Меѓународни инструменти за човекови права

Меѓународни инструменти за човекови права се договори и други меѓународни текстови што служат како правни извори за меѓународното право за човекови права и општо за заштита на човековите права. Постојат многу различни типови, но повеќето може да се класифицираат во две широки категории: декларации, усвоени од тела како што е Генералното собрание на Обединетите нации, кои се по природа декларативни, но не правно обврзувачки иако можат да бидат политички авторитативни и многу добро-почитувани меки закони, и честопати изразуваат водечки принципи; и конвенциите кои се повеќепартиски договори дизајнирани да станат правно обврзувачки, обично вклучуваат наложувачки и многу специфичен јазик и обично се склучуваат по долга постапка за која честопати e потребна ратификација од законодавната власт на секоја држава. Помалку познати се некои „препораки“ кои се слични на конвенциите бидејќи бараат мултилатерално договарање, но сепак не можат да бидат ратификувани и служат за поставување на заеднички стандарди. Може да има и административни насоки кои се договорени мултилатерално од страна на државите, како и статути на трибунали или други институции. Специфичен налог или принцип од кој било од овие различни меѓународни инструменти може, со текот на времето, да добие статус на меѓународно обичајно право без разлика дали тоа е конкретно прифатено од една држава или не, само затоа што е добро препознаено и почитувано во текот на доволно долго време.

Меѓународните инструменти за човекови права можат понатаму да се поделат на глобални инструменти, на кои секоја држава во светот може да биде страна, и регионални инструменти, кои се ограничени на држави во одреден регион во светот.