Белкинови повести
 Корица на оригиналната верзија | |
| Автор | Александар Пушкин |
|---|---|
| Изворен наслов | По́вести поко́йного Ива́на Петро́вича Бе́лкина |
| Земја | Руско Царство |
| Јазик | руски |
| Жанр | повест |
Издадена | 1831 |
Белкинови повести (целосен наслов Повести на починатиот Иван Петрович Белкин) — циклус повести од Александар Сергеевич Пушкин.
Делото се состои од предговор и пет повести:
Историја на настанувањето[уреди | уреди извор]
Повестите се првото завршено прозно дело на Пушкин. Сите се напишани во селото Велико Болдино, есента 1830 година. Според датирањето на авторот, повестите се завршени:
- Гробари - 9 септември;
- Управник на поштенска единица - 14 септември;
- Госпоѓица-селанка - 20 септември;
- Истрел - 14 октомври;
- Виулица - 20 октомври.
Предговор Од издавачот датира приближно во втората половина на октомври или почетокот на ноември 1830 година.
Пушкин секоја повест ја напишал во стилот на одредени книжевни насоки: Истрел е романтична повест, Виулица, Управникот на поштенската единица и Госпоѓица-селанка се сентиментални повести, а Гробарот содржи елементи на готска повест [1]. Темата на „малиот човек“ е присутна во делото, која особено се развива во Управникот[2].
Циклусот повесте е целосно, вклучувајќи го и предговорот на „издавачот“, бил објавен во книгата Повестите на починатиот Иван Петрович Белкин, објавена од А.П. во Санкт Петербург во 1831 година.[3]
Мислењата на современиците за целиот циклус биле поделени. Според мислењето на Бјелински, „повестите биле недостојни за неговиот талент (на Пушкин)“, додека А. Григориев многу ги ценел. [4] [5]
Содржина[уреди | уреди извор]
Книгата започнува со вовед во кој Пушкин се преправа дека е издавач на приказните на Белкин. Самите приказни не се меѓусебно поврзани, освен што во воведот се споменува дека тие се приказни раскажани од разни луѓе на неодамна починатиот земјопоседник Иван Петрович Белкин.
Белкин е измислен Пушкинов лик, а неговиот краток животопис е даден во предговорот на книгата. Станува збор за млад земјопоседник на селото Горјухина, кој починал во 1828 година на триесетгодишна возраст. За време на неговиот живот, тој не бил заинтересиран за управување со имотот и го поминувал своето време во книжевна работа. Покрај во циклусот, Белкин се појавува и како автор на Историја на селото Горјухина[4].
Од издавачот[уреди | уреди извор]
Воведот содржи наводно објаснување од издавачот и писмо од некој земјопоседник, со штур животопис на Белкин.
Воведот на издавачот е напишан со доза на хумор. На пример, на почетокот на воведот, издавачот пишува за писмото: „Го објавуваме без никакви промени или забелешки...“, меѓутоа, на писмото се додаваат две забелешки и скриен дел од текстот. Ова создава разигран лик на „простодушен“ или „наивен издавач“, кој изгледа не забележува противречност во неговите сопствени зборови. Во писмото исто така пишува: „Вашето ценето писмо од 15 овој месец имав чест да го примам на 23 истиот месец...“, но тоа носи датум 16 ноември што покажува дека одговорот е напишан пред приемот на самото писмо.
Истрел[уреди | уреди извор]
Пензионираниот војник Силвио раскажува за навредата што му ја нанел млад безгрижен гроф. Го наоѓа по седум години и бара одмазда.
Виулица[уреди | уреди извор]
Дејството се случува во 1811 година, по походот на руската армија во странство. Главниот лик, Марија Гавриловна, се вљубува во заставникот Владимир Николаевич и одлучува да побегне со него, но по грешка се мажи за хусарскиот полковник Бурмин.
Гробар[уреди | уреди извор]
Трговскиот помошник Б.В. го раскажува страшниот сон на гробарот Адријан Прохоров.
Управник на поштенска единица[уреди | уреди извор]
Дуња, убавата и кокетна ќерка на Симеон, управник на мала поштенска единица, е киднапирана од младиот хусар Мински.
Госпоѓица-селанка[уреди | уреди извор]
Девојката К.И.Т. ја раскажува љубовната приказна на Белка за двајца млади луѓе, Алексеј, син на велепоседникот Иван Петрович Берестов и Лиза, ќерка на Григориј Иванович Муромски, велепоседник англофил.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Vacuro, V.E., "Povesti pokojnogo Ivana Petroviča Belkina", u: Zapiski kommentatora, SPB, 1994.
- ↑ Flaker, A., Puškinovo književno djelo, u: Ruska književnost, SNL, 1986., str. 56
- ↑ Laboratorij fantastike, Pripovijesti pokojnog Ivana Petroviča Belkina (izdanje iz 1831.), preuzeto 19. kolovoza 2013.
- ↑ 4,0 4,1 Noskov, N.D., Povarnin, S.I., Povesti Belkina, u: Tipy Puškina, Slov. lit. tipov, 1912.
- ↑ Varneke, B.V., Postrojenije "Povestej Belkina", u: Puškin i jego sovremenniki: Materialy i issledovanija, AN SSSR, 1930., br. 38/39, str. 162-168
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
| ||||||||||||||||||||||||||||
