Лија (скулптура)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Лија
Творец Микеланџело
Година ок. 1542
Димензии 209 см
Место Црква „Свети Петар во Окови“, Рим

Лијаскулптура на Микеланџело од старозаветната личност Лија. Како и делото Рахила од уметникот, таа била дел од последниот дизајн од 1542-1545 година за Гробот на папата Јулиј II во црквата „Свети Петар во Окови“, во која сè уште се наоѓа.

Историја[уреди | уреди извор]

Со Рахила на Микеланџело, статуата на Лија го завршила украсувањето на последната верзија на погребниот споменик на папата Јулиј II во 1542–1545 година, проблематично дело на кое уметникот му посветил речиси 40 години.

Наменета за десната ниша, до постарата и успешна статуа на Мојсеј, делото е документирано во молбата до папата Павле III од 20 јули 1542 година, кој известил дека работите напредуваат добро. Еден месец подоцна, Микеланџело склучил договор со Рафаело да Монтелупо да ги доврши петте преостанати статуи од гробницата, вклучувајќи ги Лија и Рахила. За овие последни двајца, сепак, резервирал нова нарачка на своја рака. Изгледа дека чистењето и доработката останало на неговиот помошник.

По завршувањето на споменикот, Микеланџело бил многу критикуван за конечниот резултат, така што неговиот автограм на двете ниши статуи бил одбиен. Таа хипотеза била користена долго време во 19 век, додека не биле пронајдени документи за да се потврди неговото авторство.

Опис и стил[уреди | уреди извор]

Лија, библиската јунакиња, е претставена како римска матрона, во класична облека и држи огледало (што би потсетувало на доблеста на претпазливоста) или дијадема низ која се провлекува нејзината долга плетенка коса. Според Џорџо Вазари и Асканјо Кондиви, Лија е алегорија за „активен живот“, заснована на пасус од Данте или Diputatione Camaldulenses од Кристофоро Ландино.

Во таа смисла, двете женски фигури би можеле да претставуваат два начина на постоење, но двата начини на спасение не се нужно во судир еден со друг. Контемплативниот живот претставен од Рахила се моли за негово спасение преку верата, додека активниот живот претставен од Лија своето спасение го наоѓа во работата.

Заедничкото толкување на уметничкото дело е дека тоа е еден вид посредување помеѓу реформите и католицизмот поради неговата поврзаност со Виторија Колона и нејзините следбеници.

Поврзано[уреди | уреди извор]

Библиографија[уреди | уреди извор]

  • (на италијански) Umberto Baldini, Michelangelo scultore, Rizzoli, Milano 1973.
  • (на италијански) Marta Alvarez Gonzáles, Michelangelo, Mondadori Arte, Milano 2007. ISBN 978-88-370-6434-1

Надворешни врски[уреди | уреди извор]