Старовремски спахии
Старовремски спахии — расказ на рускиот писател Николај Гогољ од првиот дел на збирката „Миргород“ од 1835 година.
Содржина[уреди | уреди извор]
Во расказот се зборува за мирниот, идиличен брачен живот на двајца стари луѓе - Афанасиј Иванович Товстогуб и неговата сопруга Пулхерија Ивановна, кои се сакаат и се грижат еден за друг. Тие се добри луѓе кои, не само што никому не му мислат лошо, туку кон секого се однесуваат срдечно. По смртта на сопругата, Афанасиј е потресен и од тој удар не може да заздрави. Но, оваа слика се менува на крајот од расказот, кога во текот на десетина години не се случува ништо, а ликовите во расказот не прават ништо освен што јадат, пијат и спијат, а нивниот интерес се сведува само на тоа што ќе биде подготвено за ручек или за вечера.[1]
Осврт кон делото[уреди | уреди извор]
Во расказот не се случува речиси ништо, а Гогољ го опишува стариот брачен пар на идиличен начин. Меѓутоа, впечатокот што се стекнува на крајот од оваа идила е ужасен, зашто јасно се согледува бесцелноста на постоењето на спахиите и нивниот паразитизам.[2]
Наводи[уреди | уреди извор]
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
