Едноиграчка игра: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
с никулец |
с Бот менува: cite book -> цитирана книга |
||
| Ред 1: | Ред 1: | ||
'''Самостојна видеоигра''' или '''синглплеер видеоигра''' ({{lang-en|single-player video game}}) е тип на [[видеоигра]] каде што само еден играч може да игра. „Самостојна игра“ е игра којашто може да се игра од само една личност, додека „самостоен режим на игра“ е еден од можните начини на играње<ref>{{ |
'''Самостојна видеоигра''' или '''синглплеер видеоигра''' ({{lang-en|single-player video game}}) е тип на [[видеоигра]] каде што само еден играч може да игра. „Самостојна игра“ е игра којашто може да се игра од само една личност, додека „самостоен режим на игра“ е еден од можните начини на играње<ref>{{цитирана книга | last1 = Oosterhuis| first1 = Kas| last2 = Feireiss| first2 = Lukas | title = The Architecture Co-laboratory: Game Set and Match II : on Computer Games, Advanced Geometries, and Digital Technologies| publisher = Delft University of Technology| location = Delft| url=http://books.google.co.uk/books?id=tXBdOoZ-faYC&pg=RA2-PA108&dq=single+player+simulations&lr=&client=firefox-a#PRA2-PA108,M1| date = март, 2006| page = 180| isbn = 9059730364 }}</ref> Најраните компјутерски игри, како ''[[Tennis for Two]]'', ''[[Spacewar!]]'' и ''[[Pong]]'', биле двоиграчки, а самостојните игри станале популарни малку подоцна. Во 1978 биле направени првите повеќеиграчки (групни) игри, познати како [[MUD]]-ови. Во раните 1990-ти се направени многу игри кои користат [[Локална мрежа|локални мрежи]] за групниот начин на игра. ''[[Doom (видеоигра)|Doom]]'' е еден од значајните примери за такви игри. |
||
Главните работи кои ги прават самостојните игри интересни се добри приказни, прекрасна графика и реалистични неиграчки ликови и противници. Меѓу позначајните примери се ''[[Half-Life (видеоигра)|Half-Life]]'', ''[[Doom (видеоигра)|Doom]]'' и серијалот ''[[The Legend of Zelda (серијал)|The Legend of Zelda]]''. За помалите игри за важни лесноста на учење и достапноста (многу од нив се достапни за играње на разни мрежни места). |
Главните работи кои ги прават самостојните игри интересни се добри приказни, прекрасна графика и реалистични неиграчки ликови и противници. Меѓу позначајните примери се ''[[Half-Life (видеоигра)|Half-Life]]'', ''[[Doom (видеоигра)|Doom]]'' и серијалот ''[[The Legend of Zelda (серијал)|The Legend of Zelda]]''. За помалите игри за важни лесноста на учење и достапноста (многу од нив се достапни за играње на разни мрежни места). |
||
Преработка од 12:53, 10 август 2010
Самостојна видеоигра или синглплеер видеоигра (англиски: single-player video game) е тип на видеоигра каде што само еден играч може да игра. „Самостојна игра“ е игра којашто може да се игра од само една личност, додека „самостоен режим на игра“ е еден од можните начини на играње[1] Најраните компјутерски игри, како Tennis for Two, Spacewar! и Pong, биле двоиграчки, а самостојните игри станале популарни малку подоцна. Во 1978 биле направени првите повеќеиграчки (групни) игри, познати како MUD-ови. Во раните 1990-ти се направени многу игри кои користат локални мрежи за групниот начин на игра. Doom е еден од значајните примери за такви игри.
Главните работи кои ги прават самостојните игри интересни се добри приказни, прекрасна графика и реалистични неиграчки ликови и противници. Меѓу позначајните примери се Half-Life, Doom и серијалот The Legend of Zelda. За помалите игри за важни лесноста на учење и достапноста (многу од нив се достапни за играње на разни мрежни места).
Некои игри се дизајнирани за да бидат играни самостојно. Такви игри се умствени игри, како Tetris, и игри на улоги со добри приказни.
Огромното мнозинство на модерните игри за конзоли и аркадни игри се дизајнирани за да бидат играни самостојно. Некои од нив имаат можност за други начини за играње, со двајца или повеќе играчи (не мора во исто време).
Наводи
 | Оваа статија поврзана со видеоигри е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. |