
| Денес во | |||||
Мала Скитија (латински: Scythia Minor; грчки: Μικρά Σκυθία, Микра Скитиа) ― римска провинција во доцната антика, која била сместена во земјите меѓу Дунав и Црното Море, денешна Добруџа поделена меѓу Романија и Бугарија.[1][2] Била одвоена од Долна Мизија од страна на императорот Диоклецијан за да образува посебна провинција некаде помеѓу 286 и 293 година.[3] Главен град на провинцијата бил Томис (денешна Констанца).[1] Провинцијата престанала да постои околу 679–681 година, кога регионот бил совладан од Прабугарите, што императорот Константин IV бил принуден да ја признае бугарската држава во 681 година.[4]
Според делата „Laterculus Veronensis“ од ок. 314 и „Notitia Dignitatum“ од ок. 400, Скитија припаѓала на Диецезата Тракија. Нејзиниот управник ја имал титулата прес, а неговиот дукс командувал со две легии, I Јупитерова легија и II Херкулова легија.[2] Службата на дуксот била заменета со онаа на воен квестор (quaestor exercitus), која опфаќала поширока област, во 536 година.[5]
Домородното население во Мала Скитија било дакиско и нивната материјална култура е очигледна археолошка во шестиот век. Пронајдени се и римски вили. Градовите биле или од старогрчки темели на брегот (како Томис) или од понови римски темели на Дунав.[1] Римските утврдувања главно датираат од Тетрархијата или Константиновата династија. Биле направени значителни поправки за време на императорите Анастасиј I и Јустинијан I, кои на провинцијата и доделиле фискален имунитет. До петтиот век, повеќето трупи стационирани во Скитија биле федерати од германско, турско, хунско или (можеби) словенско потекло. Тие биле постојан извор на тензии во провинцијата.[2]
Христијанството процветало во Скитија во петтиот и шестиот век. Пронајдени се бројни христијански натписи.[1] Веќе во четвртиот век таму има докази за маченички култови. Црквите обично имаа крипти со реликвии.[2] Неколку истакнати теолози потекнуваат од Скитија, меѓу кои Јован Касијан, Дионисиј Егзигус и скитските монаси.[1]
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Kazhdan 1991.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Rizos 2018.
- ↑ Zahariade 2017, стр. 509–510.
- ↑ Zahariade 2006, стр. 236.
- ↑ Wiewiorowski 2008, стр. 11.
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Kazhdan, Alexander (1991). „Scythia Minor“. Во Kazhdan, Alexander (уред.). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
- Rizos, Efthymios (2018). „Scythia Minor“. Во Николсон, Оливер (уред.). The Oxford Dictionary of Late Antiquity. Оксфорд: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-866277-8.
- Wiewiorowski, Jacek (2008). „Duces of Scythia Minor: A Prosopographical Study“. Xenia Posnaniensia. Monografie Vol. Viii, Poznań 2008, Pp. 93, Isbn 978-83-60251-15-7. Poznán.
- Zahariade, Mihail (2006). Scythia Minor: A History of a Later Roman Province (284–681). Hakkert.
- Zahariade, Mihail (2017). „The Scythian Section of Notitia Dignitatum: A Structural and Chronological Analysis“. Во Nick Hodgson; Paul Bidwell; Judith Schachtmann (уред.). Roman Frontier Studies 2009: Proceedings of the XXI International Congress of Roman Frontier Studies (Limes Congress) held at Newcastle upon Tyne in August 2009. Archaeopress. стр. 509–518.
|