Оведсклостер (замок)

Замок Оведсклостер (шведски: Övedskloster slott) е имот во општината Сјобо, Сканија, во јужна Шведска.

Историја[уреди | уреди извор]

Рана историја[уреди | уреди извор]

Оведсклостер го добил своето име (шведски: The monastery of Öved) од премонстратензиската опатија, основана во 12 век од лундскиот архиепископ, Ескил од Лунд, на местото на сегашното имот. Малку се знае за опатијата, а немало видливи остатоци. Бил конфискуван од данската круна (бидејќи провинцијата Сканија била дел од Данска до Роскилдскиот договор во 1658 година) за време на реформацијата и последователно се претворила во профитабилен имот, кој неколку пати ги менувал сопствениците во текот на 16 век. Пожарот некаде по 1594 година веројатно ги уништил повеќето манастирски згради, додека други во тоа време биле претворени во плевни и други помошни згради. Неколку од првите земјопоседници, исто така, не живееле во Оведсклостер, тој само се користел како профитабилен извор на приход. Понатаму, честите војни меѓу Шведска и Данска во текот на 17 век обесхрабрувале каква било градежна активност. Затоа манастирот релативно брзо пропаднал. Сепак, од цртежот направен во 1680-тите, јасно било дека ѕидовите на поранешната црква сè уште стоеле на значителна височина, а некои од манастирските згради биле недопрени. Во текот на почетокот на 18 век, имотот веројатно останал повеќе или помалку на ист начин.

Реконструкција[уреди | уреди извор]

Во 1753 година имотот бил продаден на Ханс Рамел (1724–1799), земјопоседник и член на шведското благородништво. Неговата сопруга Амалија Беата Левенхаупт е родена во имотот Оведсклостер. Ханс Рамел бил одговорен за целосната реконструкција на зградите на имотот, создавајќи ја палатската имотска куќа која се гледа денес.

Веќе биле направени планови за реконструкција на имотот пред Ханс Рамел да ја преземе сопственоста. Некаде пред 1753 година, архитектот Карл Хорлеман изработил нацрти за новиот имот, како и генерален план за паркот, нова парохиска црква и помошни згради. Овие планови биле во голема мера следени во реконструкцијата што следела, која започнала дури во 1759 година. Првиот дел од шемата за обнова била замената на запуштената парохиска црква во близина на имотот со рококо црква, изградена во 1759-1761 година.

Делумно во согласност со генералниот план за реконструкција на теренот на имотот, а делумно поради потреба за транспорт до градилиштето, во исто време биле изградени нови патишта. Неколку нови, прави патишта кои воделе до замокот, засадени со липи и на неколку места подигнати на камени насипи (некои од нив повеќе од 500 метри(1,600ст) долги и 4 метри (13ст) високи) биле изградени. Работната сила потребна за изградба на овие нови патишта речиси се изедначила со она што било потребно за да се создаде самата куќа, и тие сè уште доминирале во околниот културен пејсаж.

На локацијата веќе постоела градина, која датирала од времето на манастирот и подоцна проширена. Планот на Харлеман имал за цел да ги прошири градината и паркот во стил кој е модернизиран преку францускиот пејзажен архитект Андре Ле Нотр. Овие планови биле само делумно спроведени; како што се менувала модата, се направил простор и за англиска пејзажна градина. Самиот имот и нејговите крила биле подигнати дури во 1769 -1776 година. Однадвор, плановите на Харлеман биле почитувани, но бидејќи идеалите на рококо почнале да им отстапуваат место на неокласичните идеали од ерата на Густавија, изгледот на ентериерот бил преработен од Жан Ерик Рен.

Комбинираната уметничка вештина на Карл Харлеман и Жан Ерик Рен го создало она што е веројатно еден од најуспешните архитектонски ансамбли од 18 век во Шведска. Кога кралот Густав III во еден момент го посетил имотот, се шпекулира дека извикал:Trop royal pour un particulier!, француски за Премногу кралски за обичен граѓанин!

Имотот и неговата околина останале практично непроменети од нејзината изградба. Сè уште е приватна сопственост на семејството Рамел; сегашниот сопственик е десетти во низата, а именуван бил и Ханс Рамел.

Архитектура[уреди | уреди извор]

Северната фасада на главната зграда гледала 85метри долг двор опкружен со две долги крила и завршувал со ниска порта. Од оваа страна фасадата била висока два ката, означена со пиластри во локален црвен песочник и мансарден покрив. Крилата, дизајнирани да сместат различни куќи што се користате во практичното управување на имотот(како штали), биле дизајнирани како рустикализирани, варосани павилјони. Кон градината, која лежел пониско од дворот, имотот имал три ката, од кои долниот дел се отворал кон градината со големите француски прозорци.

Внатре, Жан Ерик Рен создал раскошно украсени соби, комплетирани со мебел кој според последната волја на Ханс Рамел од 1792 година никогаш не смел да се продаде. Вклучувал мебел направен од мајсторот на кабинетот Георг Хаупт, скулптури од Јохан Тобијас Сергел и Јохан Никлас Бистром, и слики од Никлас Лафренсен, Карл Густаф Пило, Пер Крафт Постариот и Александар Рослин, меѓу другите. Покрај тоа, повеќето од собите имале уметнички изведени печки, дрвени подови и богата декорација. Во замокот имало и голема и разновидна колекција на предмети за уметност.