Лизгачкопланински Океан
 | На оваа страница е потребен превод на македонски. Оваа страница (или пасус) не е напишана на јазик којшто е македонски. Ако е наменета за читателите од тој јазик, треба да биде преместена на јазичното издание на Википедија на тој јазик. Видете го целосниот список на јазични изданија. Ако страницата (или пасусот) не е преведена на македонски во рок од една седмица, содржината која е на друг јазик ќе биде избришана. |
Лизгачкопланински Океан бил древен океан што постоел помеѓу Интермонтанските острови и Северна Америка, почнувајќи пред околу 245 милиони години во периодот Тријас. Името го добила по Slide Mountain Terrane, која е составена од карпи од античкото океанско дно. Имаше зона на субдукција на подот на Лизгачкопланинскиот Океан наречена Интермонтански ров каде што Интермонтанската плоча се спушташе под Северна Америка. Подот на Лизгачкопланински Океан беше истуркан на древната маргина на Северна Америка.[1]
Очекуваната јачина на старата океанска литосфера на пасивна маргина се смета за преголема за да може да се надмине со гравитација или со компресија, освен ако претходно не била ослабена (Stern 2004). Распространувањето на синистрална трансформативна грешка што очигледно излегла одСеверозападниот Премин во Девонско време, можела да ја обезбеди слабоста по која се уривала океанската литосфера и субдукцијата се ширела на југ (слики 13 и 14). Почетокот на субдукцијата и неговото ширење кон југ е забележан со магматизам од 380-400 Ma на теренот на Арктикот Алјаска, 380-390 Ma на теренот Јукон-Танана на крајбрежните планини (кој веројатно е обновен во близина на денешна Алјаска во палеозојско време; Михалинук и сор. 360 Ma долж целата маргина на западна Лауренција (Nelson et al. 2006). Овие настани веројатно беа резултат на глобалната реорганизација на плочите што ја следеше среднодевонската акадијанска орогенеза кај Апалачите и продолжи со судирот на јаглерод во Гондвана (сл. 14). Тесната зона на субдукција која се пропагирала на запад низ Северозападниот Премин во Силурско-Девонско време можела да ја обезбеди сеидбената точка од која била иницирана субдукцијата долж западна Лауренција (слики 11-14).
По должината на северниот дел на Лауренција, оваа промена во движењето на плочите доведе до судир со енигматичен блок од кора, митската Земја Крокер на арктичките истражувачи и развој на орогенезата на доцниот Девон - Раниот Мисисипски Елесмери, додека Лауренција очигледно следеше на север за време на судирот со Гондвана. Сл. 14). Земјиштето Крокер е веројатно еден од фрагментите од каледонската кора поврзани со Александар и другите терани (сл. 5). Очигледно доставувал седименти наизменично до сливот на Свердруп на југ до средината на мезозојското време (Davies & Nassichuk 1991) и веројатно бил отстранет за време на Јура-Кредото отворање на Северноледениот Океан.
Идните студии за потекло ќе дадат повеќе информации за природата и потеклото на Крокер Ленд (Omma et al. 2007). Набргу по започнувањето на субдукцијата долж западна Лауренција, се смета дека враќањето на плочата предизвикало проширување во регионот на задниот лак, што довело до расцепување на делови од дисталната континентална маргина, како што е склопот на Snowcap (подрум до Јукон-Танана) и веројатно Комплексот Shoo Fly (подрум до теренот на Северна Сиера; Сл. 14). Ова раздвојување кулминираше со отворањето на Лизгачкопланинскиот Океан во раното Мисисипско време и оттаму миграцијата на доцните палеозојски пери-Лауренсиски лаци подалеку од континенталната маргина (слики 14 и 15). Теранот Јукон-Танана го дели магматизмот од доцниот Девон до најраниот Мисисипи (370-355 Ma) со маргината на Лаурен, но помладиот карбонформен до пермски лак магматизам е уникатен за теренот (Nelson et al. 2006). Западниот терен на Кутенај (склоп на заливот Орел; Сл. 3) на јужна Британска Колумбија се чини дека е дел од доцниот Девон - најраниот лак на остаток од Мисисипи кој останал заглавен на маргината на Лоренција по отворањето на Лизгачкопланинскиот Океан. Точната дистрибуција на теренот на Лизгачката Планина во јужна Британска Колумбија е замаглена од пенетративната мезозојска деформација и сериозното рано кенозојско проширување што го зафати овој регион. Како и да е, појавата на секвенци на горните палеозојски лакови со фаунски елементи на МекКлауд што ги покриваат деловите на теренот на Оканаган (групи Харпер Ранч и Атвуд, Формација на планината Робертс; Сл. 2 и 3) бара појужна палеолатитуда во раното пермско време (Bela. 2002). Базиналните секвенци на Хавала и Шуновер во Голконда алохтон веројатно се јужното продолжение на Лизгачкопланинскиот Океан (слики 1 и 10; Милер и сор. 1984; Харвуд и Мурчи 1990). Океанот очигледно ја достигнал својата максимална ширина во раното пермско време.