Ванка (расказ)
| Автор | Антон Чехов |
|---|---|
| Изворен наслов | Ванька |
| Земја | Русија |
| Јазик | Руски |
Издадена | 25 декември 1886 (стар стил) |
„Ванка“ (руски: Ванька)[белешка 1] ― расказ од Антон Чехов од 1886 година.
Публикација[уреди | уреди извор]
Приказната прво била објавена во „Петерсбурскаја газета“ во број 354 (25 декември, нов стил: 7 јануари 1887), издание во 1886 година, во делот за божиќни приказни, потпишан А. Чехонте.[1]
Во малку ревидирана верзија, тој бил вклучен во збирката „Раскази“ од 1888 година (Рассказы, Санкт Петербург) и се појавил непроменет во сите свои преизданија од 1888-1899 година. Се нашол во збирките „Деца“ (Детвора, 1889) да се препроизведува непроменет во второто и третото издание (1890, 1895). Во 1900 година, со неовластено намалување, се појавил во читателот за деца „Златни шилци“ (Золотјие Колосја) . Чехов ја вклучил приказната во Том 4 од неговите собрани дела објавени од Адолф Маркс во 1899–1901 година.[1]
Содржина[уреди | уреди извор]
Деветгодишно момче е во очајна потреба да го убеди својот дедо, неговиот единствен роднина (неповолен лик, кој се чини дека е целосно рамнодушен кон судбината на момчето), да го врати назад во неговата селска куќа. Страшно, тој пишува писмо за да го опише неподносливиот живот што го води во куќата на чевлар Алијахин, за кого служи како чирак, страдајќи од глад, злоупотреба и понижување. Конечно, многу задоволен од неговиот труд, го става во плик, ја впишува адресата: „Селото, на мојот дедо, Константин Макарич“ и го фрла во поштенска кутија, добро свесен дека токму на оваа скапоцена ствар неговиот целиот живот сега целосно зависи.
Влијание врз јазикот[уреди | уреди извор]
Фразата „До селото на дедо“ (руски: на деревню дедушке) од приказната станала идиоматски израз, што се однесува на испраќање нешто на неточна, нецелосна, нејасна, сомнителна или непостоечка адреса, каде што нема да биде доставена или одговори.