Ханс Јоаким Шелнхубер
| Ханс Јоаким Шелнхубер | |
|---|---|
| Установи | Институтот за истражување на климатските влијанија во Потсдам Универзитот во ПОтсдам |
| Образование | Универзитет во Регенсбург |
| Поважни награди | Германска Награда за Животна средина (2007) Награда за животна средина на Волво (2011) Награда Сина планета (2017) |
Ханс Јоаким „Џон“ Шелнхубер (роден на 7 јуни 1950 година)[1] е германски атмосферски физичар, климатолог и основачки директор на Институтот за истражување на климатските влијанија во Потсдам (ПИК) и поранешен претседател на Германскиот советодавен совет за глобални промени. (WBGU).[2] Од 1 декември 2023 година тој е генерален директор на IIASA .[3]
Образование[уреди | уреди извор]
Шелнхубер студирал математика и физика, добивајќи докторат по теоретска физика на Универзитетот во Регенсбург во 1980 година,[4] проследено во 1985 година со хабилитација (квалификација за функција) по теоретска физика на Универзитетот во Олденбург. Во 1981 година, станал постдокторски соработник на Институтот за теоретска физика (ИТП) на Универзитетот во Калифорнија, Санта Барбара, работејќи преку коридорот од неговиот директор Волтер Кон, кој станал еден од неговите академски претпоставени.[5]
Кариера[уреди | уреди извор]
.jpg)
Првично заинтересиран за физиката на цврста состојба и квантната механика, Шелнхубер го привлекле сложени системи и теорија на нелинеарност или хаос.[5] Како редовен професор по теоретска физика и потоа директор на Институтот за хемија и биологија на морската средина на Универзитетот Олденбург, бил вклучен во анализата на структурата на океанските струи.[6]
Во 1991 година, Шелнхубер бил повикан да го создаде Потсдамскиот институт за истражување на климатските влијанија (ПИК), и станал негов директор во 1993 година - со што тој прераснал во еден од најреномираните светски институти за истражување на климата со повеќе од 300 вработени кои следат интердисциплинарен пристап.[7]
Уште во 1995 година Шелнхубер предложил заштитна ограда за глобалното затоплување од 2°Ц која прво била усвоена од германската влада и Европската унија, а потоа, по договорот од Копенхаген во 2009 година, како глобална цел од владите ширум светот.[8][9]
Од 2001 до 2005 година Шелнхубер служел како истражувачки директор на Центарот Тиндал во Англија и станал гостин професор на Универзитетот во Оксфорд.[10][11]
Шелнхубер бил професор на Универзитетот во Потсдам, Германија,[12] и надворешен професор на Институтот Санта Фе во САД.[13]
Како долгогодишен член на Меѓувладиниот панел за климатски промени[4] на кој му била доделена Нобеловата награда за мир во 2007 година, Шелнхубер бил главен координативен автор на синтетското поглавје од Работната група II од Третиот извештај за проценка на IPCC. Тој предупредил на страшните последици од континуираното глобално затоплување.[14] Како експерт[15] за климатолошки пресвртни точки, тој е јавен говорник на оваа тема.[14][16][17][18][19]
Во 2017 година, Шелнхубер рекол дека доколку не се преземат климатски мерки до 2020 година, светот „може да биде фатално ранет“.[20]
Достигнувања[уреди | уреди извор]
Шелнхубер помогнал да се создадат бројни иконски концепти како што се анализата на елементите за критични промени во климатскиот систем,[5] [21][22] запалениот жар,[23][24] и буџетскиот пристап за емисиите.[25]
Почести[уреди | уреди извор]
Во 2002 година, Шелнхубер ја добил наградата за заслуги за истражување на Волфсон на Кралското друштво[26] Во 2004 година Нејзиното Височество Кралицата Елизабета Втора го назначила за командант на Редот на Британската империја (CBE). Во 2005 година, Националната академија на науките (САД) го назначила за член. [27] Во 2007 година ја добил германската награда за животна средина. Истата година, бил избран за член на Германската академија на науките Леополдина.[28]
Во 2011 година, тој бил првиот Германец кој ја добил наградата за животна средина на Волво, која е највисоко рангирана награда во областа на еколошките науки во светот.[29] Шелнхубер бил почестен со Орден за заслуги на Сојузна Република Германија (прв степен) и има почесни докторати од Универзитетот во Копенхаген[30] и Техничкиот универзитет во Берлин.[31]
Германското списание Цицеро во 2012 година го рангирало меѓу 500-те најзначајни германски интелектуалци.[32] Во 2017 година, Шелнхубер ја добил наградата Сина планета на фондацијата Асахи Глас.[33]
Граѓанска вклученост и служба[уреди | уреди извор]
Како еден од водечките климатски научници ширум светот, Шелнхубер бил консултант на поранешниот претседател на Комисијата на Европската унија, Жозе Мануел Баросо.[34] Во 2007 година, бил назначен за главен владин советник за климатски и сродни прашања за време на германското претседавање со Советот на ЕУ и претседавањето со Г8.[35]
Во 2007 година, Шелнхубер ја започнал „Нобелова кауза – серии на симпозиуми за глобална одржливост на Нобелови лауреати“ во Потсдам, соединувајќи ги добитниците на Нобеловата награда од сите дисциплини со водечките научници за одржливост.[36] Во 2009 година, овој настан се одржал во Лондон и во 2011 година во Стокхолм, каде што Високото ниво на панелот за одржливост на генералниот секретар на ОН присуствувало на состанокот за да прими меморандум вклучен во конференцијата Рио+20 во 2012 година.[37]
Шелнхубер нуди научни сознанија за деловните лидери, како член на Советодавниот одбор за климатски промени на Дојче банк[38] и претседател на управниот одбор на Заедниците за климатски знаења и иновации на Европскиот институт за иновации и технологија (EIT Climate KIC). Во 2012 година, тој бил главен автор на извештајот нарачан од Светската банка[4] за можните влијанија од затоплувањето од 4 степени Целзиусови кон крајот на 21 век.[39] Овој извештај добил големо внимание ширум светот.[40][41] Истата година, Шелнхубер го претставил главниот збор на гала вечерата што го отворила сегментот на високо ниво на светскиот самит за климата COP18 во Доха, Катар.[42] Во присуство на генералниот секретар на ОН Бан Ки Мун и шефицата на UNFCCC , Кристијана Фигуерес, неколку дена подоцна Шелнхубер потпишал договор со Катарската фондација за заеднички да се создаде Институт за истражување на климатските промени во Катар - извонреден чекор ако се земе предвид богатство на земјата кое со децении се засновало на извоз на фосилни горива.[43][44]
Во 2013 година, Шелнхубер бил еден од 18-те истакнати меѓународни научници кои ја започнале Лигата на Земјата, глобален интердисциплинарен сојуз на водечки истражувачки институти кои се фокусираат на анализата на системот на Земјата и науката за одржливост, вклучително и економијата.[45] Членовите на Советот за безбедност на ОН Пакистан и ОК побарале од него да зборува на Арија состанокот на Советот во седиштето на ОН во Њујорк, каде присуствувал и генералниот секретар на ОН Бан Ки Мун.[46] Во пресрет на светскиот самит за климата во Варшава, Шелнхубер разговарал за можните следни чекори со претседателот на Cop19, полскиот министер за животна средина Марцин Королец.[47] За да се унапреди состојбата на науката, Шелнхубер го иницирал Проектот за интерспоредување на моделот за меѓусекторско влијание (ISI-MIP) кој вклучува повеќе од 30 истражувачки тимови од 12 земји. Во 2013 година, научното списание Nature го нарекло „првиот сеопфатен проект со глобално влијание“ - тој има за цел да идентификува цврсти сознанија, како и празнини во истражувањето, врз основа на сепак невидено широка споредба на компјутерски симулации на идните влијанија од климатските промени, како што е недостигот на вода, поплави или промени во приносот.[48][49] Во 2013 година, напорите на Шелнхубер резултирале со Светската конференција за влијанија во Потсдам[50] проследена со посебна карактеристика на првите резултати од ISI-MIP во Зборникот на Националната академија на науките (ПНАС).
Шелнхубер служел како претседател на Управниот одбор за клима-КИЦ (Заедница за знаење и иновации), кој е поврзан со Европскиот институт за иновации и технологија (ЕИТ).[51] Оваа институција има за цел да го поттикне претприемништвото и иновациите со ниска потрошувачка на јаглерод.
Шелнхубер го потпишал Потсдам Денкшрифт во 2005 година, повикувајќи на промена во размислувањето за да се овозможи одржлив развој.[52]
Личен живот[уреди | уреди извор]
Оженет е со Маргрет Бојсен.[53]
Публикации[уреди | уреди извор]
Шелнхабер има објавено повеќе од 250 научни трудови и е автор, коавтор или уредувал 50 книги или поглавја од книги.[54]
- Schellnhuber, H.; Obermair, G. (1980). „First-Principles Calculation of Diamagnetic Band Structure“. Physical Review Letters. 45 (4): 276–279. Bibcode:1980PhRvL..45..276S. doi:10.1103/PhysRevLett.45.276.
- Schellnhuber, H. J., Crutzen, P.J., Clark, W.C., Claussen, M. and Held, H. (Eds.) (2004). Earth System Analysis for Sustainability. MIT Press, Cambridge, MA, London, UK
- Schellnhuber, H. J. and Wenzel V. (1998). Earth System Analysis: Integrating Science for Sustainability. Springer Verlag, Berlin.
- Schellnhuber, H. J. et al. (Eds.) (2006). Avoiding Dangerous Climate Change. Cambridge University Press, Cambridge, UK Lenton, T. M.; Held, H.; Kriegler, E.; Hall, J. W.; Lucht, W.; Rahmstorf, S.; Schellnhuber, H. J. (2008). „Inaugural Article: Tipping elements in the Earth's climate system“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1786–1793. Bibcode:2008PNAS..105.1786L. doi:10.1073/pnas.0705414105. PMC 2538841. PMID 18258748."Inaugural Article: Tipping elements in the Earth's climate system". Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1786–1793. Bibcode:2008PNAS..105.1786L. doi:10.1073/pnas.0705414105. PMC 2538841. PMID 18258748.
- Lenton, T. M.; Held, H.; Kriegler, E.; Hall, J. W.; Lucht, W.; Rahmstorf, S.; Schellnhuber, H. J. (2008). „Inaugural Article: Tipping elements in the Earth's climate system“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1786–1793. Bibcode:2008PNAS..105.1786L. doi:10.1073/pnas.0705414105. PMC 2538841. PMID 18258748.
- Schellnhuber, H. J. et al. (2009). Solving the climate dilemma: The budget approach. WBGU Special Report, WBGU, Berlin
- Hall, J.; Held, H.; Dawson, R.; Kriegler, E.; Schellnhuber, H. J. (2009). „Imprecise probability assessment of tipping points in the climate system“. PNAS. 106 (13): 5041–6. Bibcode:2009PNAS..106.5041K. doi:10.1073/pnas.0809117106. PMC 2657590. PMID 19289827.
- Rockström, J.; и др. (2009). „A safe operating space for humanity“. Nature. 461 (7263): 472–5. Bibcode:2009Natur.461..472R. doi:10.1038/461472a. PMID 19779433.
- Schellnhuber, H. J. (2009). „Tipping elements in the Earth System“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 106 (49): 20561–20563. Bibcode:2009PNAS..10620561S. doi:10.1073/pnas.0911106106. PMC 2791592. PMID 19995979.
- Reid, W. V.; Chen, D.; Goldfarb, L.; Hackmann, H.; Lee, Y. T.; Mokhele, K.; Ostrom, E.; Raivio, K.; Rockström, J. (2010). „Earth System Science for Global Sustainability: Grand Challenges“. Science. 330 (6006): 916–7. Bibcode:2010Sci...330..916R. doi:10.1126/science.1196263. PMID 21071651.
- Schellnhuber, H. J, Molina, M., Stern, N., Huber, V. and Kadner, S. (Eds.) (2010). Global Sustainability – A Nobel Cause. Cambridge University Press, Cambridge
- Schellnhuber, H. J. (2010). „The road from Copenhagen: the expert's views“. Nature Climate Change. 1 (1002): 15–17. doi:10.1038/climate.2010.09.
- Gleick, P. H.; и др. (2010). „Climate Change and the Integrity of Science“. Science. 328 (5979): 689–90. Bibcode:2010Sci...328..689G. doi:10.1126/science.328.5979.689. PMC 5125622. PMID 20448167.
- Schellnhuber, H. J. (2010). „Tragic Triumph“. Climatic Change. 100 (1): 229. Bibcode:2010ClCh..100..229S. doi:10.1007/s10584-010-9838-1.
- Kropp, J. P. and Schellnhuber, H. J. (Eds.) (2011). In Extremis: Disruptive Events and Trends in Climate and Hydrology. Springer Verlag, Berlin
- Richardson, K., Steffen, W., Liverman, D., et al. (including Schellnhuber, H. J.) (2011). Climate Change: Global Risks, Challenges and Decisions. Cambridge University Press, Cambridge
- Hofmann, M.; Worm, B.; Rahmstorf, S.; Schellnhuber, H. J. (2011). „Declining ocean chlorophyll under unabated anthropogenic CO2 emissions“. Environ. Res. Lett. 6 (3): 034035. Bibcode:2011ERL.....6c4035H. doi:10.1088/1748-9326/6/3/034035.
- Schellnhuber, H. J. (2011). „Vorwärts zur Natur“. Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung. 17: 28.
- Schellnhuber, H. J. et al. (2011). World in Transition – A Social Contract for Sustainability. WBGU Report, WBGU, Berlin Schellnhuber, H. J. (2011). „Geoengineering: The good, the MAD, and the sensible“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 108 (51): 20277–20278. Bibcode:2011PNAS..10820277S. doi:10.1073/pnas.1115966108. PMC 3251148. PMID 22160718."Geoengineering: The good, the MAD, and the sensible". Proceedings of the National Academy of Sciences. 108 (51): 20277–20278. Bibcode:2011PNAS..10820277S. doi:10.1073/pnas.1115966108. PMC 3251148. PMID 22160718.
- Hofmann, M.; Worm, B.; Rahmstorf, S.; Schellnhuber, H. J. (2011). „Declining ocean chlorophyll under unabated anthropogenic CO2emissions“. Environmental Research Letters. 6 (3): 034035. Bibcode:2011ERL.....6c4035H. doi:10.1088/1748-9326/6/3/034035.
- Donges, J. F.; Donner, R. V.; Trauth, M. H.; Marwan, N.; Schellnhuber, H.J.; Kurths, J. (2011). „Nonlinear detection of paleoclimate-variability transitions possibly related to human evolution“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 108 (51): 20422–20427. Bibcode:2011PNAS..10820422D. doi:10.1073/pnas.1117052108. PMC 3251081. PMID 22143765.
- Schellnhuber, H. J. (2011). „Geoengineering: The good, the MAD, and the sensible“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 108 (51): 20277–20278. Bibcode:2011PNAS..10820277S. doi:10.1073/pnas.1115966108. PMC 3251148. PMID 22160718.
- Kundzewicz, Z. W. et al. (including Schellnhuber, H. J.) (2012). Changes in Flood Risks – Setting the Stage. In Kundzewicz, Z. W. (Ed.) (2012). Changes in Flood Risks in Europe. IAHS Press, Oxfordshire, UK, 11
- Schellnhuber, H.J., Hare, W., Serdeczny, O. et al. (2012). Turn Down the Heat – Why a 4 °C Warmer World Must be Avoided. A Report commissioned by The World Bank[55]
- Olonscheck, D.; Hofmann, M.; Worm, B.; Schellnhuber, H. J. (2013). „Decomposing the effects of ocean warming on chlorophyllaconcentrations into physically and biologically driven contributions“. Environmental Research Letters. 8 (1): 014043. Bibcode:2013ERL.....8a4043O. doi:10.1088/1748-9326/8/1/014043.
|hdl-access=бара|hdl=(help) - Ludescher, J.; Gozolchiani, A.; Bogachev, M. I.; Bunde, A.; Havlin, S.; Schellnhuber, H. J. (2013). „Improved El Nino forecasting by cooperativity detection“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 110 (29): 11742–11745. arXiv:1304.8039. Bibcode:2013PNAS..11011742L. doi:10.1073/pnas.1309353110. PMC 3718177. PMID 23818627.
- Ludescher, J.; Gozolchiani, A.; Bogachev, M. I.; Bunde, A.; Havlin, S.; Schellnhuber, H. J. (2013). „Improved El Nino forecasting by cooperativity detection“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 110 (29): 11742–11745. arXiv:1304.8039. Bibcode:2013PNAS..11011742L. doi:10.1073/pnas.1309353110. PMC 3718177. PMID 23818627.
- Piontek, F.; Muller, C.; Pugh, T. A. M.; Clark, D. B.; Deryng, D.; Elliott, J.; Colon Gonzalez, F. D. J.; Florke, M.; Folberth, C. (2013). „Multisectoral climate impact hotspots in a warming world“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 111 (9): 3233–3238. Bibcode:2014PNAS..111.3233P. doi:10.1073/pnas.1222471110. PMC 3948244. PMID 24344270.
- Schellnhuber, H. J.; Frieler, K.; Kabat, P. (2013). „The elephant, the blind, and the intersectoral intercomparison of climate impacts“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 111 (9): 3225–3227. Bibcode:2014PNAS..111.3225S. doi:10.1073/pnas.1321791111. PMC 3948299. PMID 24347641.
- Rockström, Johan; и др. (2017). „A roadmap for rapid decarbonization“ (PDF). Science. 355 (6331): 1269–1271. Bibcode:2017Sci...355.1269R. doi:10.1126/science.aah3443. PMID 28336628.
- Steffen; и др. (2018). „Trajectories of the Earth System in the Anthropocene“. PNAS. 115 (33): 8252–8259. Bibcode:2018PNAS..115.8252S. doi:10.1073/pnas.1810141115. PMC 6099852. PMID 30082409.
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Mossman, Kaspar (2008). „Profile of Hans Joachim Schellnhuber“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1783–1785. Bibcode:2008PNAS..105.1783M. doi:10.1073/pnas.0800554105. PMC 2538840. PMID 18256180.
- ↑ „WBGU: WBGU Council Members 2013–2016“. Wbgu.de. Архивирано од изворникот на 21 December 2014. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ https://iiasa.ac.at/news/jul-2023/hans-joachim-john-schellnhuber-appointed-as-iiasa-director-general
- ↑ 4,0 4,1 4,2 „Curriculum at Forum: Science and Innovation for Sustainable Development“. Архивирано од изворникот на 27 November 2018. Посетено на 11 October 2021.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Kaspar Mossman (2008). „Profile of Hans Joachim Schellnhuber“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1783–1785. Bibcode:2008PNAS..105.1783M. doi:10.1073/pnas.0800554105. PMC 2538840. PMID 18256180.
- ↑ „WBGU: Prof. Dr. Hans Joachim Schellnhuber“. Wbgu.de. Архивирано од изворникот на 30 August 2011. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Portrait of the Institute – PIK Research Portal“. Pik-potsdam.de. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Hans Joachim Schellnhuber; и др., уред. (2006). Avoiding Dangerous Climate Change : Climatology and climate change. Cambridge University Press. ISBN 9780521864718. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Meinshausen, Malte; Meinshausen, Nicolai; Hare, William; Raper, Sarah C. B.; Frieler, Katja; Knutti, Reto; Frame, David J.; Allen, Myles R. (2009). „Greenhouse-gas emission targets for limiting global warming to 2 °C“. Nature. 458 (7242): 1158–1162. Bibcode:2009Natur.458.1158M. doi:10.1038/nature08017. ISSN 0028-0836. PMID 19407799.
- ↑ „Oxford University Gazette, 24 November 2005: Notices“. Ox.ac.uk. Архивирано од изворникот на 27 April 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Environmental Change Institute (ECI) – Oxford University“. Eci.ox.ac.uk. Архивирано од изворникот на 30 December 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „PULS – Potsdamer Universitätslehr- und Studienorganisationsportal – Prof. Dr. Hans-Joachim Schellnhuber“ (германски). Puls.uni-potsdam.de. 23 December 2013. Архивирано од изворникот на 14 June 2021. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Hans Joachim (John) Schellnhuber. „Hans Joachim (John) Schellnhuber | Santa Fe Institute“. Santafe.edu. Архивирано од изворникот на 30 December 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ 14,0 14,1 Stephen Leahy (9 October 2009). „CLIMATE CHANGE: Four Degrees of Devastation“. UXBRIDGE, Canada: IPS. Архивирано од изворникот на 5 March 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Mossman, Kaspar (12 February 2008). „Profile of Hans Joachim Schellnhuber“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1783–1785. Bibcode:2008PNAS..105.1783M. doi:10.1073/pnas.0800554105. PMC 2538840. PMID 18256180.
- ↑ „Timothy M. Lenton & Hans Joachim Schellnhuber“. ScienceWatch.com. 12 February 2008. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Kanter, James (13 March 2009). „Scientist: Warming Could Cut Population to 1 Billion“. The New York Times. Посетено на 4 May 2010.
- ↑ „Professor Schellnhuber of the Potsdam Institute talks pre industrial carbon levels for safe climate“. Beyond Zero Emissions. Архивирано од изворникот на 8 July 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „German Scientist Warns Climate Change Accelerating | Germany“. Dw-world.de. 29 December 2008. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ McGrath, Matt (24 July 2019). „Twelve years to save Earth? Make that 18 months“. BBC News.
- ↑ Hans Joachim Schellnhuber (2009). „Tipping elements in the Earth System“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 106 (49): 20561–20563. Bibcode:2009PNAS..10620561S. doi:10.1073/pnas.0911106106. PMC 2791592. PMID 19995979.
- ↑ Kaspar Mossman (2008). „Tipping elements in the Earth's climate system“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (6): 1786–1793. Bibcode:2008PNAS..105.1786L. doi:10.1073/pnas.0705414105. PMC 2538841. PMID 18258748.
- ↑ Timothy M. Lenton & Hans Joachim Schellnhuber (22 November 2007). „Tipping the scales“. Nature Reports Climate Change. Nature. 1 (712): 97–98. doi:10.1038/climate.2007.65.
- ↑ Smith, JB; Schneider, SH; Oppenheimer, M; и др. (March 2009). „Assessing dangerous climate change through an update of the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) "reasons for concern"“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 106 (11): 4133–4137. Bibcode:2009PNAS..106.4133S. doi:10.1073/pnas.0812355106. PMC 2648893. PMID 19251662. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ "WBGU: 2009-09-01 Press Release". Соопштение за печат. посет. 28 декември 2013 г Архивирано на 30 декември 2013 г.
- ↑ „New UEA professor awarded top science honour“. Uea.ac.uk. 4 November 2002. Архивирано од изворникот на 31 December 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „National Academy of Sciences“. Nasonline.org. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „List of Members“. www.leopoldina.org (англиски). Архивирано од изворникот на 14 June 2021. Посетено на 22 April 2020.
- ↑ „Volvo Environment Prize – Laureate 2011“. Environment-prize.com. Архивирано од изворникот на 30 December 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Nyheder – Københavns Universitet“. Nat.ku.dk. Архивирано од изворникот на 6 January 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Stabsstelle Presse, Öffentlichkeitsarbeit und Alumni : Medieninformation Nr. 153/2012“ (германски). Pressestelle.tu-berlin.de. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Cicero Ranking 2012 – Günter Grass und Alice Schwarzer spitze | Cicero Online“ (германски). Cicero. 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „2017 Blue Planet Prize Commemorative Lectures“. af-info.or.jp. Посетено на 9 August 2017.
- ↑ "Press release – World renowned experts to advise President Barroso on energy and climate change". Соопштение за печат. посет. 28 декември 2013 г
- ↑ „G8 Summit 2007 Heiligendamm – Climate change experts to advise German government“. G-8.de. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Welcome to the Nobel Cause Symposium Series – Nobel Cause Symposium“. Nobel-cause.de. Архивирано од изворникот на 29 January 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Archived copy“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 12 July 2012. Посетено на 28 June 2017.CS1-одржување: архивиран примерок како наслов (link)
- ↑ „Home – Deutsche Bank Responsibility“. Banking-on-green.com. 20 December 2013. Архивирано од изворникот на 17 September 2011. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Climate Change Report Warns of Dramatically Warmer World This Century“. Climatechange.worldbank.org. 18 November 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „World Bank Climate Change Report Says 'Turn Down The Heat' On Warming Planet“. Huffington Post. 18 November 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „World Bank warns of climate change disaster – Xinhua | English.news.cn“. News.xinhuanet.com. 19 November 2012. Архивирано од изворникот на 5 January 2014. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Doha World Climate Summit: Schellnhuber gives talk to high-ranking representatives of states — PIK Research Portal“. Pik-potsdam.de. Архивирано од изворникот на 3 July 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Vidal, John (6 December 2012). „Green thinking takes root in midst of desert in Doha climate talks | John Vidal | Global development“. theguardian.com. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Qatar to set up climate centre“. Gulf Times. 6 December 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Miniweb Earth League Startseite“. Hzg.de. 7 February 2013. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ Krause, Flavia (15 February 2013). „Climate Change's Links to Conflict Draws UN Attention“. Bloomberg. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „"So ein totaler Quatsch!"...“. Die Zeit (германски). 11 July 2013. Архивирано од изворникот на 14 June 2021. Посетено на 6 February 2014.
- ↑ Schiermeier, Quirin (31 December 2013). „Water risk as world warms“. Nature. 505 (7481): 10–11. Bibcode:2014Natur.505...10S. doi:10.1038/505010a. PMID 24380936.
- ↑ Nafeez Ahmed (17 December 2013). „'Whole world' at risk from simultaneous droughts, famines, epidemics: scientists“. theguardian.com.
- ↑ „Impacts World 2013 – International Conference on Climate Change Effects, Potsdam, 27–30 May“. Архивирано од изворникот на 21 February 2014. Посетено на 6 February 2014.
- ↑ „Governing Board :John Schellnhuber, Potsdam Institute for Climate Impact Research“. Climate-KIC. Архивирано од изворникот на 22 February 2014. Посетено на 6 February 2014.
- ↑ „Potsdam Denkschrift - Potsdam Manifesto 2005“. 17 July 2011. Архивирано од изворникот на 17 July 2011. Посетено на 11 October 2021.
- ↑ „Curriculum Vitae – PIK Research Portal“. Pik-potsdam.de. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Short Biography – PIK Research Portal“. Pik-potsdam.de. Архивирано од изворникот на 11 January 2012. Посетено на 28 December 2013.
- ↑ „Turn Down the Heat – Why a 4 °C Warmer World Must be Avoided. A Report commissioned by The World Bank“.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- Ханс Јоаким Шелнхубер објавени подредени дела од Гугл сколар
- Roll back time to safeguard climate, expert warns 15 September 2008
- Big Picture TV. Videos of John Schellnhuber talking about climate change. 11 December 2006.
- Terra quasi-incognita: beyond the 2°C line. Download video, audio, slides International Climate Conference in Oxford, UK from 28 to 30 September 2009
