Комарец
| Комарец | |
|---|---|
| |
| Комарец женка од видот Culiseta longiareolata. | |
| Научна класификација | |
| Царство: | Животни |
| Колено: | Членконоги |
| Класа: | Инсекти |
| Ред: | Двокрилци |
| Подред: | Nematocera |
| Инфраред: | Culicomorpha |
| Натсемејство: | Culicoidea |
| Семејство: | Culicidae Мејген, 1830 [1] |
| Потсемејства | |
Телото на комарецот е тенко и нежно, а на него се наоѓаат долги пипала и сам еден пар крилја.
Особености[уреди | уреди извор]
Усните органи на комарецот се претворени во долго рило за бодење, но во целост се развиени само кај женките. Со тоа рило женките бодат различни животни, но и луѓе и ја цицаат нивната крв. Меѓутоа, мажјаците не се хранат со крв, туку со растителни сокови. Тие умираат веднаш по парењето, а женките ги полагаат јајцата во непроточна вода или на влажни места. Од јајцата изчегуваат ларви кои немаат крилја и по некое време се преобразуваат во возрасни, крилати комарци. Комарците се особено чести во тропските подрачја, но живеат насекаде низ светот , до вода. Познати се дури 3100 видови, а многу од нив пренесуваат причинители на маларија, тропска треска, воспаление на мозокот, филаријазис, жолта треска и елефантијаза. Во најголемиот дел од светот маларијата е сузбиена со уништување на комарците, а тоа вршено и со сушење мочуришта и употреба на инсектициди кои ги убиваат.
Комарците како тема во уметноста и во популарната култура[уреди | уреди извор]
- „Комарци“ — кус расказ на македонскиот писател Климент Булоски (под псевдонимот Дозгулпмус) од 2008 година.[2]
- „Комарецот и лавот“ — басна на Езоп.[3]
- „Мрежа за комарци“ — кус расказ на македонската писателка Сања Михајловиќ-Костадиновска од 2018 година.[4]
- „Комарец“ — песна на македонската поетеса Љубица Шопова од 2020 година.[5]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Ralph Harbach (2 ноември 2008). „Family Culicidae Meigen, 1818“. Mosquito Taxonomic Inventory.
- ↑ Дозгулпмус, Тритонус, Темплум, Скопје, 2008.
- ↑ Басни (избор). Просветно дело, Редакција „Детска радост“, Скопје, 2009, стр. 15-16.
- ↑ Сања Михајловиќ-Костадиновска, (Бес)конечни модели на расказот. Скопје: Бегемот, 2018, стр. 93.
- ↑ Љубица Шопова, Форми во создавање. Скопје: ПНВ Публикации, 2020, стр. 55.