Теорија на архитектурата — чинот на размислување, дискутирање или, најважно од сè, пишување за архитектурата. Архитектурата се изучува во архитектонските школи, а се практикува од најзначајните светски архитекти. Некои облици на архитектонската теорија се предавањето или дијалогот, трактатот или книгата, и проектите на хартија или кандидатурата за конкурс. Оваа теорија е често дидактичка, и теоретичарите се зближени со или работат во школи (академии). Оваа дисциплина постои уште од антиката и со зачестувањето на издаваштвото, истата добила на богатство. Архитектите од XX в., како и нивните критичари објавиле многу дела преку книгите, списанијата и весниците. како резултат на тоа, стиловите и правците се формирале и расформирале многу побргу отколку оние во изминатите векови. Се очекува дека интернетот ќе продолжи да ја игра истата улога во XXI век.
Во текот на средниот век, архитектонското знаење се пренесувало по пат на траскрипција, усно или технички во ложите на мајсторите.[1] Заради макотрпшноста на транскрипцијата, овој период се одликува со многу малку теоретски дела. Највеќето дела од овој период биле телеолошки, и биле транскрипции од Библијата, така што теоријата била запишувана о облик на белешки за структури во тие рамки. Делото Liber de rebus in administratione sua gestis на опатот Суже бил единствениот архитектонски документ во рамките на готската архитектура.
