Историјата на едно трговско претпријатие
Предлошка:Литературное произведение Приказната за трговско претпријатие е приказна на рускиот писател А.П.Чехов, напишана во 1892 година [1] .
Објавување[уреди | уреди извор]
Приказната ја напишал Чехов приближно помеѓу 5 и 31 март 1892 година, за време на престојот на писателот во неговиот имот Мелихово . Во истиот период ги пишувал расказите „ Фрагмент “ и „ Од тетратката на еден стар учител “, кои исто така решил да ги испрати во списанието „ Шардс “, каде што дотогаш не бил објавен повеќе од пет години.
Андреј Андреевич Сидоров наследил четири илјади рубли од својата мајка и решил да отвори книжарница со овие пари. И таква продавница беше итно потребна. Градот стагнира во незнаење и предрасуди; старците оделе само во бања, службениците играле карти и пукале вотка, дамите озборувале, младите живееле без идеали, девојките од ден на ден сонувале за брак и јаделе леќата, сопрузите ги тепале жените, а свињите се шетале по улиците.
„Идеи, повеќе идеи! помисли Андреј Андреевич. „Оди!“
Приказната „Приказната за една трговска компанија“ првпат била објавена во списанието „ Шардс “ на 2 мај 1892 година (во издание бр. 18) под псевдонимот „Рук“. Познато е дека Чехов не го потпишал овој псевдоним „Рук“ порано во „Шардс“ и му го напишал следново на уредникот на списанието Н. А. Леикин за неговиот избор: „Чехонте веќе е укинат од мене“, тој го мотивирал овој потпис во писмо до Н. ).
На 4 мај 1892 година, рускиот литературен критичар А. СО. Лазарев-Грузински му напишал на Чехов: „Со големо задоволство, па дури и стравопочит, ги видов твоите работи во Парчињата. Колку години не сте напишале таму…“ [1]
Заплет[уреди | уреди извор]
Андреј Андреевич Сидоров, главниот лик на приказната и образована личност, се обидува да ја рашири светлината на просветлувањето во својот мал град, кој е заглавен во инерција и филистинизам. За да го направи ова, тој организирал книжарница. Отпрвин, тој воопшто немал клиенти, бидејќи е специјализиран исклучиво за книги. Еднаш кај него дошол еден господин и барал да му продаде шкрилци, кои Сидоров ги немал. Пазарџијата сметал дека би било добро да се купат и нив, бидејќи и тие припаѓаат на едукацијата и придонесуваат за тоа.
Поминало некое време. Сидоров пропишува „гимнастички тегови, крокет, табла, детски билијард, градинарски алат за деца и дваесетина многу паметни, рационални игри“. Трговијата конечно оди добро. Пазарџијата ги бришел полиците и случајно чукнал неколку тома од книгите на Михајловски, кои ги кршат топчињата од ламбата. После тоа, Сидоров ги криел книгите под пултот.
На крајот, Сидоров станува еден од најголемите трговци во градот. Старите пријатели, кои понекогаш почнуваат да разговараат со него за напредок и високи работи, еднаш го прашуваат дали го прочитал најновиот број на Вестник Европа, на што трговецот одговара: „Ова не нè засега. Правиме нешто попозитивно“.
Белешки[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 „ФЭБ: Долотова и др. Примечания: Чехов. ПСС. Т. 8. — 1977 (текст)“. feb-web.ru. Посетено на 2017-07-06.