Лажен Димитриј II
Лажен Димитриј II (руски: Лжедмитрий II; починал на 11 декември 1610 година), историски познат како Псевдо-Димитриј Втори, бил втор од тројцата претенденти на рускиот престол кој тврдел дека е Царот Дмитриј Иванович, најмладиот син на Иван Грозни. Вистинскиот Димитриј починал под несигурни околности, најверојатно атентат во 1591 година на деветгодишна возраст во апанажната резиденција на неговата мајка вдовица во Углич.[1]
Вториот Лажен Димитриј првпат се појавиl на сцената околу 20 јули 1607 година, во Стародуб. За него се верува дека бил или син на свештеник или преобратен Евреин и бил релативно високо образован за тоа време. Зборувал руски и полски јазик и бил експерт за литургиски работи. Отпрвин се преправал дека е московскиот болјар Нагој, но под тортура лажно признал дека е Цар Димитриј, по што бил одведен по неговиот зборот и му се придружиле илјадници Козаци, Полјаци и Московјани.[1]
Во текот на годината, Јержи Мнишчек, татко на Марина Мнишехиќ, вдовица на Лажниот Димитриј Први, го „соединил“ со Марина, која за чудо го препознала својот покоен сопруг во овој втор Димитриј. Ова им донело поддршка на магнатите на Полско-литванската Државсна Заедница кои го поддржувале Лажни Димитриј I. Адам Вижниовиецки, Роман Рожињски и Јан Сапиеха одлучил да го поддржи вториот претендент, како и да го снабдуваат со некои почетни средства и 7.500 војници, меѓу нив Александар Јозеф Лисовски, водач на озлогласениот платенички сојуз подоцна познат како Лисовци.
Тој брзо ги зазел Карачев, Брјанск и другите градови, бил засилен од Полјаците и во пролетта 1608 година напредувал кон Москва, уништувајќи ја војската на царот Василиј Шуиски кај Болхов. Ветувањата за конфискација на големо на имотите на болјарите привлкле многу обични луѓе на негова страна. Селото Тушино, дванаесет версти од главниот град, бил претворен во вооружен логор каде Димитриј ја собирал својата војска. Неговите сили првично вклучиле 7.000 полски војници, 10.000 козаци и 10.000 други војници, вклучително и поранешни припадници на пропаднатиот бунт Зебрзидовски. Неговите сили наскоро надминале 100.000 луѓе. Тој го подигнал рангот на друг патријарски славен заробеник, Филарет Романов и ја освоил верноста на градовите Јарослављ, Кострома, Вологда, Кашин и уште неколку други.[1]
Доаѓањето на кралот Сигизмунд III Васа во Смоленск предизвикало мнозинство од неговите полски приврзаници да го напуштат и да се приклучат на армиите на полскиот крал. Во исто време, силна руско-шведска војска под водство на Михаил Скопин-Шуиски и Јакоб Де ла Гарди му пришла на Тушино, принудувајќи го да го напушти логорот маскиран како селанец и да замине во Кострома, каде што му се придружила Марина и тој живеел уште еднаш во кралска држава. Тој извршил уште еден неуспешен напад врз Москва и, поддржан од Дон Козаците, ја вратил зафатеноста низ цела југоисточна Русија. Сепак, тој бил убиен, додека бил пијан, на 11 декември 1610 година од татарското кнежевство, Петар Урусов, кого го камшикувал.[1]
Белешки[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3
Една или повеќе речениците пред наводов вклучуват текст од дело кое сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). . Encyclopædia Britannica. 7 (11. изд.). Cambridge University Press. стр. 984.CS1-одржување: ref=harv (link)
