Грабнувањето на Сабињанките (Пусен)

Првата верзија (горе), втората верзија (долу)

Грабнувањето на Сабињанките — две слики од Никола Пусен. Предметот за сликите е преземен од делото на Плутарх Животот на Ромул и го слика мигот кога Римјаните ги грабнале Сабињанките, за да ги земат за сопруги. Првата, насликана во 1634—1635 година се чува во музејот Метрополитен во Њујорк и била насликана во Рим. Втората верзија, насликана во 1637—1638 година е изложена во музејот Лувр, покажува дека тој не ја исцрпил темата, дури иако некои главни ликови се исти.

Заедничкиот предмет

Сликата го прикажува Ромул, лево, како дава сигнал за грабнување на Сабињанките. Неговата поза потекнува директно од древниот царски статует што Никола Пусен имал можност да го набљудува во Рим. Самата драматична композиција на овие слики ја отсликува целата напнатост на случката. Има многу ликови: Римските војници зграпчуваат жени кои се обидуваат да побегнат и плачат. Сама во средината на хаосот, стара Сабињанка го моли Ромулус со лице скршено од ужасот на сцената. Лево на сликата, лик во црвена наметка ја надгледува сцената.

Темата за грабнувањето

Темата на грабнувањето била многу користена во XVI и XVII век. Таа овозможува спојување на женско и машко тело, како во скулптура, но и прикажување на различни изрази и, особено во сликарството, ефектите од турканицата и тревога. Меѓу епизодите кои се однесуваат на киднапирања, најчести, не сметајќи ја онаа на Сабините, се оние на Елена од Париз, на Европа од Зевс, на Дејанира од кентаурот Несос, на Миконос од Галите и на Просерпина од Плутон, кое Бернини го извајал во скулптура. Пусен веројатно бил вдахновен од него во групата во преден план лево, заедничка за двете слики.

Верзијата во Метрополитен

Архитектурата е претставена како театарска поставка. Очигледно е анахрона по својот класицизам. Пусен користи „бесен“ начин на изразување кој, според него, совршено ги опишува неверојатните воени сцени. Негова грижа е да биде разбирлив за оние кои не се запознаени со оваа тема. За таа цел, тој им дава на своите ликови многу изразни ставови. Силните црвени, жолти и сини бои помагаат да се создаде оваа атмосфера на ужас и немир. За да го замисли последното дело, Пусен изработил мали фигури во восок кои ги облекол и ги поставил пред крајолик (начело наречено „оптичка кутија“). Тој е учен класичен сликар кој внимателно ги гради своите композиции.

Верзија во Лувр

Оваа слика е насликана за кардиналот Луиџи Омодеи. Откако била дел од збирката на Луј XIV, во 1685 година пристигнала во Лувр. Еден век подоцна, во 1793 година, таа била една од првите слики изложени во Централниот музеј на уметностите, идниот музеј Лувр. Покрај тоа што одредени ликови се разликуваат од верзијата насликана три години претходно, архитектонската композиција е посложена.

Конструкцијата на сликата се заснова на две дијагонали што се вкрстуваат во триумфалната порта во центарот, што е оттаму точката на исчезнување . Облините и кружните ефекти даваат впечаток на движење во толпата.

Средишниот простор, со храм, базилика и дворци групирани околу огромен плоштад, го илустрира витрувискиот форум.