Самотник

Самотник
	Женка
Научна класификација [ у ]
Непознат таксон (попр):	Chazara
Вид:	Самотник
Научен назив
	Chazara briseis; (Linnaeus, 1764)
Синоними
	Papilio briseis; Satyrus briseis; Hipparchia briseis;

Самотникот (Chazara briseis) е пеперутка од видот на пеперутки окатки. Пеперугата живее и во Македонија.

Распоространетост[уреди | уреди извор]

Оваа пеперутка може да се најде во Северна Африка, Јужна Европа, Мала Азија, Кавказот па сè до Кина. Често живее во степи и други посушни предели на надморска висина од 500 до 2.500 метри.

Опис[уреди | уреди извор]

Пеперугата има распон на крилја од 45 до 60 мм. Возрасните единки летаат од јули до септември, во зависност од локацијата.

Мажјакот и женката се слично по боја, само се разликуваат по големината. Горната страна на крилјата се доминантно темнокафени. Кон врвовите има нијанси на кремаста боја со црна точка. Долните краеви повторно преминуваат во темнокафеава. Рабовите се црни, телото и антените се темнокафени. Долната страна на крилјата се темнокафени.^[1]

Ларвите се хранат со растенијата: Sesleria coerulea, Gramineae, Sesleria, Festuca, Stipa, Poa, Brachypodium и Lolium.

Подвидови[уреди | уреди извор]

C. b. briseis includes pirata Esper, 1789
C. b. major (Oberthür, 1876) Мароко, Алжир, Тунис
C. b. meridionalis (Staudinger, 1886) Јужна Европа, Западен Сибир,
C. b. hyrcana (Staudinger, 1886)
C. b. fergana (Staudinger, 1886)
C. b. magna (Rühl, [1894]) Тјан-Шан
C. b. lyrnessus (Fruhstorfer, 1908)
C. b. saga (Fruhstorfer, 1909) Далмација
C. b. armena Jachontov, 1911 Кавказ, Ерменија
C. b. suusamyra Korb, 2005

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ Seitz in Seitz, A. ed. Band 1: Abt. 1, Die Großschmetterlinge des palaearktischen Faunengebietes, Die palaearktischen Tagfalter, 1909, 379 Seiten, mit 89 kolorierten Tafeln (3470 Figuren)Оваа статија содржи текст од овој извор, кој е во јавна сопственост.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Самотник
Lepiforum
Fauna Europaea Архивирано на 26 мај 2011 г.

[1] Seitz in Seitz, A. ed. Band 1: Abt. 1, Die Großschmetterlinge des palaearktischen Faunengebietes, Die palaearktischen Tagfalter, 1909, 379 Seiten, mit 89 kolorierten Tafeln (3470 Figuren)Оваа статија содржи текст од овој извор, кој е во јавна сопственост.

[1]