Реченица
Реченица е исказ во природните јазици. Реченицата е често објаснета како граматичка категорија која содржи еден или повеќе зборови кои имаат минимална синтаксна врска со зборовите кои следат или претходат. Реченицата може да вклучи група зборови кои може да искажат исказ, прашање, извик, заповед, наредба или предлог.[1]
Според правописната терминологија, реченица се дефинира како сè што се наоѓа меѓу големата буква (почетокот на реченицата) и точката (крајот на реченицата).[2] Реченицата може да содржи службени и полнозначни зборови. Речениците се разликуваат во зависност од природата на јазикот, па така, некои реченици во некои јазици имаат интонација, акцент и сл. Во повеќето јазици речениците се класифицираат според главниот глагол. Помала единица од реченицата е дел-реченицата.
Класификација
[уреди | уреди извор]Класификација според структура
[уреди | уреди извор]Според структурата, речениците може да бидат:
- проста реченица - реченица составена од една независна реченица.
- сложена реченица - реченица составена од една независна и од најмалку една зависна реченица.
- независносложена реченица
- зависносложена реченица
Класификација според употреба
[уреди | уреди извор]Според употребата/ намената, речениците може да бидат:
- потврдна реченица
- прашална реченица
- одредна реченица
- прашално-одречна реченица
- извична реченица
- заповедна реченица
Поврзано
[уреди | уреди извор]Надворешни врски
[уреди | уреди извор]- Основна реченична структура
- Видови реченици
- Реченица: група зборови кои изразуваат значење Архивирано на 13 август 2011 г.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „'Sentence' - Definitions from Dictionary.com“. Dictionary.com. Посетено на 2008-05-23.
- ↑ Halliday, M.A.K. and Matthiessen, C.M.I.M. 2004. An Introduction to Functional Grammar. Arnold: p6.
 | Оваа статија од областа на лингвистиката е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. |