Тондо Пити

*Тондо Пити*
	Одливка од релјефот во Пушкинскиот музеј.
Творец	Микеланџело Буонароти
Година	о. 1503–1505
Димензии	82 см × 82 см
Место	Национален музеј „Барџело“, Фиренца

Тондо Пити (италијански: Tondo Pitti) е мермерен релјеф на Богородица и Исус од Микеланџело Буонароти во тркалезна или тондо форма. Направен е помеѓу 1503 и 1504 година и сега се наоѓа во Националниот музеј „Барџело“ во Фиренца^[1].

Историја[уреди | уреди извор]

Тондото била создадена во годината кога Микеланџело го извајал својот Давид, откако имал време да го посвети на некои други платени приватни провизии. Ова дело е направено за Бартоломео Пити. Неговиот син Минијато, монах во Монте Оливето, му го подарил на Лујџи Гуикиардини (1487–1551). Бенедето Варки го видел делото во 1564 година, во куќата на неговиот внук Пјеро.

Во 1823 година, тондото било купено од фиренските власти за 200 скуди, од продавницата на галеристот Федел Ачаи. Сместен во Уфици, конечно била сместена во Национален музеј на Барџело во 1873 година.^[2]

Опис и стил[уреди | уреди извор]

Во тондото е претставена Марија, со отворена книга на колена. Со отсутен поглед, таа гледа во далечината замисленаа за судбината на нејзиниот син во светите списи. Херувимот на челото на Марија го симболизира нејзиното знаење за пророштвата. Малиот Исус се потпира на неа во живо контрапосто, а во позадина се гледа младиот Свети Јован Крстител.

Сигурно Микеланџело бил под влијание на изгубениот цртеж на Света Ана од Леонардо да Винчи, кој бил изложен во Сантисима Анунзијата во тие години, врз основа на интеракцијата помеѓу фигурите и врзаната атмосфера создадена со техниката stiacciato. Страните на делото не се полирани, давајќи незавршен карактер на делото и акцентирајќи го овој ефект.

Центарот на целата композиција е Марија, која седи на коцка блок (како Богородица од скалите) и се чини дека се наведнува за подобро да влезе во просторот на тондото. Речиси се добива впечаток дека сака насилно да си замине да го напушти полето на релјефот. Нејзината глава, во висок релјеф, се проектира и нанадвор и нагоре надвор од границата на тондото и се врти лево за да ја скрши цврстината на вертикалната оска на нејзиното тело. Контрастот помеѓу ликот на Јован Крстител и релјефот на Богородица и дава длабочина на делото.^[3]