Декларација за заштита на жените и децата во итни случаи и вооружени судири

Декларацијата за заштита на жените и децата во итни случаи и вооружени судири била усвоена од Обединетите нации во 1974 година и стапила на сила истата година. Декларацијата била предложена од Економскиот и социјален совет на Обединетите нации, врз основа на тоа дека жените и децата често се жртви на војни, граѓански немири и други вонредни ситуации кои предизвикуваат да претрпат „нечовечки дејствија и следствено да претрпат сериозна штета“.

Преглед

Во Декларацијата се наведува дека жените и децата страдаат од виктимизација за време на вооружениот судир поради „потиснување, агресија, колонијализам, расизам и странско потчинување“. Декларацијата конкретно забранува напади и бомбардирање на цивилно население (член 1) и употреба на хемиско и биолошко оружје врз цивилно население (член 2). Членот 3 бара од државите да се придржуваат до Женевскиот протокол од 1925 година и Женевската конвенција од 1949 година. Декларацијата, исто така, бара од земјите да преземат мерки за ставање крај на „прогонот, тортурата, казнените мерки, понижувачкото постапување и насилството“, особено кога тие се насочени против жени и деца, како и признавање на „затворање, тортура, пукање, масовни апсења, колективно казнување, уништување живеалишта и насилно иселување“ како кривични дела.

Одредени неотуѓиви права, исто така, се содржани во Декларацијата, како што се пристап до храна, засолниште и медицинска нега, кои треба да им се обезбедат на жените и децата фатени во итни ситуации.

Декларацијата ја наведува обврзувачката природа на другите меѓународни правни инструменти, со именување на Универзалната декларација за човекови права, Меѓународниот пакт за граѓански и политички права, Меѓународен пакт за економски, социјални и културни права, Декларација за правата на детето.

Надворешни врски

• Целиот текст на Декларацијата