Прејди на содржината

Р-14 Чусоваја

Од Википедија — слободната енциклопедија
Р-14
Два проектила Р-14 на возила во 1977 г.
Типсреднодометна балистичка ракета
ПотеклоСССР СССР
Употребна историја
Во служба1962-1971
КориснициРакетна војска со стратешка намена
ВојниСтудена војна
Производна историја
КонструкторОКБ-586
Конструирано1958-1960
ПроизводителПЗ „Пољот“
Цена (по единица)непознат
Год. на производство24 април 1961
Произведенинепознато
ВаријантиР-14Ѕ, Космос 1-3
Тех. особености
Тежина86.3 т
Должина24,4 м
Пречник2,4 м
Боева главајадрено соединување
Тежина на боевата глава680 кг
Детонациски
механизам
распрскување
Моќност1-2 Мт

ПогонRD-216
1,480 kN
Распон на крилјата2,74 м
Двигателхидразин/азотен тетроксид
Работен
дострел
3.700 км
Висинска граница500 км
Водилка
инерцијално наведување
ПрецизностКВО 1,13 км
Лансирна
рампа
столбна, подлога, подвижна

Р-14 Чусоваја (руски: Чусовая) — едностепена[1] среднодометна балистичка ракета на СССР во служба за време на Студената војна. Ја носела НАТО-ознаката SS-5 Skean, а ознаката според ГРАУ ѝ гласела 8К65. Нејзин конструктор е Михаил Јангел, а наречена е по река во Русија. Се произведувала во Заводот бр. 1001 во Краснојарск.

Пробите на Р-14 започнале во септември 1959 г. Проектилот послужил како основа по која се разработени носачите Космос-3. Во 1964 г., Р-14 е опремена со помал втор степен, градејќи го засилувачот 65С3. Следната година се испалени осум вакви раките од космодромот Бајконур (космодром)|Бајконурур]]. Во 1966 г. влегол во употреба целосно оперативниот засилувач 11К65, но истиот е испален само четирипати пред да биде заменет со испалувачот 11К65М како конечна варијанта. 11К65М се користел за леки цивилни и воени сателити, пуштени од Плесецк, со исклучок на неколку, пуштени од Капустин Јар. Повелечен е од употреба во 2010 г.

Ракетата е постепено заменета со РСД-10 Пионер, за во средината на 1980-тите да биде речиси исфрлен од употреба. Последните ракети се расходувани на 9 август 1989 г.[2]

Земји-кориснички

[уреди | уреди извор]
СССР СССР

Поврзано

[уреди | уреди извор]
  1. Pavel Podvig (2 March 2004). Russian Strategic Nuclear Forces. MIT Press. стр. 188. ISBN 0262661810.
  2. https://fas.org/nuke/guide/russia/theater/r-14.htm

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]