Палацо Наси
Палацо Наси, исто така позната како Палацо Ториџиани[1] или Палацо Скарлати, е палата сместена на Пјаца де Моци 4, по улицата каде Понте але Грацие влегува во Олтрарно, во Фиренца, Тоскана, Италија. Поблиску до реката стои уште една Палацо Ториџиани Дел Неро, со фасада во маниристички или доцноренесансен стил. И двете палати некогаш им припаѓале на Наси. Палатата е на неколку чекори од Палацо Моци.
Историја[уреди | уреди извор]
Областа, пред средината на 14 век, им припаѓала на Барди, Бенчи, Банчи и Наси. Бенчи помеѓу 1460 и 1469 година ги консолидирал своите имоти во една палата. Џорџо Вазари посочувајќи дека палатата била започната под раководство на архитектот Бачо д'Агноло, а довршена од неговиот син Доменико. Во 1552 година, палатата била продадена на семејството Дел Неро. Оваа мала палата била подложна на дополнително обновување од Филипо Баглиони.
Семејството Дел Неро било истакнато семејство во Фиренца од 15 век. Бернардо Дел Неро трипати бил Гонфалониер на правдата и им помагал на војските на државата против Костанцо I Сфорца и Џеновјаните. Сепак, неговата лојалност кон Медичи довела до негово апсење и погубување во 1497 година. Еден извор наведува дека палатата била нарачана од баронот Сербоне Дел Неро на Ториџиани во 1816 година.[2]
Други извори наведуваат дека семејството Дел Неро ја продало на семејството Скарлати. Се чини дека ова последно семејство го вработило Алфонсо Париџи Постариот за реновирањето.[3] Датирањето на фасадата и графитот е нејасно; повеќето извори го датираат околу првата половина на XVII век.
Палатата подоцна била купена од Ториџиани, кои биле сопственици до 1960-тите. Додале уште еден кат. Зградата сега е поделена на повеќе приватни станови.
Семејството Ториџиани се здобило со важност во 18 век. Еден член бил архиепископот на Лука. Друг член, Рафаело, бил прогласен за маркиз во Папските држави во 1712 година. Друг бил кардиналот Лујџи Ториџани, кој бил државен секретар на папата Климент XIII. Тој им ги оставил палатата и својот имот на синот на својата сестра, Пјетро Гуадањи, кој потоа го зел презимето Ториџиани. Пјетро првично бил уапсен од републиканските француски власти, но соработувал со Наполеон, добивајќи назначување во Советот на Одделот за Арно, а подоцна и како барон. Тој станал француски државјанин во 1812 година, но се вратил на тосканско државјанство и бил избран за сенатор во обновеното Големо Војводство. Неговиот брат, Карло, бил посветен на подобрување на образованието и условите на затворениците. Бил познат по неговата добротворна организација, вклучувајќи ја и службата за време на избувнувањето на колера во 1855 година.[4]
Традицијата вели дека во 16 век, Николас Наси спонзорирал забава со танцување за да ја намами сопругата на Лујџи Капони, убавата Луиза Строци, кон која војводата Алесандро де Медичи имал љубовен интерес.[5]
43°45′53.89″N 11°15′28.77″E / 43.7649694° СГШ; 11.2579917° ИГД43°45′53.89″N 11°15′28.77″E / 43.7649694° СГШ; 11.2579917° ИГД
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Walks in Florence: Vol. 2, Volume 2, by Susan and Joanna Horner, Strahan and Company, 56 Ludgate Hill, London; 1873, page 260.
- ↑ Florentine Palaces & Their Stories, by Janet Ross, (1903) page 345.
- ↑ Notizie e guida di Firenze e de' suoi contorni, Presso Guglielmo Piatti, Florence (1841), page 393.
- ↑ Janet Ross, (1903) page 345.
- ↑ Palazzo Spinelli, Repertorio delle Architetture Civile di Firenze, entry by Claudio Paolini.