Љубица Тапавички

Од Википедија — слободната енциклопедија

Љубица Тапавички (Тарас, 1925 - 2006) била српска и југословенска академска вајарка.

Биографија[уреди | уреди извор]

Љубица Тапавички е родена во селото Тарас, блиску до Зрењанин. Завршила гимназија во Зрењанин, а потоа запишала Академија за ликовни уметности во Белград. Дипломирала во класа на професорите Сретен Стојановиќ и Илија Коларовиќ . Постдипломски студии ги завршила на Академија за ликовни уметности во Белград. Изработила голем број споменици, спомен бисти и спомен релјефи. Посебна специјалност на Љубица Тапавички биле мали пластики, медали и плакети. Нејзините медали и плакети често биле инспирирани од старите банатски мотиви, со овчари и предачки. Клубот на францускиот медал ( Париз ) го умножи нејзиниот медал Злата во 1967 година. година, како и плакетата Предачка, десет години подоцна.[1]

Живеела во Белград и има работено како ликовен педагог. Сепак, таа останала поврзана за својата татковина. Во 1982 година, таа подарила 20 дела на Националниот музеј во Зрењанин . Наследство на Љубица Тапавички е дел од постојаната поставка на Музејот во Зрењанин. Се наоѓа во Женската соба, покрај наследството на уште три уметнички - Паулина Сударски, Фредерика Бенде и Злата Марков Барања.[2]

Скулптурите и медалите на Љубица Тапавички може да се најдат во музеи, галерии како и на отворен простор на многу места. Меѓу нив се Лисабон, Париз, Равена, Цетиње, Вршац, Белград, Зрењанин и други градови и села по Србија.[3][4]

Споменик на паднатите борци од НОБ во Иѓош, дело на Љубица Тапавички

Интересна е судбината на нејзина скулптура Предачка . Љубица Тапавички во 1957 година ја подарила гипсената скулптура на која е претставена тивка и вредна жена од Банаќанка. Современата галерија во Зрењанин. Скулптурата повеќе од 50 години стоела во депото на Галеријата, сè до 2009 година кога беше излеана во бронза и поставена пред Градската народна библиотека и зградата на Католичката црква.[5]

Награди[уреди | уреди извор]

  • Медалот Злата медал беше наградена со трета награда во Париз во 1967 година. Клубот на француските медали ја умножи Злата во 150 примероци.

Наводи[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]