Заедничко вложување

Заедничко вложување е меѓународна стратегија заснована на договор за соработка помеѓу две или повеќе претпријатија од различни земји за остварување на зеднички цели.Страните вршат контрола врз претпријатието и следствено делат приходи, расходи и средства. Постојат и други типови на компании, како што се заеднички вложувањa ограничени со гаранција, заеднички вложувања ограничени со гаранција со партнери кои поседуваат акции.

Во европско право, терминот 'joint-venture-заедничко вложување'(или joint undertaking) е несватлив правен концепт, подобро дефиниран според правилата на законот за трговски друштва. Во Франција, терминот "заеднички вложувања” е различно преведено како" здружение на компании","заеднички вложувања", "заедничко претпријатие" или "заеднички потфат ". Но, општо земено, терминот акционерско друштво лабаво ги опфаќа сите странски соработки. Во Германија, "заеднички вложувања 'е подобро претставена како" комбинација на претпријатија" (Konzern). [1]

Со поединци, кога две или повеќе лица заедно формират привремено партнерство со цел на извршување на одреден проект, таквото партнерство, исто така, може да се нарече заедничко вложување каде страните се " здружени вложувачи".

Вложувањето може да биде за еден конкретен проект само - кога заедничко вложување е познато поточно како конзорциум (како што е зградата на Чанел Тунел) - или на еден постојан деловен однос. Конзорциумот JV (исто така познат како кооперативен договор) се формира кога една страна бара технолошка стручност или договори за техничка служба, франшиза и употреба на бренд договори, менаџментски договори, договори за изнајмување, договори за едно време. Заедничко вложување се раствора кога таа цел е постигната.

Некои големи заеднички вложувања вклучуваат Dow Corning, MillerCoors, Sony Ericsson, Penske Truck Leasing, Norampac, и Owens-Corning.

Заедничко вложување се случува кога две страни се здружат за преземање на еден проект. Во заеднички вложувања, и двете страни подеднакво инвестираат на проектот, во смисла на пари, време и напор да се изгради на оригиналниот концепт. Додека заедничките вложувања се генерално мали проекти, големите корпорации, исто така, го користат овој метод, со цел да се прошираат. Заедничкото вложување може да обезбеди успех на помали проекти за оние коишто само почнале во светот на бизнисот или за основани корпорации. Бидејќи цената на започнување на нови проекти генерално е на високо ниво, заеднички вложувања овозможува двете страни да го споделат товарот на проектот, како и резултатот на профит.

Штом парите се вклучени во заедничко вложување, потребно е да се има стратешки план на место. На кратко, двете страни мора да бидат посветени да се фокусираат на иднината на партнерството, а не само за итен добиток. На крајот на краиштата, краткорочни и долгорочни успеси се и важни. Со цел да се постигне овој успех, во рамките на заедничко вложување се неопходни чесност, интегритет, и комуникација.

Содржина

1 Наоѓање идеи или партнери 2 Подготовка 3 Регрутирање партнери 4 Студија за изводливост-Физибилити студија 5 Основање на компанија 6 Договор на акционери 7 Кинески закон 7.1 Влог на заеднички вложувања 7.2 Кооперативни заеднички вложувања 7.3 Претпријатија во целоснa странска сопственост (ПЦСС) 7.4 Странски инвестиции претпријатија ограничени со акции (FICLBS) 7.5 Инвестициски компании на странски инвеститори (ИКСИ) 8 Заеднички вложувања во Индија 8.1 Вовед 8.2 Либерализација на политика 8.3 Автоматско лиценцирање и административно лиценцирање 8,4 Компании на Заедничко вложување 8.5 Плаќања за надомест и капитализација 8.6 Правен систем на Индија 8.7 Статут на компанијата 9. Распуштање

Наоѓање идеи или партнери

Во ерата на интернетот, изнаоѓање можности за експлоатација на една идеја е значително заеднички со далечна или рекламирана комуникација. Исто така, постојат блог мрежи, како и друштвени мрежни места и пребарувачи. Исто така постојат и други места каде може да се најде еден JV партнер како што се семинари, изложби, директориуми и обичен весник кој рекламира за такви можности. Човек не треба да заборави на мрежни места кои станаа познати како eBay и Amazon.com, Википедија, Јутјуб. Формирање JVs со дистрибутер и маркетинг агенции е можно во овој рамен свет да пазариш производ. Но наоѓање на еден претприемач за зедничко вложување е друга задача.

Сепак, постојат лица кои ризикуваат- капиталисти на вложување, ангел инвеститори и менаџери на вложување- особено во високотехнолошки индустрии како IC чипови или биотехнологијата. Иако тие обично излегуваат еднаш кога една идеја или можност се докажува, постојат будни фондови и инвеститори кои би можеле да се вклучат во едно заедничко вложување.

Подготовка

Формулирање на заедничко вложување е серија на чекори, прво потребно е многу работа, а сепак, во исто време, прецизност. Човек може овде само да нагласи чекори или информации кои ќе бидат потребни од страна на кандидатот за заедничко вложување. Тие се: [3]

целите, структурата и проектирана форма на заедничко вложување, вклучувајќи го износот на инвестирање и финансирање на аранжмани и долг производи на заедничко вложување, нивни технички опис и користење алтернативни технологии на производство проценети трошоци за опрема проценетата цена на производот (и) пресметка на трошоци анализа на пазарот за производот, внатре и надвор од "територијата" Анализа на конкуренцијата проектирана продажба и методи на дистрибуција детали на понудено мрежно место, вклучувајќи проекции на производи, транспорт и складирање, тестирање и контрола на квалитетот, нус-производи и трошење - снабдување, корист, како и барања за превоз; проценет технолошки трансфер на трошоци девизни проекции (каде што е применливо) барања и обука на персоналот Финансиски проекции влијание врз животната средина општествен корист

Регрутирање партнери

Додека следниве понуди увидуваат на процесот на приклучување со еден коалициски партнер за формирање заеднички вложувања, таа е често тешко да се утврди дали обврски доаѓаат од познати и препознатливи страни или посредник. Ова е особено така кога јазичната бариера постои и кога човек е непознат со локалните обичаи, особено во пристапот кон владата, често одлучувачкото тело за формирање на заеднички вложувања или решавање на спорот.

Идеалниот процес за избирање на (заеднички вложувања)партнер произлегува од:

проверка на потенцијални партнери краток котација збир на потенцијални партнери и некој вид на рангирање темелна анализа на компанија;- проверување на ингеренциите на другата страна достапноста на ценет или амортизиран имот придонесен на заедничко вложување најсоодветна структура и покана / предлог странски инвеститор за купување интерес во локална компанија

Студија за изводливост (физибилити студија)

Почетниот пројект на заедничко вложување скицира:

партнерите целите и структурата на заедничкото вложување аранжмани на инвестирање и финансирање производ (и), опис и користење, производство технологија на производство потребната опрема и трошоците технолошки трансфер на трошоци анализа на трошоци и приходи анализа на пазарот анализа на конкуренција детали на мрежното место транспорт и складирање нус-производи и отпад снабдување, комунални услуги, и барања за превоз девизни проекции барања на персоналот и обука

Нејзината изводливост, покрај својата профитабилност, се оценува (во смисла на владината контрола над заедничкото вложување) со оглед на тоа, заедно со членовите кои ќе го регулираат со сопствените сили или немоќните фактори (за економијата или земјата) во аспекти како што се :

квалитетот на технологија - нејзината соодветност на националната инфраструктура, извозот, итн вредност на националната економија и други придонеси (т.е интензитетот на труд, фактори на животната средина, корисна употреба, "greeness" на технологијата), третман на трошење и отстранување способност на примачот за да ја апсорбира технологијата Цената на технологијата и конкурентноста поддржувајќи силни (трговски марки, патенти, know-how-технологијата, авторски права, во случај на ИТ) изречени ограничувања (од страна на својот снабдувач) на користење или не-користење на технологијата.

Основање компанија

Едно заедничко вложување може да биде предизвикувана од следните главни начини:

Купување интерес на странски инвеститор во една домашна компанија Стекнување интерес на домашната фирма во една постоечка странска фирма И странски и домашни претприемачи заеднички формираат ново претпријатие Заедно со јавен капитал и / или банкарски долгови

Во Велика Британија и Индија - и во многу земји со Common Law - заедничко вложување (или друго една компанија формирана од страна на група поединци) мора да поднесат Меморандум на Здружение во соодветниот орган. Тоа е законски документ кој ја информира јавноста за своето постоење. Тоа може да биде видено од страна на јавноста во канцеларијата во која е поднесена. Еден примерок може да се види во wikimedia.org. [4] Заедно со Основачки Акт, се формира "Уставот" на една компанија во овие земји.

Основачки Акт ja регулира интеракцијата помеѓу акционерите и директорите на компанијата и може да постои документ подолг до 700.000 + страници. Тоа се занимава со овластувањата пренесувани од страна на акционерите до директорите и оние задржани од нив, во кое се бара донесување на обичните резолуции, специјални резолуции и одржувањето на Вонредни Општи Состаноци за да се поднесе донесената одлуката на директори.

Сертификат за основање [5] или Основачки Акт [6] е баран документ да се формира една корпорација во САД ( реално, во државата каде што е вклучена) и во земјите кои ја следат ова пракса. Во САД, "уставот" е единствен документ. Членовите на основање е пак регулирање на директорите од страна на акционерите во една компанија.

Со нејзиното формирање,заедничкото вчожување станува нов ентитет со импликацијата:

дека е официјално одвоена од своите основачи, кои инаку би можеле да бидат гигант корпорации, дури и меѓу новите земји задничкото вложување може да овластува во свое име, да стекнува права (како што е правото да се купат нови компании), и има посебен одговорност од онаа на неговите основачи, освен за вложениот капитал може да тужи (и да биде тужен) во судовите во одбрана или неговата исполнување на своите цели.

При добивањето на Сертификатот за Основање, компанијата може да започне со својот бизнис.

Договор на акционери

Ова е правна област и е полн со тешкотии какошто законите на земјите се разликуваат, особено на спроведливоста на "шефови на 'или договор на акционери. За некои правни причини тоа може да се нарече Меморандум за Разбирање. Тоа се прави паралелно со други активности во формирање на заедничко вложување. Иако се занимава на кратко со акцеонерски договор ", [7]) некои прашања мора да се решат овде како што следи преамбулата на дискусијата. Исто така, постојат многу работи кои не се во Членовите кога компанијата ќе почне со работа или никогаш не се појавува . Исто така, зедничкото вложување може да избере да остане сама како зедничко вложување во 'квази партнерство "за да ги избегне сите објавувања на владата или на јавноста кои не се од суштинско значење.

Некои од прашањата во договорот на акционерите се:

Вреднување на интелектуалните права, да речеме, вреднувањата на интелектуална сопственост на еден партнер и, да речеме, недвижниот имот на другиот контрола на трговските друштва или од бројот на директори или од неговите "финансирање" Бројот на директори и правата на основачите од нивните именувани директори што покажува за тоа дали акционерот доминира или дели еднаквост. меначмент одлуки - дали управува одборот или основачот пренесување на акции - доделување права на основачите на останатите членови на компанијата дивиденда политика - процентот на профитот да биде прогласен кога постои добивка ликвидација - условите, известување на членовите доверливоста на know-how и договор за основачите и казни за објавување Прво право на одбивање – права на купување и контра-понуда од страна на основачот.

Постојат многу опции кои треба да бидат вградени во Акционерски договор, што е сосема приватнo до партиите штом отпочнувале. Нормално, тоа не бара поднесување на било која власт.

Друг основен документ кој мора да биде артикулиран е Членовите кој е издаден документ и им е познат на членовите.

Ова го повторува Акционерскиот договор во однос на бројот на директори што секој Основач може да назначи на ( Одбор на директори). Дали управува одборот или основачите. Земањето на одлуки со просто мнозинство (50% 1) од присутните или 51% или 75% мнозинство со сите актуелни директори (нивните заменици / proxy); распоредувањето на средствата на фирмата; степен на долг; процентот на профитот што може да се прогласи како дивиденда; итн. Исто така значајно е што ќе се случи ако фирмата се раствора, еден од партнерот умира. Исто така, "прв во право на одбивање ако фирмата се продава, понекогаш тоа вклучува и повици.

Често најуспешните зеднички вложувања се оние со 50:50 партнерство каде секоја партија има ист број на директори но вртат контрола врз фирмата, или права да назначат претседател и заменик-претседател на компанијата. Понекогаш едната страна може да даде посебен доверлив човек да гласи на свое место прокси гласање за основачот во Состанокот на Одборот. [8]

Неодамна, во голем случај на Индискиот Врховен суд се смета дека Меморандумите за разбирање (чии детали не се во Членовите на Друштвото) се "неуставни" давање поголема транспарентност на претпријатијата.

Кинески Закон

Интересно е да се учат законите на Кина за заедничко вложување бидејќи тие се од неодамнешни жетви и затоа што таков уникатен закон постои .

Според извештајот на Конференцијата на Обединетите Нации за трговија и развој во 2003 година, Кина е добитник на 53500000000 $ американски долари во директни странски инвестиции, што ја прави најголемиот примател во светот на директни странски инвестиции, за првпат, да го надмине САД. Исто така, го одобри формирањето на речиси 500.000 претпријатија на странски инвестиции. [9] САД имале проекти 45.000 (од 2004 г.) со инвестиција на-место од преку 48 милијарди долари. [10]

До 1949 година, не постоело упатство за тоа како странските инвестиции требаше да постапуваат како резултат на рестриктивната природа на Кина кон странските инвеститори. Откако почна применувањето на иницијативите на Мао Це Тунг во надворешната трговија, и законот за применување на странски директни инвестиции беше готов во 1979 година, првиот Сино-странски потфат се одржа во 2001 година. [11] Оттогаш, корпусот на законот е подобрен.

Фирмите со странски партнери можат да вршат операции на производство и продажба во Кина и може да продадаат преку нивната сопствена продажна мрежа. Странските компании во Кина имаат извоз права кои не се достапни за сите кинеските компании, поради што Кина сака да увезе странски технологија преку поттикнување на зеднички вложувања и најновите технологии.

Според кинескиот закон, странски претпријатија се поделени во неколку основни категории. Од нив, пет ќе бидат опишани или споменати тука: три се однесуваат на индустрија и услуги, и две како возила за странски инвестиции. Оние 5 категории на кинески странски претпријатија се: кинеско-надворешни инвестициски фондови (EJVs), кинеско- надворешни Кооперативен вложувања (CJVs), претпријатија во целосно странска сопственост (WFOE), иако тие не припаѓаат строго во заеднички вложувања , плус странски инвестиции претпријатија ограничени со акции (FICLBS), и инвестициски компании преку странски инвеститори (ICFI). Секоја категорија е опишана подолу.

Капитал во заеднички вложувања

Акционерски капитал на заеднички вложувањае е закон меѓу еден кинески партнер и странска компанија. Таа е регистрирана и на кинески (официјален јаз.) и на англиски јазик (со еднаква важност), со ограничена одговорност. Пред влегувањето на Кина во Светската трговска организација доминирале- WFOEs - EJVs. Во режим на EJV, партнерите делат профити, загуби и ризик во еднакво пропорционалност на нивните придонеси за регистриран капитал на вложување. Овие ескалираат нагорно во иста мера како зголемување на регистриран капитал.

Договорот за заедничко вложување во придружба со Основачки Акт за EJV се две најголеми основни правни документи на проектот. Статутот огледува многу од одредбите на JV договорот. Во случај на конфликт предност има документот за зеднички вложувања. Овие документи се подготвени во исто време како и студија за изводливост. Исто така, постојат помошни документи (наречени "неутрализирани" во САД) што опфаќаат know-how и трговски марки и договори на понуда на-опрема.

Минималниот капитал е пропишан за инвестиции (скратен), [3] [12] каде што странскиот капитал и долговите се: [13] помалку од 3 милиони американски долари, капиталот мора да претставува 70% од инвестицијата; помеѓу 3 милиони американски долари и 10 милиони долари, минимумот на капиталот мора да биде САД 2.100.000 $ и најмалку 50% од инвестицијата; меѓу 10 милиони американски долари и 30 милиони американски долари, минимум капиталот мора да биде 5 милиони американски долари и најмалку 40% од инвестицијата; повеќе од 30 милиони американски долари, минимумот од капитал мора да биде САД $ 12.000.000, а најмалку 1/3 од инвестицијата.

Исто така, постојат и посредник нивоа.

Странската инвестиција во вкупниот проект мора да учествува најмалку со 25%. Минимална инвестиција нема конфигурирано за кинескиот партнер. Тајмингот на инвестиции мора да биде споменат во Договорот бидејќи неуспехот да се инвестира во назначениот период, привлекува казна.

Кооперативен заеднички вложувања (CJVs) [14] се дозволени според Сино- надворешните Кооперативни заеднички вложувања. Кооперативни претпријатија исто така се наречени Договорни Оперативни претпријатија.

Кооперативните заеднички вложувања може да имаат ограничена или неограничена структура,затоа, постојат две верзии. Верзијата на ограничена одговорност е слична со EJVs во статусот на дозволи - странски инвеститор обезбедува поголем дел од средствата и технологија а кинеската страна обезбедува земјиште, згради, опрема, итн.Сепак, не постојат минимални граници за странскиот партнер, кој му овозможува да биде малцински акционер.

Другиот формат на CJV е сличен на партнерство каде партиите заеднички направат неограничена одговорност за долговите на претпријатието без да се создава посебно правно лице. Во двата случаи, статусот на формираното претпријатие е тоа на правно кинески лице кое може директно да ангажира труд како, на пример, кинескиот национален контактор. Mинимумот на капиталот е регистриран на различни нивоа на инвестиции.

Други разлики од EJV смеат да се напоменат:

Едно Кооперативно заедничко вложувење не мора да биде правно лице. На партнерите во CJV им е дозволено да споделат добивка на договорена основа, не мора пропорционално со капиталниот придонес. Овој дел исто така ја одредува контролата и ризиците на претпријатието во иста мера. Можно е CJV да функционира и во една забранета зона КВЗ може да дозволи нивоа на преговарање на управување и финансиска контрола, како и методи на регрес поврзани со закуп опрема и договори за услуги. Во едно ЕЗВ управување контрола е преку распределба на Одборот. [15] За време на рокот на вложување, странски учесник може да ја поврати инвестицијата, доколку на договорот е пропишано дека и сите основни средства ќе станат сопственост на кинески учесник за престанок на зедничко вложување. Странски партнери често може да го добијат посакуваното ниво на контрола од страна на преговорите за управување, гласање, како и правата на персоналот на КЗВ статии, бидејќи контролата не мора да биде распределена во согласност со влогот на капитал.

Удобност и флексибилност се одликите на овој вид на инвестиции. Затоа е полесно да се најдат коопертивни партнери и да се постигне договор.

Со измените во законот, станува можно спојување со кинеска компанија за брз почеток. Еден странски инвеститор не треба да постави нова корпорација во Кина. Наместо тоа, инвеститорот користи бизнис лиценца на кинескиот партнер, под договорен аранжман. Под CJV, сепак, земјата останува во сопственост на кинескиот партнер.

Постои уште една предност: процентот на CJV во сопственост на секој партнер може да се промени во текот на животот на JV, давајќи опцијата на странски инвеститор, со држење повисока еднаквост, стекнува побрза стапка на поврат со истовремената желба на кинескиот партнер за подоцна да има поголема улога за одржување на долгорочна контрола.

Страните во било кое од вложувањата, EJV, CJV или WFOE подготвуваат студија за изводливост. Тоа е необврзувачки документ - партиите сè уште се слободни да изберат да не се продолжи со проектот. Студијата за изводливост мора да ги покрива основните технички и комерцијални аспекти на проектот, пред страните да можат да продолжат со формализирање на потребната правна документација. Студијата треба да содржи детали од почетокот од Физибилити студија [9] (поднесоци од страна на кинески партнер).

Претпријатија во целосна странска сопственост (WFOEs)

Постои основен закон на НР Кина во врска со претпријатијата со единствена контрола на странска инвестиција, WFOEs. Влегувањето на Кина во Светската трговска организација (СТО) околу 2001 година имаше длабоки ефекти врз странските инвестиции.

За да се спроведат обврските на СТО, Кина објавува од време на време ажурирани верзии на своите "Каталози на инвестиции" (кои влијаат на вложувања) забранувани, ограничувани.

WFOE е кински правно лице и треба да ги почитуваа сите кинески закони. Како таква, дозволено е да склучуваат договори со соодветни власти за стекнат права за користење на земјиште, изнајмување објекти, и да добијат корисни услуги. Во оваа тоа е посличен на CJV од еден EJV.

Се очекува од страна на НР Кина,WFOEs да ги користат повеќето современи технологии и да извезуваат најмалку 50% од своето производство, со што целата инвестицијата да биде целосно обезбедена од страна на странски инвеститор и претпријатието во рамките на неговата целосна контрола.

WFOEs обично се претпријатијата со ограничена одговорност (како EJVs), но одговорноста на директори, менаџери, советници, добавувачи зависи во врска со правилата кои ги регулираат одделенијата или министерства кои ја контролираат одговорноста на производот, безбедноста на работникот или заштита на животната средина.Предност на WFOE што ужива над нејзините заменици е заштитата на know-how, но главен недостаток е отсуство на заинтересирана и влијателна кинеска страна.

Странски инвестиции претпријатија ограничени со акции (FICLBS)

Овие претпријатија се формирани во рамките на актот за кинеско-странски инвестиции. Капиталот е составен од вредноста на акции во замена за вредноста на имотот даден на претпријатието. Одговорноста на акционерите вклучувајќи долг, е еднаков на износот на акции купени од страна на секој партнер.

Регистрираниот капитал на компанијата е уделот на паричен влог. Најнискиот почетен износ на регистриран капитал на компанијата треба да биде 30 милиони јени. Овие компании можат да се котираат на само две берзи на НР Кина - на Шангри и Шенџен берзи. Два типа на акции се дозволени во овие размени - Типови "А" и тип "Б" акции.

Тип А се само за користење од страна на кинески државјани и може да се тргува само во јени. Тип "Б" акции деноминираат во Remembi но може да се тргува во странска валута и од страна на кинески државјани кои имаат девизи. Понатаму, државните претпријатија, кои се одобрени за корпоратизација може да тргуваат во Хонгконг во "Х" уделот и во NYSE размена.

"А" акции се издаваат и се тргуваа со нив од страна на кинеските државјани. Тие се издадени и се тргува со нив во Renminbi. "Б" акции се деноминирани во Renminbi но се тргува во странска валута. Од март 2001 година, во прилог на странски инвеститори, кинески државјани со странски валута, исто така може да тргуваат и со "Б" акциите.

Инвестициски компании од страна на странски инвеститори (ICFI)

Инвестициски компании се оние кои се со седиште во Кина со единствен странски финансиран бизнис или заедно со кинески партнери кои се впуштаат во директни инвестиции. Тоа мора да биде регистрирано како друштво со ограничена одговорност. Вкупниот износ на средства на инвеститорот во текот на годината што и претходи на пријавата за Деловна работа во Кина треба да биде не помалку од 400,000,000 американски долари во однос на територијата на Кина. Уплатениот придонес во капиталот треба да надмине 10 милиони долари. Исто така, повеќе од 3 проектни предлози на инвеститорот за наменети инвестициски проекти мора да бидат одобрени. Акциите зачленети и одржани од страна на странски инвестициски компании со странски инвеститори (ICFI) треба да биде 25%.Инвестициската фирма може да се утврди како EJV.

Заеднички вложувања во Индија

Вовед

Индија има отворена филозофија во капиталниот пазар, и тоа тесно слично на англиски врсници во работата . Бомбај берза (БФБ) има блиски до 5.000 котирани акции, и тргови во неколку илјади повеќе, што ја прави најголема берзата во светот. [16] Сток Националната берза е друга размена во моментов. Англискиот јазик е еден од склопот на јазиците на пазарот, и нејзините политики прво се најавуваат на англиски јазик.

Индискиот народ се обучени и претприемачки по природа, како евидентен во светот на пазари, но во Индија, помалку од 1% од своето милијарди население во моментов - тоа е, само 11 милиони луѓе - кои претставуваат 3% од домаќинството инвестирање во пазарот [17. ]

Луѓето кои работат на други јазици во пазарот се вешти во препознавањето на концепти на деривати и фјучерси и трговијата со нив. Индија е една од трите земји која има суперкомпјутери, еден од шест која има установи за сателитска отворање и има повеќе од 100 Fortune 500 компании кои прават R & D во земјата. [18]

Индија не ја ограничува репатријацијата на инвестиции, дивиденди, профит,а доколку тоа е потребно, се прави преку стопанската-единствената автономна економска целина, Резервната Банка на Индија (RBI).Индиската валута (рупија) е 100% конвертибилна за заработувачка на слободен пазар на стапки.

Новите политики на Индија (опишани подолу) резултираат со збирката на странски инвестиции кои се влеваат во Индија, зголемувајќи се од 103,000,000 $ во 1990-1991 до 61800000000 $ во 2007/2008 година. [19] [20]

Либерализација на политиката

Основните црти на Индија на индустрискиот развој беа врамени од Пандит Нехру Џавахарлал во 1956 година, со што тој овозможи приватниот сектор да биде учесник во развој, а јавниот сектор да има доминантна позиција. [21]

Сепак, од почетокот на 1990-тите години, состојбата во светските економии се сврте: Јапонија влезе во фаза на застој на растот, темпото на "азиски тигри" се забави, како и европската економија. Но, исто така, и државната криза за биланс на плаќања.

За да се отстранат овие ефекти нова политика беше родена во јули во1991 година, реформираната Нова Индустриска Политика (НИП). [22] Тоа и подоцна модификации (натамошна либерализација) насочување процедури, дерегулираните индустриски лиценцирања, значително ја проширија улогата за приватниот сектор, а се намали јавниот сектор. Исто така, антимонополско законодавство (Монопол и акт за рестриктивни практики ) беа скратени и царински давачки за индустриски стоки се намалија. Рестриктивниот девизен Закон за регулирање (FERA) беше заменет со девизниот закон за управувување (ФЕМА).

Индустриската политика ја подели индустријата во три категории:

оние кои ќе бидат резервирани за развој на јавниот сектор, оние кои се под приватно претпријатие со или без државно учество и оние во кои инвестициските иницијативи вообичаено би произлегувале од приватните претприемачи.

Само шест индустрии се исклучиво резервирани за јавниот сектор: тргување (освен единствен-бренд во трговијата на мало), земјоделски или насади активности, домување и бизнисот со недвижнини (освен развој на Месни), атомска енергија, коцкање или обложување / бизнис лотарија, и трговија на мало на изградба на станбени / комерцијални простории, патиштата или мостови се на негативната листа за странско учество.

Автоматско лиценцирање и административно лиценцирање

Инвестиционата политика на Индија, почнувајќи од април 2010 година, е презентиран на мрежното место. [23] Накратко, Индија овозможува инвестиции и преку Странски Директни Инвестиции (СДИ), наменети за долгорочна контрола на инвестиции, и Портфолио Инвестиции со преземање став со купување на акции од една компанија - која е најверојатно краткорочна работа на капиталниот пазар. Странски институционални инвеститори (FIIs) од реномирани институции (како пензиски фондови, инвестициски фондови) може (и да) учествуваат во индиските капитални пазари.

Индустриски одобренија се автоматски (RBI одобрување на инвестиции) за повеќето производствени индустрии со капитални инвестиции до 51% странска контрола и од 1997-74% во одредени одберени индустрии. За уште 36 сектори постојат различни ограничувања, без аутпут ограничувања. RBI одобренија се во рок од две недели за вложеното лице. Инвестициите може да се прелеат во земјата пред одобренија за такви случаи. Дури и во сектори ограничени на 51%, на повисоко ниво на контрола, до 74% е изводливо ако пристапот е направен на Foreign Investment Promotiomn Board (FIPB) -со "спроведено" лиценцирање. Инвестиции до 100% се дозволени во производство на електрична енергија, машина за јаглен, електроника, Извозно Ориентирана Единица (ИОЕ) во EPZ.

NRI (не-жители Индијанци), PIO (Луѓе од индиско потекло), и OCBs ( странски комерцијални тела) имаат релаксирано сместување.

Индустриско лиценцирање на 1951 политика се применува на "Анекс II" (не се прикажани овде) индустрии кои се вртат околу одредени клучни природни ресурси. Тоа е спроведено преку FIPB.

Компании на заедничко вложување

JV компаниите се најпосакувана форма на корпоративни инвестиции, а не постојат посебни закони за заеднички вложувања. Компаниите кои се вклучени во Индија се третираат на исто ниво како и домашните компании. Горенаведените две страни вршат претплата на акциите на JV компанијата за договорениот дел, во готово, и започнуваат нов бизнис.

Двете страни, (поединци или компании), приклучуваат една компанија во Индија. Бизнисот на едната страна се пренесува на компанијата и како надоместок за ваков трансфер, акциите се издаваат од страна на компанијата и се претплатат од таа страна. Другата страна претплатува за акциите во кеш.

Промотор акционер на постоечка индиска компанија и трето лице, кој / која може да биде поединец / компанија, еден од нив не е жител или и двете жители, соработуваат за заеднички да го водат бизнисот на таа компанија и нејзините акции се преземени од страна на наведеното трето лице, преку плаќање во готово.

Приватни компании (само околу 2500 $ е долната граница на капитал, без горна граница) [24] во Индија заедно со и јавни претпријатија, ограничени или не, се дозволени исто така со партнерства. Трговец поединец исто така се дозволени. Сепак, овие послдениве се резервирани за NRIs.

Преку работата на пазарот на капитал,странски компании може да вршат трансакција на две размена без претходна дозвола на RBI,но,тие не можат да поседуваат повеќе од 10 отсто капитал во уплатен капитал на Индиските претпријатија, додека вкупната странска институционална инвестиција (FII) во едно претпријатие е ограничени на 24 проценти.

Воспоставувањето на целосна сопственост на подружници (WOS) и Проектот за канцеларии и подрачни канцеларии, се вградени во Индија или не. Понекогаш, се подразбира, дека филијалите се отворени за тестирање на пазарот и да добијат свој вкус. Капитален трансфер од жителите на нежители во спојувања и преземања (М & А)- обично се дозволени според автоматски пат. Меѓутоа, ако М &А(mergers and acquisitions,мерџери и преземања) се во сектори и активности во кои претходно се бара дозвола од владата (Прилог 1 од политика), тогаш трансферот може да продолжи само по дозволата. [20]

Заеднички вложувања со трговски друштва се дозволени заедно со увозот на половни растенија и машини.

Очекувано е дека во JV, странскиот партнер снабдува техничка соработка и на цената е вклучувана девизната компонента, додека Индискиот партнер ги прави достапни фабриката или градилиштето и локално направените машини и производ деловите. Многу JVs се формирани како друштва со ограничена (LLCs), заради предностите на ограничена одговорност. [25]

JVs се очекува да влезат во јадрената индустрија по откажувањето на NSG за јадрена трговија. Јадрената индустрија е сведок на неколку JVs. Земјата има поставено воведена цел за постигнување на инсталиран капацитет од 20 GW до 2020 година и 63 GW до 2030 година. Вкупната големина на Индискиот јадрен пазар ќе биде околу $ 40 милијарди долари до 2020 со стапка на раст (AAGR) од 9.2% во инсталиран јадрен капацитет во текот на 2008-20. Вкупните направени пласмани сè до висина од околу 1,30 $ милијарди по индо-американско јадрен договор во 2008 година. [26]

Постои група на индустрии задржани за мали сектори во кои странските инвестиции не може да надминат 24%, а ако не, тогаш одобрување е потребно од FIPB, и установата ја губи својата 'smallness "и бара индустриска лиценца. [27]

Постојат многу JVs. Кои се држат надвор од оваа дискусија - Hindusthan Унилевер-Унилевер, Suziki- Govt. од Индија (Maruti Моторите), Bharti Airteli-Сингапур Телеком, ИТЦ-Imperial Tobacco, P & G Домашни Производи, Вител, кои имаат финансиско учество со финансиски институции и нестручната јавност која се следи од страна на SEBI (Securities and Exchange Board of India -Хартии од вредност и Девизен Одбор на Индија), исто така, автономно тело. Ова лежи надвор од оваа дискусија.

Според законите на земјата, едно јавно претпријатие мора:

да има најмалку седум акционери да има најмалку три директори Да добие одобрение од владата за назначување на нејзиното управување. има и "трговски сертификат" и потврда за вградување пред да почне со својот бизнис. да објавува исто така проспект (или да поднесе изјава) пред да почне со водење на бизнис. да држи законски состаноци

Постојат неколку други одредби содржани во Законот за трговски друштва 1956 која исто така ќе треба да се следи.

Плаќања за надомест и капитализација

За автоматски пат, RBI овозможува: [28] Еднократни исплати не повеќе од 2 милиони американски долари.

Надоместокот е ограничен на 5% за продажбата на домашниот пазар и 8% за извоз, без ограничување на траењето на надоместокот. Границите на надоместокот се нето на даноци и се пресметуваат според стандардни услови. Уплатата се врши преку RBI.

Надоместот се пресметува врз основа на нето екс фабрика на продажната цена на производот, без оглед на акцизите, минус цена од стандардниот купи-надвор компоненти и слета цена на увезените компоненти, без оглед на изворот на набавката, вклучувајќи ги и океанскиот товар, осигурување, царински давачки, итн.

Издавање на капитални акции од паушални износи и плаќања за надомест е дозволено.

За надминување на оваа норма, фирмата мора да и пријде на FPBI.

Правен систем на Индија

Индија е земја со систем на обичајно право со напишан устав, гарантирајќи поединечни и имотни права. Постои само една хиерархија на судовите. Арбитражата може да биде во Индија или Меѓународна комерцијална арбитража.

Земјата неодамна го донесе Законот за арбитража и порамнување, 1996 ("Нов Закон"). Новиот закон е врз основа на Комисијата на Обединетите Нации за меѓународно трговско право (UNCITRAL) Модел-закон за меѓународно трговско арбитража (Модел закон). [24]

Сите договори се под индиски закони.

Статут на компанијата

Вовед

Статут на компанијата одредува како се води една компанија. Тоа е збирка од "подзаконски акти", кој го формира "устав-от" на компанијата. Тоа често се законски обврзани да бидат дел од договорот за заедничко вложување. Некои клаузули кои се однесуваат на следново може да отсуствуваат. Таму каде што тоа е случај, се претпоставува дека одредбите како што беше утврдено во Законот за трговски друштва се применуваат. Статутот може да покрие мешавина на теми, девизи на се што се бара во законот на земјата. Иако сите нема да бидат дискутирани, тоа може да опфаќа:

Вреднување на интелектуалните права, да речеме,вреднувањата на интелектуална сопственост на еден партнер и, да речеме, на недвижниот имот на другиот Изборот на директори - кој покажува дали акционерот доминира или дели еднаквост. директорски состаноци - кворум и процент на гласање управувачки одлуки - дали управува одборот или основачот пренесување на акции - пренос права на основачите или на други членови на компанијата посебно право на глас на претседател, и начин на избор дивиденда политика - процентот од профитот да биде прогласен кога постои добивка ликвидација - условите, известување на членовите доверливоста на know-how-технологија и казни за објавување на договор на основачи Прво право на одбивање - права на купување и контра-понуда од страна на основачот.

Некои договори напоменуваат дека Статут на компанијата се применува на договор како што е дадено во Законот за трговски друштва освен ако посебно се разликуваат, а други велат, јасно, дека тие не се врзуваат дека договорот ги содржи сите законски прифатливи под-закони. Типични Членови во Индискиот јавен сектор на компанијата се дадени внатре [29]

Една компанија во суштина е водена од страна на акционерите, но за погодност, и дневна работа од страна на директорите.Акционерите избираат директори на годишното генерално собрание (AGM), што е пропишано со закон.Оттаму произлегува, Одборот на директор(БПК). Бројот на директори зависи од големината на компанијата и законските барања. Претседателот е генерално добро познат аутсајдер, и тој / таа може да биде во работна извршната власт, типично на едно американско претпријатие. Директорите можат или не можат да бидат вработени на компанијата.

Вообичаено e да има некои главни акционери кои ја формираат компанијата. Секој обично има право да номинира, без поговор на другиот, одреден број на директори кои стануваат кандидати за изборите од страна на акционерско тело на AGM. Благајникот и претседател е обично привилегија на една од JV партнери (која номинација може да се дели). Акционерите, исто така, можат да изберат независни директори - лица кои не се поврзани со промоторите на компанијата. лицето е генерално добро познат аутсајдера тој / таа може да биде во работна извршната власт.Директорите можат или не можат да бидат службеници

Откако ќе биде избран, БПК управува со Друштвото. Акционерите не играат никаков дел до следната AGM. или EGM. Целите и намените на компанијата се однапред утврдени од страна на акционерите и Меморандумот на Здружението (MOA) - кој ја означува името на компанијата, нејзината дирекција, неговите директори и главни цели на компанијата - за јавен пристап . Тоа не може да се менува, освен во едно AGM или Вонредно Генерално Собрание (EGM) и законско допуштање. MOA генерално е поднесена со "Секретарот на компании", кој е назначен од Владата. За нивно осигурување на акционерите, по еден ревизор е избран на секоја AGM.MOA моментално е изоставена во многу земји.

Одборот се состанува неколкупати секоја година. На секој состанок таму постои "агенда"пред тоа. Минимален број на директори (кворум)е задолжително да се исполни. Ова е или утврдено од страна на "bye-закони 'или е пропишано со закон. Таа се претседава од претседателот или во негово отсуство, од страна на заменик-претседател. Директорите ја истражат нивната област на одговорност. Тие може да одредат да се направи "Резолуција" во следната AGM или ако тоа е итна работа, на EGM. Директори кои се избрани од еден голем акционер, може да го презентираат неговиот / нејзинито мислење а тоа не е задолжително - тие може да ги разгледат целите на компанијата и конкурентната позиција. Претседателот можно е да мора да "поништи" гласот ако постои "врска".Во AGM, разни резолуции се дозволени да гласаат.

AGM се вика со известување испратено до сите акционери. Извесен кворум на акционери се бара да се исполни. Ако кворум условот не се исполни, тој е затворен, и се свика уште еден состанок. Ако и во тоа кворумот не се исполни, се свикува трета седница и присутните членови неограничени од кворумот, ги преземат сите одлуки.

Одлуките се донесуваат со кревање раце; претседателот е секогаш присутен. Кога одлуката преку кревање на раце е доведен во прашање, тоа е направено од пребројувањето на гласовите. Гласањето може да се земе лично или по повод одбележувањето на хартија испратена од страна на компанијата. Лице кое не е акционер на Друштвото може да гласа ако тој / таа има "посредник" овластување од акционер. Секоја акција ги носи гласовите назначени за него. Некои гласови може да бидат за таквата одлука, други не. Два типа на одлука, познати како обична резолуција, а другиот посебна резолуција, може да се внесуваат во директорскиот состанок. Обичната Резолуцијата бара одобрување со мнозинско гласање, понекогаш лесно се исполнува по пат на партнерство гласање. Посебната резолуција бара 60%, 70% или 80% од гласовите како што е пропишано од страна на "уставот" или на истите подзаконски акти на Друштвото. Акционерите,различно од партнерите се обврзани да гласаат. Работите кои се бараат за Обичната и посебната резолуција да биде усвоена, се набројани. Распуштање

Заедничкото вложување нема постојана структура. Таа може да биде распуштена кога:

Целите на оригинално вложување се исполнети Целите на оригинално вложување не се исполнети секоја, или и двете партии развијат нови цели секоја, или и двете партии не се согласуваат со целите на заедничкото вложување Договореното време за заедничко вложување е истечена Правни или финансиски прашања Развојот на условите на пазарот значи дека заедничкото вложување веќе не е потребна или релевантна Едната партија ја здобива другата

Конзорциумот е здружение на две или повеќе лица, компании, организации или влади (или било која комбинација од овие лица) со цел да учествуваат во заедничка активност или здружување на нивните ресурси за постигнување на заедничка цел.

Конзорциум е латинскиот збор ", со значење на партнерство, здружение или општество" и произлегува од consors 'партнер' , сама по себе од Con-"заедно" и sors 'судбина', што значи сопственик на средства или другар.