Движење од 1968 година во Италија

Од Википедија — слободната енциклопедија

Движењето од 1968 година во Италија или Сесантото било инспирирано од одвратноста кон традиционалното италијанско општество и меѓународните протести. Во мај 1968 година, сите универзитети, освен Бокони, биле окупирани. Во истиот месец сто уметници, меѓу кои и Џо Помодоро, Арналдо Помодоро, Ернесто Трекани и Џани Дова 15 дена го окупирале Триеналето на Палацо дела.

Движење '68[уреди | уреди извор]

Позадината на движењето потекнува од ново трансформираната економија на Италија. Земјата неодамна ја зголемила индустријализацијата и почнала да се развива нова модерна култура. Движењето имало свои корени во штрајковите и универзитетските окупации во 1960-тите, заедно со меѓународните наслови за социјалистичките политички триумфи во Студената војна.[1]

Студентите од работно или селанско потекло главно го поттикнале движењето во обид да го променат традиционалното капиталистичко и патријархално општество. Новиот образовен систем овозможил големото население да се образува и, со такво образование, да ги доведе во прашање општествените функции.[2] Немирите започнале со студентски протести кои првично биле потценети од политичарите и печатот; ова набрзо се претворило во „борба на работниците“.[3]

Во првите моменти од студентскиот протест, десницата на универзитетите била меѓу лидерите на движењето. Битката кај Вале Џулија на Универзитетот во Рим на 1 март 1968 година била последната акција во која левичарските и десничарските студенти биле заедно бидејќи на 16 март по нападот на Универзитетот Ла Сапиенца, имало јаз меѓу „движечките“ и реакционерите.[4] Левицата дошла да доминира во движењето и десничарските дебати за тоа кои активности треба да се искористат за да се продолжи движењето.[5]

Последици[уреди | уреди извор]

Контракултурните ставови на движењето завршиле со создавање конфликти во италијанската левица.[6] Движењето навистина донело форма на солидарност меѓу младите и се создало нова политизирана генерација.[7] Се расправа за тоа кога и како се формирала нова политичка генерација.[8]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ von Kempis, Stefan. „'The Long '68'. Italy's View of the Protest Movement of 40 Years ago“ (PDF). www.kas.de. Посетено на 19 May 2016.
  2. ↑ Marino, Giuseppe. „ITALY: "WE DEMAND THE IMPOSSIBLE"“ (PDF). www.ghi-dc.org. Архивирано од изворникот (PDF) на 8 March 2016. Посетено на 3 May 2016.
  3. ↑ Nicola Rao, La fiamma e la celtica, Sperling & Kupfer Editori, 2006
  4. ↑ Nicola Rao, La fiamma e la celtica, Sperling & Kupfer Editori, 2006
  5. ↑ annipiombo07
  6. ↑ Vi è poi chi ha ritenuto di leggervi anche una valenza contestatrice nei gruppi di destra verso il MSI-DN: Giorgia Meloni, Il Sessantotto visto da destra (L’Occidentale, 25 November 2007).
  7. ↑ Giampiero Mughini, Il grande disordine, 1998, Mondadori.
  8. ↑ Luca Codignola, Il Sessantotto fu una rivolta generazionale ma fino ad un certo punto (L'Occidentale, 9 December 2007).
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Движење_од_1968_година_во_Италија&oldid=4963058“