Акватичко потекло на човекот

Хипотезата за акватичкото потекло на човекот, понекогаш наречена и акватичка теорија, е теорија за еволуцијата на човекот, која вели дека телото на хоминидите е резултат на период кој тие го минале живеејќи во вода. Теоријата потекнува од античка Грција, но првпат е публикувана со научни објаснувања во 1942 година. Акватичката теорија за потеклото на човекот е дискутирана од страна на етнологот Дезмонд Морис во неговата книга од 1960 година Гол човек.

Хипотези

Според оваа теорија:

• Малку копнени цицачи можат да се мерат со човекот во пливање под вода, а и тие пливаат „кучешки“, за разлика од елегантното пливање на луѓето.
• Човечкото бебе е способно да плива веќе после неколку недели живот, а при тоа е способнo да го прилагоди дишењето под вода.
• Кожата без влакна е карактеристична само за цицачите пливачи (делфини, китови) и за полуводените видови (нилски коњ, на пример).
• Правецот во кој растат влакната кај човекот се разликуваат од оние кај човеколиките мајмуни. Влакната кај човекот растат „низводно“, т.е. даваат најмал отпор на водената струја.
• Голото човечко тело има форма на добро конструиран чамец.
• Од сите цицачи само човекот има сало под кожата, што е типично за водените цицачи, но не и за копнените.
• Човекот е суштество што зборува, а тоа се смета за „пренагласено дишење“, а да нуркате, значи да владеете со дишењето.
• Човекот има мембрана меѓу прстите од нозете, како и меѓу показалецот и палецот на рацете, што се остатоци од пераи.
• За разлика од другите мајмуни, носот на човекот е под агол од 90 степени свртен надолу, идеално за нуркање.
• Човекот плаче, исто како морските цицачи, кои преку солзите се ослободуваат од вишокот сол.