Томас Хелер

Од Википедија — слободната енциклопедија

Томас Хелер (англиски: Thomas C. Heller, 27 февруари 1944 година) е американски адвокат и академик за климатска политика. Тој (според податоците од 2024) ја извршува улогата на претседател на одборот за Иницијатива за климатски политики, организација која е основана во 2009 година. Организацијата работи на подобрување на политиките за енергија и користење на земјиштето, со канцеларии и програми во Бразил, Кина, Европа, Индија и Индонезија и САД .

Биографија[уреди | уреди извор]

Тој е експерт по право, економски развој и перформанси на правни институции. Работата на Томас Хелер се фокусирала на ефективноста на политиките, меѓународната контрола на климата, глобалната употреба на енергија, зелениот раст и интеракцијата на владата и невладините организации во воспоставувањето правни структури во развојниот свет. Од 1991 година, Хелер се повеќе се занимавал со истражување и применети политички студии за енергија и клима, со главна грижа за случувањата во Кина, Индија, Мексико, Бразил и други водечки пазари во развој. [1]

Од септември 2009 година до март 2016 година, Хелер бил извршен директор на Иницијативата за климатска политика (ИКП), организација за анализа и советодавно тело за ефективност на политиките која ги оценува и поддржува напорите на нациите да постигнат раст со ниска емисија на јаглерод. [2] [3] Тој исто така бил координативен водечки автор за Третиот и четвртиот извештај за проценка на IPCC и соработник во Специјалните извештаи за сценарија за трансфер на технологија и емисии . [2] Работата на IPCC (вклучувајќи ги и придонесите на многу научници) била препознаена со заедничката награда на Нобеловата награда за мир во 2007 година . [4] Хелер, исто така, бил главен член на тимот кој го режира Project Catalyst - проект заснован на анализа за поддршка на климатскиот процес во Копенхаген [5] - и моментално служи како потпретседател на управниот одбор на Институтот за глобален зелен раст, со седиште во Сеул, Кореја. [6]

Хелер дипломирал економија на Универзитетот Принстон во 1965 година и дипломирал на Правниот факултет во Јеил во 1968 година. Од 1968 до 1971 година, тој работел како адвокат-советник за владите на Чиле и Аргентина. По враќањето од Јужна Америка, Хелер служел како професор по право на Правниот факултет на Универзитетот во Висконсин пред да се приклучи на Факултетот на Правниот факултет во Стенфорд во 1978 година, каде што останал до 2009 година. Таму бил професор по меѓународни правни студии Луис Талбот и Надин Херн Шелтон, а исто така бил виш соработник во Институтот за меѓународни студии Стенфорд Фриман Спогли и во Институтот за животна средина Вудс. [7] [8]

Библиографија[уреди | уреди извор]

  • Heller, Thomas; Seiger, Alicia (21 October 2021). Settling Climate Accounts: Navigating the Road to Net Zero (англиски). Springer Nature. ISBN 978-3-030-83650-4.
  • Heller, Thomas (2017). „Finance, Growth and Sustainable Infrastructure: The Shifting Logic of Climate Change“. Во Madsbjerg, Saadia; Keohane, Georgia Levenson (уред.). The Innovative Finance Revolution: Private Capital for the Public Good (PDF). Foreign Affairs. стр. 109–116.
  • Nicholas Bloom, Benn Eifert, Thomas C. Heller, Erik Jensen, and Aprajit Mahajan, Contract Enforcement and Firm Organization: Evidence from the Indian Textile Industry, CDDRL Working Papers, 2009.
  • Thomas C. Heller, "Afterword: Reflections on a Path to Effective Climate Change Mitigation," in Climate Finance: Regulatory and Funding Strategies for Climate Change and Global Development, Richard B. Stewart, Benedict Kingsbury, Bryce Rudyk, eds., New York: New York University Press, 2009.
  • Thomas C. Heller and David G. Victor, Political Economy of Power Sector Reform: The Experiences of Five Major Developing Countries, Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press, 2007.
  • Thomas C. Heller, "Diversifier la Production Electrique en Chine", in Regards Sur la Terre 2007, Pierre Jacquet and Laurence Tubiana, eds., Paris: Les Presses Sciences Po, 2007.
  • Thomas C. Heller and Erik G. Jensen, editors, Beyond Common Knowledge: Empirical Approaches to the Rule of Law, Stanford, CA: Stanford University Press, 2003.
  • Intergovernmental Panel on Climate Change. 2001. IPCC Third Assessment Report: Climate Change 2001. Cambridge University Press. (Contributing lead author, “Summary for Policymakers”)
  • Intergovernmental Panel on Climate Change 2007. IPCC Fourth Assessment Report: Climate Change 2007. Cambridge University Press. (Contributing lead author)

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „CLIMATE POLICY ACROSS THE GLOBE: LESSONS LEARNED AND KEY CHALLENGES Washington, D.C.“ (PDF). THE BROOKINGS INSTITUTION. April 15, 2013. Посетено на 7 September 2022.
  2. ↑ 2,0 2,1 „Thomas C. Heller“. Climate Policy Initiative. Посетено на 7 September 2022.
  3. ↑ Schwencke, Ken; Roberts, Mike Tigas, Sisi Wei, Alec Glassford, Andrea Suozzo, Brandon (9 May 2013). „Climate Policy Initiative Inc - Nonprofit Explorer“. ProPublica (англиски). Посетено на 7 September 2022.
  4. ↑ Hamilton, Joan O.C. (2008). „Tom Heller A Nobel Effort for the Environment“. Stanford Law School (англиски) (78). Посетено на 7 September 2022.
  5. ↑ „Thomas C. Heller“. Mary Robinson Foundation – Climate Justice. Посетено на 7 September 2022.
  6. ↑ „Green Growth Action Alliance Executive Board Members Climate Change and Green Growth Initiatives“ (PDF). World Economic Forum. Посетено на 7 September 2022.
  7. ↑ „Thomas C. Heller“. Stanford Law School (англиски). Посетено на 7 September 2022.
  8. ↑ Stewart, Richard B.; Kingsbury, Benedict; Rudyk, Bryce (November 2009). Climate Finance: Regulatory and Funding Strategies for Climate Change and Global Development (англиски). NYU Press. стр. 18. ISBN 978-0-8147-4138-2.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Томас_Хелер&oldid=5192401“