Расказот за прв пат бил објавена во 18 (5 стар стил) октомври 1885 година, број 273 на Петербургскаја газета првично под наслов „Кляузник“, а потпишан е А. Чехонте. Под новиот наслов, Чехов го вклучи во том 2 од неговите Собрани дела објавени во 1899-1901 година од Адолф Маркс.[1]
Подофицер Пришибеев првично бил напишан за списанието Осколки, но неговиот уредник Николај Лејкин го сметал за „премногу суво“ и „претерано“. Лејкин подготвил своја, скратена верзија на расказот, но дури и таа била отфрлена од цензорот Свјатковски. Следејќи го советот на Лејкин, Чехов го испратил во весникот „Санкт Петербург“ каде што немал проблеми со цензурата и бил објавен како „Кляузник“.[1]
Подофицер Пришибејев[заб. 1] запаѓа во неволја со полицијата, поради неговата стара војничка навика да го врати она што го смета за „ред“, каде и да се случи.
↑„Презиме што опишува“, вообичаено за раните раскази од Чехов и за руската сатирична книжевност од 19 век како целина. Прибишеев произлегува од глаголот „пришибит“ (пришибить), значејќи „да собори“.
↑ 1,01,1Shub, E. M. Commentaries to Унтер Пришибеев. The Works by A.P. Chekhov in 12 volumes. Khudozhestvennaya Literatura. Moscow, 1960. Vol. 3, p. 517
