Светлана Калинкина

Од Википедија — слободната енциклопедија

Светлана Калинкина е белоруска новинарка позната по нејзиното критичко известување за претседателот Александар Лукашенко.

Уредување на Белоруска Деловаја Газета[уреди | уреди извор]

Во 2003 година, таа бил уредник на Belorusskaya Delovaya Gazeta ( BDG ), популарен деловен дневен весник со седиште во Минск . [1] Весникот почнал да објавува извештаи и содржини кои ја критикуваат владата на Лукашенко, вклучително и написи кои ги покриваат судењата на Викто Казеко, поранешен директор на државната прехранбена компанија и Михаил Леонов, поранешен директор на Минск Тракторови. Едно издание вклучувало и анкета во која се прашувале читателите дали е соодветно Лукашенко да го користи својот претседателски авион за лични патувања. [2]

Наскоро весникот, наводно, тој бил предмет на кампања на службено вознемирување, вклучувајќи „политички мотивирани даночни инспекции, смртни закани и притворања“. [3] Белоруското Министерство за информации почнал да го вознемирува секој печатач што се согласил да работи со хартијата, принудувајќи го BDG да печати во Русија. Печатеното издание на BDG во голема мера исчезнало од Белорусија до септември 2004 година, оставајќи ја само веб-страницата. [1]

Калинкина потоа зела отсуство од весникот за да работи против национален референдум со кој се укинле ограничувањата на претседателските мандати, дозволувајќи му на Лукашенко да владее на неодредено време. Референдумот поминал. [1]

Уредување на Народна Волја[уреди | уреди извор]

Калинкина потоа прифатила уредник во независниот весник Narodnaya Volya (англиски „Волја на народот“), [1] најтиражниот опозициски дневен весник во Белорусија. [4] Во октомври 2005 година, притисокот од Министерството за информации ги спречило белоруските печатачи да работат со хартијата, принудувајќи ја Калинкина повторно да склучи договор со печатач во Смоленск, Русија. Почнувајќи од 1 јануари 2006 година, белоруската пошта одбила да го дистрибуира весникот, а на 9 јануари полицијата го конфискуваше целото печатено издание од 30.000 примероци. [4] Кога граѓаните на Салихорск започнале петиција во име на весникот, полицијата ги посетила домовите на потписниците за да ги испрашува секој посебно. [4]

На 13 март 2006 година, една недела пред претседателските избори кои ќе го воведат третиот мандат на Лукашенко, на Народна Волја, БДГ и Товаришч, нивниот добавувач од Смоленск ненадејно ги откажа нивните тиражи. Калинкина изјави за Њујорк Тајмс дека верува оти притисокот на белоруската влада е одговорен, велејќи: „Кога, една недела пред изборите, некој одбива да отпечати три труда, јасно е дека има политички причини“. [5]

Во април 2010 година, компјутерите беа запленети од Калинкина и од репортерката на Народна Волја, Марина Коктиш, како и од уредничката на Повелбата 97, Наталија Радина и новинарката на Новаја Газета, Ирина Калип, како дел од истрагата за случајот за клевета поднесен од Иван Корж. Четворицата биле донесени и во полициска станица на распит. [6] Во септември, Калинкина напишала една статија во која ја истражува неодамнешната сомнителна смрт на главниот уредник на Повелбата 97, Алех Бјабенин, и набргу потоа доби неколку смртни закани, што ја поттикнала организацијата за човекови права Норвешкиот Хелсиншки комитет кое издало предупредување во нејзино име. [7]

На 29 април 2011 година, Министерството за информации повторно се обиде да ја затвори Народна Волја, поднесувајќи барање до Врховниот економски суд на Белорусија за затворање на весникот. [8]

По 11 години во Народна Воља, Калинкина поднела оставка во 2016 година. Според нејзината изјава, таа заминала во пријателски односи со редакцијата и ќе продолжила да соработува со весникот како новинар. [9] [10]

Препознавање[уреди | уреди извор]

Во 2004 година, Комитетот за заштита на новинарите ја доделил својата меѓународна награда за слобода на печатот [1]на Калинкина , „годишно признание за храброто новинарство“. [11] Наградата го пофали нејзиното „критичко известување за различни владини злоупотреби“ соочени со „годишното правно и бирократско малтретирање од белоруските власти“. [12]

Во 2015 година Калинкина ја добила наградата „За лична храброст“ од организацијата Повелба 97. [13]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 „2004 IPFA Svetlana Kalinkina“. Committee to Protect Journalists. 2004. Посетено на 1 February 2012.
  2. ↑ „CPJ calls on government to allow newspaper to resume publication“. International Freedom of Expression Exchange. 2 June 2003. Посетено на 1 February 2012.
  3. ↑ „Heroes of Press Freedom“. The Washington Post. 23 November 2004. Архивирано од изворникот на 18 September 2012. Посетено на 1 February 2012.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 „Police seize opposition daily's print run; CPJ condemns repeated harassment of newspaper“. International Freedom of Expression Exchange. 11 January 2006. Посетено на 1 February 2012.
  5. ↑ „With election nearing, Belarussians crack down“. The New York Times. 13 March 2006. Посетено на 1 February 2012.
  6. ↑ „Police seize computers from four journalists“. International Freedom of Expression Exchange. 10 May 2010. Посетено на 1 February 2012.
  7. ↑ Norwegian Helsinki Committee (19 September 2010). „NHC expresses concerns regarding threats against journalists in Belarus“. Human Rights House. Архивирано од изворникот на 2018-04-24. Посетено на 1 February 2012.
  8. ↑ „Two newspapers threatened with closure“. International Freedom of Expression Exchange. 2 May 2011. Посетено на 1 February 2012.
  9. ↑ „Светлана Калинкина ушла из "Народной воли", но пока не говорит, куда“ [Svetlana Kalinkina Leaves ‘Narodnaya Volya’ not Revealing Next Occupation] (руски). Media Kritika. 2016-04-04. Архивирано од изворникот на 2023-04-07. Посетено на 2020-08-04.
  10. ↑ „Светлана Калинкина уволилась из "Народной воли"“ (руски). Nasha Niva. 2016-04-04. Посетено на 2020-07-24.
  11. ↑ „CPJ International Press Freedom Awards 2011“. Committee to Protect Journalists. 2011. Посетено на 17 January 2012.
  12. ↑ „CPJ to Present Annual Press Freedom Awards“. Committee to Protect Journalists. 2004. Посетено на 1 February 2012.
  13. ↑ „Лидеры свободной Беларуси“ [Leaders of Free Belarus] (руски). Charter97. 2016-03-19. Посетено на 2020-08-04.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Светлана_Калинкина&oldid=5193173“