Белонос коати

Од Википедија — слободната енциклопедија
Белонос коати во Зоо Скопје.

Белоносиот коати (Nasua narica), исто така познат како коатимунди,[1][2] - вид на коати и член на семејството ракуни (обични ракуни и нивни роднини). Месните шпански имиња на видовите вклучуваат пизоте, антон и техон, во зависност од регионот.[3] Тешко е околу 4-6 кг.[4] Сепак, мажјаците се многу поголеми од женките: малите женки можат да тежат и 2,5 кг, додека големите мажјаци можат да тежат дури 12,2 кг.[5][6] Во просек, должината од носот до опашката на видот е околу 10 см со околу половина од таа должина е опашката.

Живеалиште и опсег[уреди | уреди извор]

Белонос коати во Националниот парк Ринкон де ла Виеха во Костарика.
Белонос коати мисирајќи наоколу во Зоолошката градина во Филаделфија

Белоносите коати ги населуваат пошумените области (суви и влажни шуми) во Америка. Тие се наоѓаат на која било која надморска височина од нивото на морето до 3,000 м,[7] и од север, како југоисточна Аризона и Ново Мексико, преку Мексико и Средна Америка, до далечната северозападна Колумбија (регионот наУрабскиот Залив, во близина на границата со Колумбија со Панама).[8][9] Имало значително бунење околу нејзината граница на јужниот опсег,[10] но записите со примероци од поголемиот дел од Колумбија (исклучок е далеку северозападен) и Еквадор се сите јужноамерикански коати.

Коатите од островот Козумел биле третирани како посебен вид, козумелскиот коати, но огромното мнозинство од неодамнешните власти го третираат како подвид, N. narica nelsoni, од белонос коати.[11][7][12] Тие се помали од белоносите коати од соседното континентално копно (N. n. Yucatanica), но кога се споредуваат пошироко со белоносите коати, разликата во големината не е толку јасна.[8] Нивото на други разлики исто така го поддржува неговиот статус како подвид, а не како посебен вид.

Белоносите коати биле пронајдени и во сојузната држава Флорида, каде што тие се воведен вид. Не се знае точно кога се случило воведувањето; раниот примерок во Природонаучниот музеј во Флорида, означен како „избеган заробеник“, датира од 1928 година. Постојат неколку подоцнежни документирани случаи на коати кои избегале од заробеништво, а од 70-тите години на минатиот век има голем број на видувања, а пронајдени се и неколку живи и мртви примероци од различна возраст. Овие извештаи се случиле на широко подрачје на јужна Флорида и постојат веројатно докази за размножување, што укажува на тоа дека популацијата е добро утврдена.[13]

Навики на хранење[уреди | уреди извор]

Череп на белонос коати

Тие се сештојади, претпочитаат мали ’рбетници, овошје, мрши, инсекти, змии и јајца. Тие можат лесно да се искачуваат на дрвјата, каде што се користи опашката за рамнотежа, но најчесто се на потрага на земја. Нивните грабливци вклучуваат удави, птици-грабливки, мачки и тајри (Еира barbara). Тие лесно се прилагодуваат на човечкото присуство; како ракуни, тие би нападнале кампови и контејнери за ѓубре. Тие можат лесно да се скротат и опитно се потврдени дека се прилично интелигентни.[се бара извор]

Белонос коати во зона за зачувување во Аренал, Костарика.

Однесување[уреди | уреди извор]

Додека обичните ракуни и прстеноопашестите ракуни се ноќни, коатите се активни преку ден, се повлекуваат во текот на ноќта до одредено дрво и се спуштаат во зората за да започнат со нивната секојдневна потрага по храна. Сепак, нивните навики се прилагодливи, и во областите каде што луѓето ги ловат за храна или каде напаѓаат населби заради сопствена храна, тие можат да станат повечерни. Возрасните мажи се осамени, но женките и сексуално незрелите мажи формираат социјални групи. Тие користат многу гласовни сигнали за да општат едни со други, а исто така минуваат време и да се дотеруваат себеси и едни со други со забите и канџите. За време на периодот на потрага по храна, младите младенчиња остануваат со двојка на негувателки, слично на меркатите. Младите мажјаци, па дури и некои жени имаат намера да се борат играјќи. Многу од коатите ќе имаат кратки борби заради храна. 

Белоносите коати се познати опрашувачи на дрвото балса, како што е забележано во студијата на населението на белоноси коати во Костарика.[14] Коатите биле забележани како ги вметнуваат носевите во цветовите на дрвото и голтаат нектар, додека цветот не покажувал последователни знаци на оштетување. Поленот од цвеќињата го покрива лицето на коатите по хранењето, а подоцна се шири низ околната шума со отпаѓање. Научниците забележале зависна врска помеѓу дрвото балса, кое обезбедува критичен ресурс на хидратација и исхрана на белоносиот коати, кога ресурсите во околината се малку, и коатито, што ја зголемува размножувањето на дрвото преку опрашување.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „The IUCN Red List of Threatened Species“. IUCN Red List of Threatened Species. Посетено на 2 април 2021.
  2. ↑ Animal Diversity Web at Мичигенски универзитет.
  3. ↑ Техон (Tejón), што значи јазовец, е главно користено во Мексико.
  4. ↑ David J. Schmidly; William B. Davis (1 август 2004). The mammals of Texas. University of Texas Press. стр. 167. ISBN 978-0-292-70241-7.
  5. ↑ North American Mammals: Nasua narica.
  6. ↑ Coati (Nasua narica) Архивирано на 28 септември 2011 г..
  7. ↑ 7,0 7,1 Reid, Fiona A. (1997). A Field Guide to the Mammals of Central America and Southeast Mexico. стр. 259–260. ISBN 0-19-506400-3. OCLC 34633350.
  8. ↑ 8,0 8,1 Decker, D. M. (1991).
  9. ↑ Guzman-Lenis, A. R. (2004).
  10. ↑ Eisenberg, J., and K. H. Redford (1999).
  11. ↑ Wilson, D.E.; Reeder, D.M., уред. (2005). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd. изд.). Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.Wilson, D.E.; Reeder, D.M., eds. (2005).
  12. ↑ Kays, R. (2009).
  13. ↑ Simberloff, Daniel; Don C. Schmitz; Tom C. Brown (1997). Strangers in Paradise: Impact and Management of Nonindigenous Species in Florida. Island Press. стр. 170. ISBN 1-55963-430-8.
  14. ↑ Mora, José Manuel. (1999).
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Белонос_коати&oldid=5102048“