Иван Турудиќ
Иван Турудиќ (Луг Градински, Вировитица, 2 јуни 1962 г.) — хрватски правник, висок владин функционер. Тој бил познат по неговите наводни контроверзни врски со Здравко Мамиќ и Јосипа Плеслиќ.[1] На 7 февруари 2024 година тој бил избран за државен јавен обвинител, како резултат на што на 17 февруари 2024 г. се одржал протест на плоштадот Свето Марко.[2][3]
Биографија[уреди | уреди извор]
Роден бил во 1962 година во Луго Градински во работничко-селанско семејство со три сестри. По основното образование завршил две паралелки општо средно и јазично средно училиште. Студирал право. Дипломирал со многу добар успех кај професорот Звонимир Шепаровиќ на тема Меѓународен тероризам.[4] Завршил стаж во Општинскиот суд Вировитица. По осамостојувањето на Хрватска станал судија. Бил доброволец во Хрватската војна за независност. Кога Звонимир Шепаровиќ станал министер за правда, Турудиќ станал негов помошник. Денес е претседател на Жупанискиот суд во Загреб.[4] Бил судија во судските процеси на Иво Санадер, Дамир Поланчец, Невен Јурица, Хрвоје Петрач, потоа бил осомничен за убиството на Ивана Ходак и други.[4]
Во јануари 2015 година заедно со семејството и сестрата ги посетил бранителите кои протестирале пред Министерството за бранители во Савска.[5] Со цел да се заштити достоинството на Татковинската војна и да се смират тензиите во општеството, видливи на протестот на воените ветерани во Савска 66, март 2015 година тој предложил да се воведе промена во Кривичниот законик, со што испратил порака дека државата ги штити највисоките општествени вредности, како што е Татковинската војна. Тој дал предлог „за кој треба да се води широка дискусија во која ќе го кажат своето мислење адвокатите и политичарите, експертите и пошироката јавност“, според кој негирањето на природата на Татковинската војна би било кривично дело. Тој предлагал да се пропише казна од три или пет години затвор за тези како „ дека Татковинската војна не била одбранбена, дека не била агресија туку граѓанска војна и дека целта на Бурата и другите операции не била ослободување, туку етничка чистење “. Тој нагласил дека нема намера да се воведе вербална деликтност како што постоел во Југославија, туку да се покаже дека државата ги штити највисоките општествени вредности како што е Татковинската војна. Со новиот закон ќе се санкционираат поединечни кривични дела. Од таа причина, „ само најтешките облици на прекршување на законот, извршени со директна умисла, што значи дека е потребно да се докаже дека некој сакал да изврши кривично дело и бил свесен за неговите последици“ би биле казниви.[6][7]
Тој претседавал со тричлениот вонсудски совет на Жупанискиот суд во Загреб, кој, во текот на процесот на ревизија, целосно ја укинал пресудата од монтираниот процес против Алојзие Степинац . [8] [9]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Vranješ, Mirta (2024-02-04). „Turudić je godinama umanjivao svoju povezanost s Mamićem i s Josipom Rimac, za koju je govorio: 'Ma ne, mi nismo prijatelji...'“. Telegram.hr. Посетено на 2024-02-17.
- ↑ „Ivan Turudić novi je glavni državni odvjetnik“. IUS-INFO (хрватски). Посетено на 2024-02-17.
- ↑ Škaro, Katarina (2024-02-17). „Markov trg bio je krcat, ljudi su klicali: 'AP odlazi! HDZ, lopovi!'“. Telegram.hr. Посетено на 2024-02-17.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Ivan Turudić Архивирано на 11. prosinca 2014.., Večernji list
- ↑ B.V.: VIDEO Sudac Turudić posjetio branitelje u Savskoj, dnevnik.hr, 3. siječnja 2015., pristupljeno 21. ožujka 2015.
- ↑ (nepotpisani članak): Turudić predlaže zatvor ako se Domovinski rat nazove građanskim ratom, Glas Slavonije, 20. ožujka 2015., pristupljeno 21. ožujka 2015.
- ↑ Gjenero: Turudićeva inicijativa teško će proći jer je on u nemilosti SDP-a Архивирано на 2. travnja 2015.., direktno.hr, Razgovarao s Davorom Gjenerom: Josip Senjak, 19. ožujka 2015., pristupljeno 21. ožujka 2015.
- ↑ iz/h: Pročitajte Turudićevo objašnjenje zašto je ukinuta presuda Stepincu Архивирано на 25. srpnja 2016.., direktno.hr, 22. srpnja 2016. Pristupljeno 31. srpnja 2016.
- ↑ (): U cijelosti poništena presuda kardinalu Aloziju Stepincu Архивирано на 4. kolovoza 2016.., HRT, 22. srpnja 2016. Pristupljeno 31. srpnja 2016.