Валомброса
Валомброса е топоним кој означува и шума и фразионе, сместен во оваа шума, на територијата на Комуната Реџело, во Фиренца, во италијанскиот регион Тоскана.
Селото Валомброса („засенчена долина“) лежи меѓу шумите и првично било локација на испосник посветен на Санта Марија д'Аквабела. Подоцна, големата бенедиктинска опатија Валомброса била изградена и останува главно обележје на регионот.[1]
Таму се наоѓа метеоролошката станица Реџело Валомброса.
Во областа Валомброса се наоѓа природен резерват со истото име, како и познатиот Арборетум Валомброса и огромен тревник, многу популарен во летниот период, особено кај жителите на Фиренца кои бараат рустикална релаксација.
Валомброса како туристичка дестинација[уреди | уреди извор]
Интересот за комплексот Валомброса-Салтино како здравствено одморалиште започнал во втората половина на 19 век, а својот врв го достигнала на почетокот на 20 век, делумно благодарение на обновената железничка пруга Сант'Елеро-Салтино, која претходно била напуштена.
Италијанската анексија на Трентино по Првата светска војна довела до губење на интересот за Валомброса и Салтино, бидејќи италијанските туристи ги претпочитале новите алпски дестинации.
И покрај овој постојан пад, градот како да нашол, почнувајќи од 1960 година, туристичка ревитализација со изградбата на ски-центар на врвот на соседната Монте Секиета. Создадената природна скијачка област му овозможила на Валомброса, благодарение на неговата близина до Фиренца, да понуди елитна туристичка слика во споредба со другите планински туристички места во Тоскана. Затворањето на скијачките капацитети се случило во 1988 година, при што се разговарало околу еколошката штета што може да произлезе од инвазивните растителни видови.[2] Затворањето го оставило локалитетот без можност за нудење алтернативи на туристите во зимскиот период.
Шумата[уреди | уреди извор]
По создавањето на Кралството Италија, шумата Валомброса била префрлена на државата, и во 1977 година била прогласена за биогенетски природен резерват. До 2016 година, со него управувал Државниот шумарски корпус, а потоа и Одделот за биолошка разновидност на карабинерите на Валомброса.
Денес е заштитено природно подрачје од 1.279 хектари каде има бројни пешачки патеки од кои многу се погодни и за јавање или планински велосипедизам. Мрежата на патеките е поврзана со патеките на шумата Сант Антонио, со долната долина на Горно Валдарно и со Паркот на шумите Касентино.
Резерватот е домаќин на Експерименталните Арборетоми и највисокото дрво во Италија, 62,45 метри високата елка Даглас наречена „Италијанскиот крал на дрвјата“.
Во уметноста[уреди | уреди извор]
- Пала ди Валомброса, Пјетро Перуџино (1500)
- Ѕиден мурал во Гроси Флорентино, извршен од учениците на Напиер Валер под надзор
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Cruickshank, J. W.; Cruickshank, A. M. (1912). „Vallombrosa“. The Smaller Tuscan Towns. New York: Henry Holt & Co. стр. 187–188.
- ↑ „attacco alla Foresta di Vallombrosa (attack on the Valombrosa Forest)“. peacelink.it. 30 May 2004. Архивирано од изворникот на 30 May 2004.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- „Vallombrosa, Italy: a detailed visitor guide to the monastery at Vallombrosa“. italythisway.com.
- „Vallombrosa Abbey and Reserve,“. discovertuscany.com.
- Visit Reggello