Гамарус станкокарамани
Гамарус станкокарамани (Gammarus stankokaramani) е ендемичен вид ракче во Охридско Езеро.[1]
Опис[уреди | уреди извор]
Машки единки[уреди | уреди извор]
Должина на телото на овој вид достигнува до 19 мм. Последен сегмент на мезозомот и сите триметазосемсегменти со група елементи на грбната површина која се состои од неколку боцки мешани со единечни множества. Урозом како оној на G.ochridensis.
Латерални цефалични лобуси подземни очи слабо рениформни. Антена 1 едвај се поставува, достигнувајќи 1/2 - 3/5 од телото. Сегменти на педикули 1-3 постепено пократки кон сегментот 3. Сегменти на педикули 1 со 4 групи сет на вентрална маргина, педангелен сегмент 2 со 6, сегмент 3 со 4 групи на множества на вентрална маргина (сетовите се пократки од пречникот на сегментите). Основен флагелум до 29-сегментиран, слабо сетозиран, сите сета се долги или пократки од пречникот на сегментите.
Антена 2 умерено se поставува. Сегменти на педикули 4-5 кои носат 5-6 групи множества на вентралната маргина (сечињата се долги или малку подолги од пречникот на сегментите). Флагелумот е силен, слабо надуен (скоро теок), едвај сетоза (множества се скоро онолку колку што е пречникот на сегментите) со присутна калцеола.
Мандибуларна палпа: прв сегмент со еден сет, втор сегмент со 20-26 сетови, трет сегмент со 32-39 Д-сетови, 6-7 Е-сетови, една група на А-сетови и 3 групи на Б-сетови. Кокса 1 со малку конкавна предна маргина.
Гнатопод 1: сегмент 6 пириформен со една средна и две аголни боцки: помеѓу аголниот и средниот рбет се јавува и еден пар боцки. Три подкорнички ’рбети се присутни на меѓупросторот. Дактил тесен, рецидив, носи 2-3 сета на горната маргина (повеќе се јавува до 5 сета).
Гнатопод 2: сегмент 6 слабо подолг од оној на Гнатопод 1, неговата дланка со една средна и три аголни боцки, како и едно вртење помеѓу просечните и аголните боцки. На внатрешната површина на сегментот 6 се појавуваат две или три подкожни боцки. Дактил со 2-3, а повеќе 4 сета на горната маргина.
Переоподите 3-4 слабо сетозирани, нивниот сегмент 4 со 4-5 групи кратки стапки на задната маргина (сетовите се долги или пократки од пречникот на сегментот). Сетовите на задната маргина на сегментите 5-6 се многу оскудни и кратки, мешани со кратки боцки. Переоподите умерено долги 5-7, нивните сегменти 3-6 носат боцки на обете маргини. Инфериорна површина на сегментот 2 од пероподите 5-7 без засеци. Дактили умерено тенки.
Епимер 2-3 умерено зашилен, или епимера 3 речиси остар зашилен; обете епимерни носечки ’рбети на дистална маргина, понекогаш' рбетниците се мешаат со 1-2 единечни множества.
Уропод 3 умерено долг: внатрешниот рамус умерено сетозиран, достигнувајќи 3/5 - 2/3 од првиот сегмент на надворешниот рамус, носејќи плумозни сетови на обете маргини, помешани со боцки. Надворешни рамус-лого групи на ’рбети се мешаат со неколку едноставни множества на надворешната маргина, и носечки плумозни мразови придружени со 1-2 боцки на внатрешната маргина.
Телсон е скоро долг колку што е широк, секој лобус со 2-4 дистални боцки се меша со 1-2 сета, грбна површина на секој лобус обезбедена со 1-2 сета или еден ’рбет.
Женски единки[уреди | уреди извор]
Дланка на гнатхоподите кои носат медијален ’рбет. Филагелум на антената 2 со калцеола (и кај опасни женки). Пилотијата на антената 1 и флагелум на антената 2 како оние кај мажјаците. Монтажите на педалот од антената 2 се малку подолги од оние кај мажјаците.
Множествата на пероподи 3-4 се малку подолги од оние кај мажјаците. Пареоподи 5-7, епимера и уропод 1-3 како кај мажјаците. Жабри оваидни, големи оостегити.[1]
Варијабилност[уреди | уреди извор]
Присуството на калцеола на знамелум на антена 2 кај женките и присуство на среден палмарен ’рбет кај женките се многу стабилни карактери, што се разликува од сите други познати езерски видови.[1]
Испитуван материјал[уреди | уреди извор]
- Охридско Езеро, длабочина од 80 м, август 1934 година, 15 спецификации;
- Охридско Езеро, длабочина од 40 м, 14 септември 1934 година, многу спецификации;
- Охридско Езеро, длабочина од 160 до 240 м, септември 1934 година, 30 спецификации измешани со G.macedonicus;
- Охридско Езеро, длабочина од 65 до 70 м, септември 1934 година, 7 спецификации;
- Охридско Езеро, длабочина од 100 м, 1939 година, 1 спецификација измешана со G.solidus и G.lichidensis;[1]
Забелешки и афинитети[уреди | уреди извор]
Гамарус станкокарамани се разликува од сите други видови Гамарус од Охридското Езеро со присуство на калцела на знамелум од антена 2 кај жени и со присуство на среден палмарен ’рбет кај женките.[1]
Екологија[уреди | уреди извор]
Гамарус станкокарамани живее во подлабоките езерски води: пронајдено е мешање со G.solidus, G.macedonius и G.lychnidensis.[1]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Karaman, G., 1977 a: Contribution to the Knowledge of the Amphipoda 77. Contribution to the Knowledge of the Amphipoda 77. Gammarus ochridensis Schaf. Species Complex of Ohrid Lake. Crnogorska Akademija nauka i nmetnosti, Glasnik odeljenja Prirodnih nauka, Titogtad, 2: 49-9-89.