Агостино Бертани
Агостино Бертани (19 октомври 1812 – 10 април 1886 година) бил италијански револуционер и лекар за време на италијанското обединување.
Револуционер[уреди | уреди извор]
Бертани е роден во Милано на 19 октомври 1812 година. Неговиот татко бил администратор на Наполеонската влада на Ломбардија. Дипломирал како хирург на Универзитетот во Павија во 1835 година. По некои патувања, се смирил во 1839 година за да работи како хирург во Милано. До 1848 година, бил именуван за главен хирург во Оспедал Магиоре во Милано.[1]
Со избувнувањето на револуциите од 1848 година, учествувал во раководството. Бестрашно се залагал за демократија, а спротивставувајќи се на спојувањето на ломбардската република со Кралството Сардинија. Протеран од Ломбардија, гравитирал кон Римската Република од 1849 година, каде како медицински службеник, организирал друга амбулантна служба слична на онаа што ја основал претходно во Милано. По падот на Рим, се повлекол во Џенова, каде што работел со Џејмс Хадсон, британски дипломат и поддржувач на италијанската независност, за слободата на неаполските политички затвореници.[2] Во 1859 година основал револуционерно списание во Џенова.
На избувнувањето на Втората италијанска војна за независност во 1859 година, се приклучил како хирург во гарибалдскиот корпус на Качиатори деле Алпи. По завршувањето на војната со Конференцијата на Вилафранка, станал еден од организаторите на Експедицијата на илјада против Кралството на двете Сицилии. Останувајќи во Џенова по заминувањето на Гарибалди за Марсала, организирал четири посебни волонтерски корпус, од кои два биле наменети за Сицилија и два за папските држави. Сардинскиот премиер Камило Кавур, сепак, им наредил на сите четири корпуси да отпловат за Сицилија.[2] Бертани дал многу напориза организирање на демократска републиканска Италија, спојувајќи ги енергиите на Мацини и Гарибалди.[3]
Кога Гарибалди го зазел Неапол, Бертани бил назначен за генерален секретар на Гарибалди, во кое својство ја реорганизирал полицијата, го укинал фондот на тајните служби, основал дванаесет азила за доенчиња, се подготвувал за задушување на религиозните наредби и ја планирал санитарната реконструкција на градот. Тој влегол во парламентот во 1861 година и се спротивставил на експедицијата на Гарибалди против Рим. Откако Гарибалди бил поразен во битката кај Аспромонте во 1862 година, ги лекувал раните на Гарибалди. Во 1866 година, за време на Третата италијанска војна за независност, ја организирал медицинската служба за 40.000 Гарибалдци, а следната година се борел во битката кај Ментана.[2]
Животот во парламентот[уреди | уреди извор]
Во 1866 година, Бертани основал списание за социјални реформи наречено Ла Риформа.
Пратеничката кариера на Бертани била помалку успешна од неговата револуционерна дејност. По заземањето на Рим во 1870 година, станал лидер на екстремната левица во новиот италијански парламент. Неговата главна функција како заменик била истражување на санитарните услови на селанството и подготовката на санитарниот кодекс усвоен од администрацијата на Франческо Криспи. Со воведувањето на „transformismo“ од Агостино Депретис во 1876 година, привлекувајќи министри од десната и левата страна, Бертани одбил да влезе во владата.[2] Во 1885 година, заедно со Ана Марија Моцони, го посетил анархистот Џовани Пасанте, затворен поради обид за убиство на кралот Умберто I, и ги осудил неговите затворски услови.
Бертани останал во парламентот до неговата смрт на 10 април 1886 година.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Rivista enciclopedica contemporanea, Editore Francesco Vallardi, Milan, (1913), entry by Alberto Blanche, page 8.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Chisholm 1911.
- ↑ Rivista enciclopedica contemporanea], page 9.
- Атрибуција
Оваа статија вклучуват текст од дело кое сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). . Encyclopædia Britannica. 3 (11. изд.). Cambridge University Press.CS1-одржување: ref=harv (link)
|