Вомероназален рецептор

Од Википедија — слободната енциклопедија
Вомероназален рецептор, 1
Назнаки
Симбол?

 

Вомероназалните рецептори се класа на миризливи рецептори кои наводно функционираат како рецептори за феромони. Феромоните еволуирале во сите животински фили, за да го сигнализираат сексот и статусот на доминација и се одговорни за стереотипното социјално и сексуално однесување меѓу членовите од истиот вид. Кај цицачите, се верува дека овие хемиски сигнали се детектирани првенствено од вомероназалниот орган (VNO), хемосензорен орган кој е сместен во основата на носната преграда.[1]

VNO е присутен кај повеќето водоземци, влекачи и цицачи кои не се примати, но го нема кај птиците, возрасните катарински мајмуни и мајмуните.[2] Активната улога на човечкото VNO во откривањето на феромони е оспорена; VNO е јасно присутен кај фетусот, но се чини дека е атрофиран или отсутен кај возрасните. Две различни фамилии на вомероназални рецептори– кои наводно функционираат како феромонски рецептори– се идентификувани во вомероназалниот орган (V1Rs и V2Rs). Иако сите се рецептори поврзани со Г-протеин (GPCR), тие се далечно поврзани со рецепторите на главниот миризлив систем, нагласувајќи ја нивната различна улога.[1]

Рецепторите V1 споделуваат помеѓу 50 и 90% идентитна на секвенца, но имаат мала сличност со другите фамилии на рецептори поврзани со G протеин. Се чини дека тие се далечно поврзани со рецепторите за горчлив вкус на T2R кај цицачите и GPCR слични на родопсин.[3] Кај стаорците, семејството се состои од 30-40 гени. Тие се изразени во апикалните региони на VNO, во невроните кои изразуваат Gi2. Спојувањето на рецепторите со овој протеин посредува во сигнализацијата на инозитол трисфосфат.[1] Пронајдени се и голем број хомолози на човечки V1 рецептор. Поголемиот дел од овие човечки секвенци се псевдогени,[4][5] но е идентификуван навидум функционален рецептор кој се изразува во човечкиот миризлив систем.[6]

Рецепторите V2 се членови на фамилијата 3 на GPCR и имаат блиска сличност со екстрацелуларните рецептори за чувствителност на калциум.[7] Се чини дека глодарите имаат околу 100 функционални V2 рецептори и многу псевдогени.[8] Овие рецептори се изразени во базалните региони на VNO, каде што се спојуваат со G белковините за да посредуваат во реакциите на инозитол трисфосфат.[9] Хомолози се исто така идентификувани кај рибите,[10] и одредена е специфичноста на лигандот на еден таков рецептор: е пријавено дека рецептор од олфакторниот епител на златната рипка ги врзува основните аминокиселини, кои се мириси за рибите.[11]

Човечки белковини кои го содржат овој домен[уреди | уреди извор]

  • V1
    • VN1R1
    • VN1R2
    • VN1R3
    • VN1R5
  • V2: Нема кај луѓето. Vmn2r116 ( E9Q6I0 ) и Vmn2r26 ( Q6TAC4 ) се примери кои се наоѓаат кај глувците.

Поврзано[уреди | уреди извор]

  • Мириса
  • Трага рецептор поврзан со амин
  • Мембрански стероид рецептор

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 „A novel family of candidate pheromone receptors in mammals“. Neuron. 28 (3): 835–45. Dec 2000. doi:10.1016/S0896-6273(00)00157-4. PMID 11163270. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „PUB00007338“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  2. ↑ „The vomeronasal organ“. Science. 286 (5440): 716–20. Oct 1999. doi:10.1126/science.286.5440.716. PMID 10531049.
  3. ↑ „Evidence for kinship between diverse G-protein coupled receptors“. Gene. 239 (2): 333–40. Nov 1999. doi:10.1016/S0378-1119(99)00392-3. PMID 10548735.
  4. ↑ „Identification of non-functional human VNO receptor genes provides evidence for vestigiality of the human VNO“. Chemical Senses. 26 (9): 1167–74. Nov 2001. doi:10.1093/chemse/26.9.1167. PMID 11705802.
  5. ↑ „Characterization of nonfunctional V1R-like pheromone receptor sequences in human“. Genome Research. 10 (12): 1979–85. Dec 2000. doi:10.1101/gr.10.12.1979. PMC 313059. PMID 11116092.
  6. ↑ „A putative pheromone receptor gene expressed in human olfactory mucosa“. Nature Genetics. 26 (1): 18–9. Sep 2000. doi:10.1038/79124. PMID 10973240.
  7. ↑ Ryba, NJ; Tirindelli, R (August 1997). „A new multigene family of putative pheromone receptors“. Neuron. 19 (2): 371–9. doi:10.1016/s0896-6273(00)80946-0. PMID 9292726. |hdl-access= бара |hdl= (help)
  8. ↑ Pantages, E; Dulac, C (December 2000). „A novel family of candidate pheromone receptors in mammals“. Neuron. 28 (3): 835–45. doi:10.1016/s0896-6273(00)00157-4. PMID 11163270.
  9. ↑ Keverne, EB (22 October 1999). „The vomeronasal organ“. Science. 286 (5440): 716–20. doi:10.1126/science.286.5440.716. PMID 10531049.
  10. ↑ Naito, T; Saito, Y; Yamamoto, J; Nozaki, Y; Tomura, K; Hazama, M; Nakanishi, S; Brenner, S (28 April 1998). „Putative pheromone receptors related to the Ca2+-sensing receptor in Fugu“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 95 (9): 5178–81. Bibcode:1998PNAS...95.5178N. doi:10.1073/pnas.95.9.5178. PMC 20234. PMID 9560249.
  11. ↑ Speca, DJ; Lin, DM; Sorensen, PW; Isacoff, EY; Ngai, J; Dittman, AH (July 1999). „Functional identification of a goldfish odorant receptor“. Neuron. 23 (3): 487–98. doi:10.1016/s0896-6273(00)80802-8. PMID 10433261.

Предлошка:InterPro content

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Вомероназален_рецептор&oldid=5133811“